Dun, Dunner, Dunst

10

*Isa's point of view*

Ik kom thuis, ik ben thuis gebracht. Iris is bij me.
Als we alleen thuis zijn vraagt Iris
"Moet je niet wat eten?!"
"Nee, ik wil niet nog dikker worden."
Opeens gaat Iris op haar hurken zitten, pakt mijn handen beet en kijkt me aan.
"Isa please, luister naar me." ik knik.
"Je bent mijn leven. Je bent mijn beste vriendin, voor altijd. Je bent mooi Isa. Je bent niet dik, echt niet!"
"Waarom heeft Jonas me gedumpt dan!!" zeg ik met tranen in mijn ogen.
"Dat weet ik niet. Dat snap ik echt niet, je bent een hartstikke mooi meisje. Echt waar. Je bent niet dik. Je bent niet lelijk. Je bent mooi zoals je nu bent!" zegt Iris troostend en geeft me een knuffel.
Een traan loopt over mijn wang. "Iris waarom lieg je?" Iris kijkt me verbaasd aan. "Ik ben wèl dik, ik ben niet mooi. Waarom zou Jonas me anders hebben gedumpt!!"
"Isa..... Ik lieg niet. Zeg nou zelf, je bent nog dunner als mij zeg!"
Alweer rolt er een traan, ik zie dat er bij Iris ook een traan uit haar ooghoek glipt.
"Ik wil je gewoon niet kwijt oke!" zegt ze. Ze begint me stevig te knuffelen alsof het de laatste is ooit.

Als ze weg is ga ik zitten.
Wil ik echt wel dood? Even is het stil in mijn hoofd
Ja. Dan is alles beter. Niemand heeft dan meer last van mijn problemen. Dan hoeft Iris zich niet meer zorgen te maken.
Dan is Jonas ook blij, dan is hij echt van me af.
Ik loop eigenlijk uit mezelf naar de messen la. Ik zoek een van de scherpsten uit. Ik houd hem dicht bij mijn pols. Het mes raakt mijn pols.

*Iris' point of view*

"Ze kan niet de hele dag nog zo naar school" zegt de gymdocent. Ik schud nee. "Jij mag wel met haar mee naar huis. Ik breng jullie wel."

Als we in de auto zitten voelt Isa haar al wat beter.
"Heb je de sleutel van je huis?" vraag ik aan Isa. Ze knikt ja.
We doen de deur open, de docent toetert nog even en we gooien de tassen op de grond.
"Moet je niet wat eten?!" vraag ik. Straks ligt ze hier alweer op de grond, en dan? Ik ben hier alleen met haar.
"Nee, ik wil niet nog dikker worden." ik ben teleurgesteld in haar antwoord. Tranen van verdriet en boosheid beginnen een beetje te branden. Ik pak haar handen en ga op mijn hurken zitten. Ik kijk haar diep in haar ogen aan.
"Isa please, luister naar me." ze knikt.
"Je bent mijn leven. Je bent mijn beste vriendin, voor altijd. Je bent mooi Isa. Je bent niet dik, echt niet!" "Waarom heeft Jonas me gedumpt dan!!" ik zie dat haar ogen tranerig worden.
"Dat weet ik niet. Dat snap ik echt niet, je bent een hartstikke mooi meisje. Echt waar. Je bent niet dik. Je bent niet lelijk. Je bent mooi zoals je bent!" ik geef haar een knuffel. "Iris waarom lieg je?" wat waarom zou ik liegen tegen haar "Ik ben wèl dik, ik ben niet mooi. Waarom zou Jonas me anders hebben gedumpt!!"
"Isa..... Ik lieg niet. Zeg nou zelf, je bent nog dunner als mij zeg!" een traan ontsnapt uit mijn ooghoek. "Ik wil je gewoon niet kwijt oke!" zeg ik en ik geef haar een stevige knuffel.

Als ik op de fiets zit denk ik aan Isa.
Ze mag geen zelfmoord plegen. Wat zou ze nu doen? Hopelijk doet ze het nu niet..... Zou ik terug gaan. Nee dat is kinderachtig.
Moet ik het aan iemand vertellen?
Nee, ik heb beloofd dat ik tegen niemand iets zou zeggen.
Ik zit er best wel mee. Niemand weet dat. Als ik het aan een vertrouwens persoon vertel, dan verteld die het aan onze mentor en die verteld het aan haar ouders. Dus geen goed idee.

Ik ben thuis. Ik heb niks te doen, huiswerk af. Ik bedenk iets om te doen. Ik zet de tv maar aan maar er is geen een leuk programma op. Ik app Isa maar.

▶Iris
Heeeeeeyyyy

Na een uur heeft ze nog niet gereageerd. Normaal heeft ze binnen 10 minuten al gereageerd. En àls ze gaat eten duurt het altijd kort... Waarom reageert ze niet.
Opeens bedenk ik me iets, ik schrik eigenlijk wel van die gedachte.
Zou ze het geprobeerd hebben... En als ze het heeft geprobeerd... Is. Ze. Dan...... Dood...

~~

Oeiiii
Wat zou er gebeurt zijn...?