from only a Rogue to the Warrior (herschrijven)

Hoofdstuk 13 : Mensenwereld

Layne
daar liepen Jake en ik dan, opweg naar de mensenwereld. " weet je zeker dat je dit wilt doen Layne " vroeg Jake nog aan me toen we een dorpje in de verte zagen. ik knikte een keer als antwoord. " oke dan ". ik werd zat van het lopen en reizen, wie nou niet.
we stonden nu allebei aan de grens van het dorpje. op een bordje stont de naam van het dorpje op ' Stonebreak '. wat een rare naam voor een dorp. " Layne, blijf rustig als er iets gebeurt anders komt je jeweetwel omhoog en dat is nu niet echt het goede moment ". " Jake je weet dat ik me best doe om dat niet te laten gebeuren, want naja je zei al dat ik een warrior ben dus dat moet wel he " zei ik tegen hem en lachte even. " zullen we dan maar gaan ?". " ja ". we liepen recht de mensenwereld in, niet wetend wat ons allemaal te wachten stond. er was zo te zien een soort van marktje. " wat zullen we gaan doen ?" vroeg ik aan Jake. " zeg jij het maar " antwoorde hij. ik zuchtte een keer omdat ik niet zat te hopen op dat antwoord. " dan gaan we maar een rondje lopen of niet ?". " is goed ". daar liepen we dan, in de mensenwereld over een marktje waar het nog redelijk druk was. ik zag een kraampje met kettingen, armbanden en al dat soort spullen en liep er direct heen, gevolg door Jake die naar me grinnikend aan keek. het leek wel alsof mijn voeten me dwongen om erheen te gaan. alsjeblieft laat het iets goeds zijn. ik stond voor het kraampje en zag een prachtige ketting met een wolven bedeltje. de mevrouw achter het kraampje zag volgons mij dat ik er geïnteresseerd was en vroeg daarom aan me " kan ik u helpen mevrouw ?". ik wees naar de ketting. " aha " zei ze gevolg door " de ketting met het wolvenhart ". " hoeveel kost die ?". " even kijken ". ze pakte de ketting en keek er goed naar. het was niet echt een jonge vrouw, ze was gok ik rond de 65 jaar oud. ik voelde even in mijn zakken opzoek naar wat geld tot ik besefte dat ik helemaal geen geld heb. aangezien dat Jake en ik in het bos hebben gewoont hebben we natuurlijk geen geld. de mevrouw merkte dat ik geen geld had waardoor ze op 1 of andere manier een glimlach op haar gezicht kreeg. ze hielt de ketting in haar hand en haar hand stak ze naar mij uit. " weet je wat meisje, je krijgt hem van mij ". wat ? waarom zou ze me zomaar iets geven ?. " sorry mevrouw maar ik kan dat niet zomaar van u aannemen ". " neem nou maar aan, je hebt het harder dan ik nodig ". ze legde de ketting in mijn hand en vouwde mijn vinger erom heen. ik keek een keer naar achter en zag Jake achter me staan. hij lachte lichtjes naar me en haalde een keer zijn schouders op. ik wou weer naar de vrouw kijken om haar te bedanken maar zag dat ze opeens verdwenen was. ik liep maar weer naar Jake toe en samen liepen we verder over het marktje. ik vouwde mijn vinger open om naar de ketting te kijken en hem om te doen maar er zat ook een briefje. op het briefje stont ' wees op je hoede '. toen ik het las stopte ik met lopen en zei " Jake ?". " mmhh ... wat is er Layne ?". " kijk ". ik hielt het briefje zo vast zodat hij het ook kon zien. van rustig en relaxed keek Jake sirieus. hij pakte als een speer het briefje uit mijn handen om er nog een keer goed naar te kijken. " dit is niet goed " zei hij nu ook met een sirieuse stem. " we hadden nooit naar de mensenwereld moeten komen ". " d-dit is vast een flauw geintje van iemand. wees niet bang maar blijf wel allert ". alsof ik niet allert zou zijn na dit. ik pakte het briefje weer van hem en bestudeerde het goed terwijl we verder liepen. onder in een hoek zag ik de letter W staan. een W ? waarvoor zou dat staan ? wacht eens ! " Warrior ". " wat ?". oeps, ik zei dat dus perongelijk hard op. " o nee, niets ". Jake mag er niet achter komen, dan wordt hij gek !.
