Dun, Dunner, Dunst

19

*Iris' point of view*

Onderweg naar huis denk ik na over Isa. Weten haar ouders van haar probleem? Weten haar andere vriendinnen het? Waarom wil ze dood? Wat spookt er in hemelsnaam in haar hoofd rond om jezelf te gaan snijden? Dat doet toch fucking zeer?  Blijft ze leven? Leeft ze nú nog?  Te veel vragen... Maar ook teveel zonder antwoord... Wanneer ik thuis ben, sprint ik naar boven, klap mijn laptop open en ga op onderzoek uit. Depressie.... Snijden.... Ophangen.... Overdosis.... Smoren.... Trein.... Springen...
Allemaal woorden vliegen mijn ogen voorbij, waarvan ik eigenlijk niet helemaal weet hoe het gaat of wat het nou is.
Overdosis aan wat?! Drugs? Maar hoe wil Isa aan drugs komen.
Ophangen aan wat? De lamp..? Ik kijk even naar mijn eigen lamp. Nee dat is te laag. Stapelbed? Nee.
Snijden? Dat doet ze al...
Misschien moet ik mijn hoofd even leegmaken en even géén zorgen maken om Isa. Maar hoe? Yoga..nee. Fitness...nee. Tekenen? Nou dan maar wat proberen.
Ik pak een papier en wat potloden. Ik zet mijn potlood neer, wat moet ik gaan tekenen... Het enige wat ik eruit kan krijgen zijn een paar krassen, dus tekenen is geen succes.
Ik bal het papiertje tot een propje en gooi het van een afstandje in de prullenbak. Ik schuif de potloden weg en pak dan maar mijn telefoon. Ik zucht. Ik moet Isa stoppen! Ik kan gewoon niet zonder haar. Ze is mijn alles.
Tranen komen opzetten, maar ik bedwing ze, ik mag niet huilen, dan ben ik zwak, maar ik ben niet zwak.
Ik besluit om onder de douche te stappen om toch nog een béetje te ontspannen.
Als ik onder de douche weg stap is het al half 6 en moeten we eten.
Ik loop naar beneden met de handoek nog op mijn hoofd.
Ik ga zitten met een zucht, waar mijn moeder op antwoord: "wat is er meisje?" "niks hoor hoezo?" "nou je zucht zo diep. Maar laten we beginnen met het eten." mijn moeder vouwt haar handen en dan is het stil. Ik kijk voor me uit, ik bid nooit, alleen vroeger omdat het moest en ik er nog geen flauw idee van had wat het betekende. M'n moeder verbreekt de stilte. "Amen" zegt ze. "Eet smakelijk" zeg ik zodat mijn moeder niet gaat zeuren dat ik geen manieren heb.
Ik schep wat eten op mijn bord en neem een hap. Hoe zou Isa zich nu voelen, wanneer ze eet. Ik denk dat ze zich heel slecht ofzo voelt of dat ze denkt dat ze te dik is.... moet ik het haar vragen? Nee doe ik maar niet straks word ze nog onzekerder en dat wil ik niet.
"Wat is er joh? Je zit zo na te denken, neem eens een hap." Onderbreekt m'n moeder me, snel neem ik nog een hap en eet m'n bord leeg.

*Isa's point of view*

"Eteeenn!!" Roept mijn moeder aan de trap. "Joo ik kom eraan!" Roep ik terug.
Ugh eten... nu word ik nog dikker. Snel bedenk ik een smoesje om niet te veel te eten.
Als ik beneden ben zegt m'n moeder: "schep zelf maar wat op Ies" ik zucht.
Ik schep ongeveer 2 lepels op en dan vind ik het wel weer genoeg.
"He moet je niet wat meer?" Zegt m'n moeder.
"Nee ik heb met Iris al een patatje gegeten vanmiddag." Verzin ik "ahaa oke dan is het goed!"
Pff gelukkig gelooft ze alle smoesjes... Mam mag echt niet weten wat ik heb... dan word ze helemaal gek. Dan wordt ze veelste bezorgd.... Ze krijgt het wel te horen als ik dood ben.
Snel denk ik aan mijn sneeën en trek mijn mouw extra naar beneden, zodat ze het sowieso niet ziet.
Als mijn moeder weer klaar is met bidden omdat we klaar zijn met eten, ga ik even nog op de bank zitten en dan ga ik naar de wc.
Al het eten wat er in zat, is er weer uit. Ik loop naar boven en ga weer op de weegschaal staan.
57.7 Kg
Aarhhgg! Ik ben echt veel en echt veelste zwaar en veelste dik. Ik loop naar de wc en probeer er meer uit te kotsen, als ef iets uit is gekomen, kijk ik langs de wcpot.
Ik knipper even met m'n ogen, het leek even alsof ik bloed had gekotst maar het zal wel aan mij liggen. Ik kijk weer.
Het lag niet aan mij... het is bloed.

~