from only a Rogue to the Warrior (herschrijven)

Hoofdstuk 8 : Waar zijn we ?

Layne
ik doe mijn ogen zachtjes open en zie niets behalve waas. langzaam begon ik weer wat beter te zien en zag dat ik in een grootte ruimte zit. ik wou opstaan maar een rilling van pijn ging door mijn lijf waardoor ik weer naar beneden zakte. " ze is wakker " hoorde ik iemand zeggen maar ik wist niet waar vandaan. ik probeerde nog een keertje recht op te gaan zitten en het lukte, ik voelde me wel duizelig en alles en zag dingen draaien maar daar zetten ik me overheen. ik keek om me heen en ik zag naast me een uitgeputte, slappelose en verscheurde Jake liggen. " Jake ?" mompelde ik zachtjes met een vleugje angst. hij reageerde niet en ik kwam dichter naar hem toe. ik bekeek hem grondig en zag dat hij echt niet goed te pas was. hij had een enorme snee in zijn been waar steeds meer bloed uit kwam, allemaal kleine sneetjes op zijn rug wat leek op zweepslagen en zijn gezicht was helemaal versiert door blauweplekken. ik legde zachtjes mijn hand op zijn wang en er begon een traan over mijn wang naar beneden te rollen. de traan viel in Jake zijn nek en hij werd direct wakker. direct ging hij rechtop zitten en keek bang om zich heen. ik keek naar hem met blijdschap en ik kreeg een paar tranen van vreugde in mijn ogen. ik probeerde hem te omhelsen maar werd al gou gevolgt door Jake die au riep. ik liet hem direct los en keek hem geschokken aan. hij begon mij ook aan te kijken en zei " Layne " gevolgd door " je bent eindelijk wakker ". " wat is er allemaal gebeurt en waar zijn we ?" vroeg ik rustig maar toch ook een beetje gestrest aan hem. " 1 vraag tegelijkertijd alsjeblieft ". " oke, vraag 1, wat is er allemaal gebeurd ?". " we zijn volgons mij  iets te dicht bij een territorium geweest en zijn dus opgepakt, jij wou gaan slapen weet je nog ?". " ja ". " ze hebben jou uit de boom waar je in wou gaan slapen gegooit en je bent plat op je rug op de grond terecht gekomen ... " ik kapte Jake af door te zeggen " maar waarom doet mijn arm dan zo pijn ?"." kijk zelf maar " zei hij en wees naar mijn arm. ik pakte mijn arm vast en keek er geschokken naar. er liep een enorm lange snee over mijn arm van ringvinger naar elleboog. " hij is al wel grootten deels geheelt maar niet helemaal. " maar, waar zijn we ?" vroeg ik nu aan hem. hij keek naar de grond en zuchte een keertje diep. het was even stil maar toch zei hij wat " ik wou dat ik dat wist ". " je weet niet waar we zijn he ?". hij knikte alleen maar. ik stond op en ging tegen een muur aan zitten. ik zuchte een keer en deed mijn ogen dicht. ik dacht aan dingen zoals mijn familie, Jake, oude vrienden, oude herinneringen en ook wat ik zal doen als ik hier weg ben. alles kwam weer binnen, ik herinnerde me alles weer, in het brandende huis tot dat ik verstoten werd en naar nu, van blijdschap tot vreselijke dingen, beelden dat ik, mijn broer en Jake aan het spelen waren, beelden van mij in de cel, beelden van ik die verstoten werd en beelden van de gelukkige momentjes samen met mijn familie. het deed me zeer om eraan te denken. duizenden bragen spookte door mijn hoofd alleen in vraag bleef zitten en dat was ' waarom ben ik wit en waren had ik toen ik verstoten werd even wit haar met knal blauwe ogen ?'. ik graafte door mijn gedachte maar ik kon niets vinden. ik kwam uit bij een beeld dat ik, mijn broer en mijn moeder bij een waterval, mijn moeder lag op de grond van de pijn en mijn broer schold me uit, dat was echt even een momentje waarvan ik dacht ' mijn leven, ik heb hem vergooit '.
.