.
het einde van de markt kwam in zicht en op dat moment rook ik iets heerlijks. mijn buik begon te knorren toen ik het rook. " ruik je dat ook ?" vroeg ik aan jake. van dat hij naar mij keek keek hij naar de lucht, sloot hij zijn ogen en snoof een keer diep." h-het ruikt ... " hij wist verder niet wat hij moest zeggen dus maakte ik zijn zin af " heerlijk " zei ik. hij knipte een keer in zijn vingers en zei " dat was het woord wat ik zocht ". we begonnen te lachen en rende naar de plek waar de geur vandaan kwam. het was een klein restaurantje waar de geur vandaan kwam. " Jake wacht even " zei ik omdat hij voor me rende en ik helemaal op was. " wat is er ?". " je weet dat dit geen nut heeft he ". hij keek me vragend aan. " ben je vergeten dat we net uit ik weet niet waar komen en dus geen geld hebben " zei ik maar om het duidelijker te maken en ondertussen tikte ik met mijn vinger op zijn hoofd. hij legde zijn hand op zijn hoofd en vreef erover terwijl hij zachtjes zat te u-u-h. " weet je wat ". wat is Jake nu weer van plan ?. " wat ?". hij pakte mijn arm vast en trok me mee een steegje in. in het steegje stont een zwarte container waar hij bijna in dook. " wat doe je ?" vroeg ik hem terwijl ik hem eruit probeerde te halen. " wacht nou even " kreeg ik alleen als antwoord. " Jake dit is op dit moment en op deze plek niet echt het moment om je als een beest te gedragen ". hij kwam weer uit de container maar had een plastic zakje vast. " wat is dat ?" vroeg ik hem en trok er een vies gezicht bij. hij maakte het zakje open en keek erin. hij begon een lach op zijn gezicht te krijgen en hielt het zakte voor me neus. " kijk zelf maar ". ik keek in het zakje en zag allemaal overgebleven stukjes vlees erin zitten. " wat doet dat in een container !?" vroeg ik hem ongelovig. dat zijn sirieus de lekkerste stukjes vlees wat je je maar niet kan wensen. " jackpot ?" vroeg hij me. " jackpot " antwoorde ik hem met een grijns op mijn gezicht. ik stopte het zakje in mijn rugzak die eigelijk al half kapot was maarja, het moet maar, het is beter dan niets. ik keek naar Jake en zei " kom we gaan ". hij knikte en we liepen het steegje uit. " ik kan echt niet geloven dat we di... " ik werd onderbroken door een meneer die voor ons stond. " wat deden jullie daar ?" vroeg hij. hij zag er een beetje boos uit, en dat is volgons mij zacht uitgedrukt. " we war... " ik werd gewoon weer onderbroken door hem die zei " dat is privé terrein, jullie kunnen een boete hier voor krijgen weten jullie dat !?". een boete ? sirieus ?. " Jake ? wat is een boete " vroeg ik aan Jake via mindlink. het knikt misschien raar maar ik weet niet heel erg veel af van de mensenwereld dus weet ik niet wat boete betekent, Jake vast wel. " een boete is zeg maar als je iets hebt gedaan wat niet hoort dan moet je geld betalen ". weer wat geleerd. " meneer we willen echt geen problemen " zei Jake. de meneer zuchtte een keer en zei " als jullie nou gewoon meekomen naar het politie bureau dan gaat dit een stuk makkelijker ". hij pakte mijn arm vast om me mee te sleuren en draaide zich om om weg te lopen, met mij. waarom pakken mensen altijd mij als eerst ?. ik rukte me los en het lukte meteen. ik wil niet door vreemden aangeraakt worden, het voeld gewoon niet fijn om door iemand die ik niet ken of niet mag aangeraakt te worden. " Layne ! je haar en ogen " hoorde ik Jake zeggen via de link. " wat ?". " je moet rustig worden, je ogen zijn knal blauw geworden en je haar heeft een paar witte plukjes gekregen ". toen de meneer naar ons toe wou draaien draaide ik met mijn rug naar hem toe. " wat is er met haar ?" hoorde ik hem aan Jake vragen. " niets ernstigs ze voeld zich alleen niet zo goed, u hoeft zich geen zorgen te maken " antwoorde Jake. ik voelde iets anders met me gebeuren dan alleen mijn ogen en haar. mijn tanden en nagels groeiden helemaal. " Jake ! het is erger geworden ! m-mijn tanden en mijn n-agels !". een kleine zachte schrik verliet Jake's mond. " je moet hier nu weg !". " maa... ". " geen gemaar Layne, als iemand je zo ziet worden we opgejaagd en dat zou geen leuke gevolgen hebben voor heel de wolvenwereld ". ik knikte een keer en probeerde langs de 2 heen te lopen zonder mijn gezicht te laten zien. mijn handen had ik in mijn broekzakken gestopt voor mijn nagels, ogen op spleetjes gezet en mond zo veel mogelijk dicht proberen te houden, aan mijn haar kon ik niets doen maar de meneer zou vast denken dat dat mijn gewone haar is. " waar moet ik heen ?" vroeg ik aan Jake terwijl ik mijn pas verminderde. " ga naar het bos waar we vandaan kwamen, verstop je als je er bent, ik kom eraan". zonder iets terug te zeggen versnelde ik mijn pas weer en liep zo richting het bos. ik moet hier zo snel als ik kan weg wezen voordat iemand me ziet.