Dun, Dunner, Dunst

21

*Iris' point of view*

Ik kan niet stoppen met aan Isa te denken, ik maak me gewoon zo'n zorgen! Ik kan niet zonder haar, ik wil wel hulp inschakelen maar ik durf niet. En als ik iemand zou waarschuwen.... wie?
Jonas ofzo? Nee lijkt me geen goed idee.... Haar ouders?? Ik betwijfel dat idee. Het zijn wel haar ouders.... maar als ik het hun vertel, dan word Isa boos op mij en gaat ze waarschijnlijk nog meer snijden en eerder zelfmoord plegen.... Ik weet gewoon niet wat ik er mee moet, ik word gek!
Wanneer ik op de klok kijk is het almiddels al 22.00 uur. Ik besluit m'n pyjama aan te doen en alvast op bed te gaan liggen.
Wanneer ik naar de badkamer loop om me om te kleden, zie ik een scheermesje liggen.
Dus daar moet Isa zich mee snijden?
Ik pak het mesje op en bekijk het, hoe wil je je hier nou mee snijden dan? Ik weet niet waarom maar ik krijg nu echt de neining om het mesje ook op m'n pols te zetten en proberen tot dat het bloed dr uit komt.
Langzaam breng ik het mesje naar m'n pols, maar als ik halverwege ben trek ik alweer terug, ik ben te bang, ik kan mezelf niet snijden, ik kan me niet snijden tegenover m'n ouders, tegenover niemand niet ....

Wanneer ik me helemaal heb omgekleed, tanden heb gepoetst en make-up van mijn gezicht heb afgehaald ga ik op bed liggen.
Ik kijk op mijn wekker; 22.30.
Ik zou nu wel willen slapen, maar ik weet, nu al, dat het me niet gaat lukken.
Er spoken teveel nare gedachtes rond in mijn hoofd.
Meteen denk ik weer aan Isa, wat nou als ze dood was, wat gebeurt er dan met mij, ik klap dicht dat is zeker.
Door alleen maar de gedachte dat Isa dood zou zijn, springen de tranen in m'n ogen.
Een traan ontsnapt uit m'n ooghoek, en zo volgen er meer.
Door mijn tranen heen kijk ik nog heel even op mijn telefoon, ik open Instagram, en al snel zie ik een foto op het profiel van Jonas. Ik begin nog meer te huilen, niet van verdriet maar meer van pure woede, hij heeft nu alweer een ander meisje...... echt wat een f******.
Vieze player. Vieze hufter, zo kan ik nog wel uren doorgaan met allemaal scheldnamen.
Ik gooi m'n telefoon ook zomaar weer neer van boosheid, ik ben d'r helemaal klaar mee.
Ik begin weer te huilen, ik huil zo lang door, dat ik mezelf in slaap huil.

~~~~~~~~~~~~

Ik word wakker, ik kijk om me heen, het enige wat ik zie is zwart,alleen maar zwart. Ik sta op, en kijk nog eens om me heen. Ik begin te lopen, met m'n armen voor me uit gestrekt zodat ik misschien tegen muur op zal lopen, als die er zijn in deze ruimte. Dan zie ik dat daar wat op de grond ligt, ik ga sneller lopen want ik wil weten wat daar op de grond ligt. Ik zie een schaal met eten en daarnaast een vlijm scherp mes, wat in hemels naam moet eten en een mes in deze kille, donkere ruimte? Wanneer ik weer omhoog kijk staat Isa daar. Ze is zo mager! Je ziet echt duidelijk haar ribben. In een keer draait alles om ons heen en staat er geen eten en een mes meer maar staat er een grote spiegel. Isa draait zich naar de spiegel toe en dit is zo apart! In de spiegel is Isa echt best wel dik maar als ie dan naar haar kijkt in het echt is ze super mager. Isa haar mond gaat open en er klinkt gemompel. 'Wat Isa?' Vraag ik. Weer is er gemompel, 'wat zeg je?' En alweer klinkt er gemompel, voor de zoveelste keer nu vraag ik 'wat zei je net?' Nu is de maat vol, Isa wordt echt super boos.
'IK BEN DIK HEB JE HET NU GEHOORD, JE WILDE DAT ZO GRAAG HOREN HE? JE HEBT ME ALTIJD AL DIK GEVONDEN. IK DACHT DAT JE MIJN VRIENDIN WAS, EN ME STEUNDE. MAAR NEE LAAT MAAR'
In een keer is de spiegel verdwenen, net zoals Isa. Ik kijk razend snel om me heen. Waar kan ze nou heen zijn?

Daar sta ik weer, voor het mes en al dat eten wat er zo ontzettend smakelijk uit ziet. Wanneer ik voor de tweede keer omhoog kijk, zie ik alweer die zo magere Isa staan. Maar ze doet alsof er niks is gebeurt, ze is weer net zoals anders, gewoon super aardig.
Dan klinkt er een stem; 'kies Isa'
Ik kijk om me heen waar kan dat vandaan komen, dan klinkt de stem woedender; 'KIES, NU'
Isa loopt zonder twijfelen naar het mes toe, ik spring voor haar 'nee isa niet doen!! Er is een betere optie dan dit! Doe het niet alsjeblieft!' Smeek ik haar. Maar het enige wat ze doet is me opzij duwen. Daar lig ik dan, ik probeer me te bewegen, maar het lukt me niet. Voor me staat Isa nu, met het grote mes in d'r handen en ze zegt: 'sorry Iris, ik wil niet meer en ik kan niet meer, elk eten wat ik dan toch naar binnen krijg is er binnen een uur er weer uit. Sorry echt waar ik meen het je, maar ik wil niet anders, ik ben veel te lelijk en te dik om te bestaan. Niemand mag me, geen enkele jongen wil met me. Sorry Iris, Sorry. Ik hoef geen hulp echt niet, het kan prima zo, als ik dood ben, ben ik van al deze problemen af, en jullie ook, je hoeft je dan niet meer zorgen te maken over mij, en ik hoef me zelf ook niet meer kapot te ergeren aan mijn lelijkheid en aan mijn dikheid. Niemand hoeft ooit meer iets over mij te zeggen, iedereen kan me zo vergeten, gewoon alsog ik nooit heb bestaan. Je hoeft echt geen hulp te zoeken, bij niemand niet. Het gaat toch niks helpen. Sorry Iris, het spijt me, en onthoudt: ik hou van je heel mijn leven en mijn dood.'
Tranen rollen over mijn wangen, alleen maar tranen, en het enige wat ik nog maar kan schreeuwen is nee. Ik kan niet zonder Isa, maar het is te laat. Het mes gaat richting haar buik, en raakt haar buik. Isa houdt het mes nog even zo en de fluisterd; 'dag Iris' en daar ligt ze dan.

~

Ik zit rechtop in mijn bed, te huilen. Wat was dit voor nachtmerrie?! Ik leg mijn hand op mijn borstkas, het gaat flink te keer daarbinnen. In een keer denk ik weer aan Isa.
Isa! Er is iets met haar. Ik voel het.

^

Heeyy sorry als je dit wat te heftig vond enzo ^.^
Ik heb bijna vakantie, dus hopelijk post ik dan iets meerr
XOXO