from only a Rogue to the Warrior (herschrijven)

Hoofdstuk 1: Het begin

Layne
daar zit ik dan, boven op mijn kamer met mijn schetsen boekje op schoot. ik ben bezig om mijn wolf te tekenen. er word op mijn kamerdeur geklopt en mijn moeder komt binnen. " Layne, ik wil je iets laten zien " mijn moeder grinnikt " oke " zeg ik grinnikend en ze pakt mijn arm. we komen buiten in het bos aan bij een prachtige waterval. ik kijk rond, overal bloeien prachtige bloemen en het water van de waterval en het meertje ervoor is heel mooi helder. " het is prachtig ". ik kijk nog eens om me heen en kijk dan naar mijn moeder. mijn blauwe ogen beginnen heel mooi vel te worden ( het teken van vrolijkheid en geluk ). " dit is ons geheim " vertelt mijn moeder. we lopen samen naar het meertje en op een platform in het midden gaan we zitten. mijn moeder vertelt me dat zei en haar moeder vroeger hier ook heen gingen en dat ze hier altijd als ze verdrietig was vrolijk en gelukkig werdt en ook nog dat als ze hier was dat ze goed kon nadenken. " ongeveer 100 jaar geleden was daar een dorp " en mijn moeder wijst naar een gebied achter de waterval. " kom eens mee Layne " zei mijn moeder terwijl ze op stont en haar hand naar me uitstak. ik pak haar hand aan en ik voel me voor de eerste keer in mijn leven gelukkig, vrolijk, blij en veilig. we lopen via een pad naast de waterval naar boven en daar staat een huisje op. " dit is het enige wat er nog over was na een verschrikkelijke oorlog " " oorlog ?" vroeg ik aan haar maar ze antwoordde niet. we lopen naar binnen en er staat een bankje, kastje, tafel, enz. in. " hier kun je heen als er iets is gebeurt of als er iets is, hier kun je alleen zijn " zegt mijn moeder. ik kijk naar een ingelijste poster aan de muur en er staat een naam op ' Alexandria '. " wie of wat is Alexandria mam ?". mijn moeder kijk naar de poster en ze legt haar had op de plek waar Alexandria staat. " zo hete het dorp, Alexandria was een dorp waar weerwolven, vampiers, engelen, en ook nog duivels samen en vredig leefden ". er loopt zachtjes een traan over haar wang en ze zucht. " waarom is Alexandria vernielt ?" vraag ik aan mijn moeder. " de duivels en de weerwolven kregen ruzie en er kwam een vreselijke oorlog ". achter de naam Alexandria zie ik een mooi landschap met allemaal huisjes. ik wijs naar de achtergrond en vraag " was dat Alexandria ?" " ja " " wat was het prachtig ". mijn moeder loopt naar buiten en ik loop achter haar aan. ze gaat zitten op een bloemenveltje en ik ga naast haar zitten. " zal Alexandria ooit terug komen ?" vraag ik aan haar. op één of andere antwoord ze niet en blijft voor zich uitstaren, er rollen alleen een paar tranen over haar wang. ik sluit mijn ogen en val in slaap.

Monique - moeder van Layne/Luna van de roedel.
Layne en ik gingen samen op een bloemenveltje liggen en ze sluit haar ogen. mijn moeder en ik gingen hier altijd heen en ze zei dat Alexandria het perfecte dorpje was. ik probeer al tijden lang Alexandria terug te halen maar dat lukte niet omdat alleen een witte wolf dat kan, en er zijn geen witte wolven meer, op één na dan. ik kijk naar Layne en ze ligt lekker te slapen. ik pak zachtjes een plukje haar van haar wat in haar gezicht hing en deed het achter haar oor. opeens zie ik in de verte een schaduw en schut Layne wakker. " wat is er mam ?" vroeg ze aan me. " we moeten terug naar huis gaan ". ik grijp haar arm en we rennen naar huis. halverwege stoppen we en kijk ik op mijn horloge. het is al 20:00 ! denk ik hard op en een kleine schrik verlaat mijn mond. we rennen weer verder en komen aan bij ons huis. ik til Layne op en zet haar in de boom naast het balkon van haar kamer. " Layne, je moet goed luisteren naar wat ik zeg " en ze knikt " klim omhoog naar je balkon ". zonder twijfel klimt ze omhoog naar haar balkon maar op de helft verliest ze haar evenwicht, ze schrikt en zet haar nagels snel vast in de boomstam. " je kan het Layne !". roep ik naar haar en haar zelfvertrouwen komt terug om door te klimmen. opeens hoor ik een deur open gaan en Layne duikt weg. ze kijkt op en ze zeg " Brandon !".

Brandon - broer van Layne/ zoon van de Alfa en Luna
ik loop de kamer van Layne binnen maar zie haar nergens zitten. op haar bed ligt haar schetsen boekje en ik kijk erin. ik blader door het boekje tot ik bij een tekening ben waar zij zelf, mam en ik op sta. alleen mijn vader staat er niet op. ik doe het boekje dicht en leg het terug op haar bed. misschien is ze op het balkon, vraag ik mezelf af. ik doe de deur open en kijk rond. ik schrik want ik zag de boom naast het balkon schudden. ik loop verder het balkon op en zie het hoofdje van Layne langzaam omhoog gaan. ze zit in de boom en mijn moeder staat beneden. " Brandon !" hoor ik Layne roepen. ik steek mijn hand uit en ze grijpt hem aan, ik trek haar omhoog. mam doet het zelfde en even later staan ze allebei op het balkon. net optijd want toen ze boven waren ging de deur van Layne's kamer open en mijn vader stont kwaad in de deuropening. " waar waren jullie de hele tijd ?!" vroeg mijn vader kwaad aan Layne en mijn moeder. " we waren de hele tijd gewoon hier naar de sterren aan het kijken " zei mijn moeder. " Layne kom hier !". Layne liep langzaam naar hem toe en ze kreeg een traan van angst in haar oog. hij pakt Layne's arm stevig vast en sleurde haar mee naar de kelder. " Layne !" riep ik nog en rende achter ze aan.

Layne
mijn vader pakte mijn arm stevig vast en sleurde me mee naar de kelder. het enige wat ik nog hoorde was Brandon die mijn naam riep. hij duwde me in het midden van een koude cel met overal zilver ( weerwolven kunnen niet tegen zilver ). het enigste wat ik kreeg was mijn schetsen boek en om de twee dagen een droge boterham. en het enigste wat ik kan doen is zitten en staan. in de cel is één klein raampje en de rest waar ik naartoe kijk is zilver. ik hoor voor de cel mijn ouders ruziën en ik schrok want ik hoorde een klap. ik zucht een paar keer en er lopen tranen over mijn wangen.

TY voor het lezen van hoofstuk 1
ik hoop dat jullie het leuk vinden
LY all ❤️💛💚💙💜

like ? comment ? follow ?