we zaten nog steeds in dezelfde kamer. Jake en ik hebben ondertussen niets tegen elkaar gezegt. dit is echt een marteling. " Jake ?" begon ik opeens. " ja ?" vroeg hij aan me. " zie jij dat ook ?". " wat moet ik zien ?". " de muren ". " wat is er met de muren ?". " ze bewegen ". Jake begon me vreemd aan te kijken. " de muren bewegen helemaal niet ". ik begon als een gek heen en weer te rennen en als een gek te hijgen. " Layne " zei Jake tegen me maar ik negeerde hem. " Layne !" riep hij nu naar me. " wat !" schreeuwde ik gestrest terug. Jake stond op, liep maar me toe en pakte mijn schouders stevig vast zodat ik niet weg kon lopen. ik stribbelde wel tegen want ik wou hier zo snel als het kon weg. ik keek hem nu recht in de ogen aan en hij zag volgons mij de pijn in mijn ogen. " Jake, help me " zei ik tegen hem met een bange stem. " Layne, doe rustig, adem diep in en rustig weer uit ". ik probeerde wat Jake zei maar het lukte niet. " het lukt niet " zei ik tegen hem. ik begon weer helemaal te hijgen en natuurlijk ook om me heen te kijken. " Layne rustig, het komt goed ". ik ging op de grond zitten, trok mijn benen op, greep ze vast en drukte mijn hoofd ertussen. met grootte ogen staarde ik naar de grond en er vielen een paar angst druppels uit mijn ogen. Jake ging naast me zitten en sloeg zijn arm om mijn schouder. " rustig maar, ik ben bij je ". ik sloot mijn ogen na dat hij dat zei en probeerde rustig te ademen.
.
na een tijdje gezeten te hebben zijn Jake en ik allebei wat rustiger geworden. " Jake ?" vroeg ik weer eens aan hem. " ja ?". " wat als we hier nooit meer uitkomen ?". " ik verzeker je dat we hier uit komen wat ik ook moet doen ". ik keek Jake aan en zag een paar sterretjes in zijn ogen. " heb jij dat gevoel ook ?" vroeg ik aan hem. " welk gevoel ?". " die tintelingen ". hij keek me vragend aan. " ik voel overal in mijn lichaam tintelingen, heb jij dat ook ?". " nee " kreeg ik als antwoord. wat is dat toch voor een gevoel ? ik word er gek van. " gaat het wel Layne ?" vroeg Jake nu aan me. " het kan beter, maarja, kijk waar we zitten, alles is beter dat hier zitten, en geloof me, echt alles is beter ". hij knikte een keertje en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. zo zaten we daar dan nog een tijdje. allebei met de rug tegen de muur en ik met mijn hoofd op Jake zijn schouder. als ik bij hem ben voel ik me veilig, bij niemand anders. Jake en ik schrokken op van een deur die open ging. " jij !" hoorde ik iemand die naar ons toe liep roepen. het was een meneer ik gok tussen de 25 en 30 jaar oud, hij had kort blond haar en bruin grijze ogen. hij kwam steeds dichterbij en toen hij voor onze neuzen stond pakte hij mijn arm vast en trok me recht op. " laat haar los !" siste Jake naar hem. de meneer begon te grommen en had keek kwaad naar Jake. " wat wil jij dan doen !?" vroeg de meneer aan Jake. het leek wel alsof Jake in 1 kroop. de meneer begon te grijnzen en zei " dat dacht ik al ". " jij komt met mij mee " zei hij nu tegen mij. hij begon harder in mijn arm te knijpen en sleurde me mee het kamertje uit. " Jake !" riep ik nog naar hem maar hij reageerde niet. ik probeerde tegen te stribbelen maar het lukte niet. ik had nog steeds geen kracht in mijn lichaam. " laat me los !" riep ik naar hem maar hij negeerde me en begon harder te lachen. we kwamen uit in een kamertje. in het midden stont een stoel met beugels. ik werd erop gedrukt en de beugels deed hij vast om mijn polsen en enkels en liep daarna weg. ik schudde helemaal heen en weer maar het hielp niet. " hallo !" riep ik en werd gevolg door " help, iemand !". ik zuchte een keer en keek om me heen. op een gegeven moment hoorde ik iemand kei hard schreeuwen van de pijn. ik keek naar naar boven en begon te huilen net zoals ik naar de maan doe. " Jake !" riep ik toen ik klaar was. het enigste wat ik hoorde was iemand die het uit schreeuwde van de pijn. ik liet mijn hoofd naar beneden hangen en deed mijn ogen dicht.

wat vonden jullie ervan ?
wat zal er allemaal gebeuren met Layne ?

Ps. ik ben bezig met een ander boek schrijven maar heb nog geen hoofdstukken gepubliceerd. ik hoop dat mensen dat boek ook leuk zouden vinden. de naam word ' a human mate '.
ik laat het jullie weten als het eerste hoofdstuk erop staat.

LY all ❤️💛💚💙💜