from only a Rogue to the Warrior (herschrijven)

Hoofdstuk 10 : stem

Layne
er waren nu alweer een paar dagen aan het lopen, 5 dagen gok ik. in tussen tijd hebben Jake en ik niet veel tegen elkaar gezegt. het enige wat me zeiden was bijvoorbeeld als 1 van ons ging jagen of even een rondje ging wandelen. " oke Jake ... " zei ik eindelijk om de stilte te breken " we moeten nu echt iets gaan doen ". hij keek op en keek me vragend aan. " hoe bedoel je ?". " ik bedoel, we zijn nu al een paar keer ontdekt en als dat nog vaker gaat gebeuren dan komt het echt niet meer goed " zei ik tegen hem en maakte er nog een paar gebaren bij. hij knikte begrijpelijk en zei " maar wat wil je dan gaan doen ?". " we hebben 2 opties, optie 1 is dat we een heel eind gaan reizen en dan proberen om nog dieper in de bossen te gaan leven zonder dat ook maar 1 iemand het merkt, en optie 2 is ... " ik was even stil en besloot het toch te zeggen " ... optie 2 is dat we onder de mensen gaan leven ". toen ik dat zei keek hij me geschrokken aan. " wil je sirieus onder de mensen gaan leven ". " Jake, we hebben eigelijk geen ander optie want optie 1 dat is een beetje hetzelfde als wat we nu doen en zoals je ziet helpt dat niet echt ". ik maakte een gebaar van kijk - dan - om - je - heen en hij zuchte een keertje. " weet je zeker dat onder de mensen leven gaat helpen ". toen hij dat zei dacht ik even diep na maar dit leek mij wel een goed idee. ik knikt een keer als antwoord. " oke wat jij wilt " zi Jake. ik keek achter me richting de lucht. " wat is er ?" vroeg Jake aan me. " ik weet het niet, m-maar het voelt in ieder geval niet goed ". Jake stond op, kwam naast en staan en legde zijn hand op mijn schouder. ik keek naast me en zag Jake nu ook sirieus naar de lucht kijken. " het komt wel goed, toch ?" zei hij. ik keek even naar de grond maar al gou weer naar de lucht. " hopelijk, maar we moeten nu gaan ". ik zag in mijn ooghoek dat Jake nu naar mij keek en knikte dat hij het goed vond.
.
weer uren gelopen, gelopen en gelopen. het lijkt wel alsof er geen eind aan dit bos komt. mijn benen doen pijn en ik hqceb blaren op mijn voeten. ik stopte even met lopen en zetten mijn handen op mijn knieën voor ondersteuning. " we moeten echt even stoppen, ik kan niet meer " zei ik met een harde zucht. " is goed ". ik ging tegen een boom aan zitten en gleed langzaam naar beneden. " Layne ". " ja ?". " wat is dat eigenlijk met je haar ?" vroeg hij aan me. " hoe bedoel je ". " toen je uit die boom viel zag ik, het klinkt misschien raar, toen zag ik je haar veranderen ofzo ". " dat kan " zei ik rustig en probeerde niet te laten merken dat ik een beetje schrok. hoezo komt hij daar nu eigelijk mee ?. " maar hoe kan dat ?". ik haalde mijn schouders op als antwoord. ik wist het ook echt niet. het is ook eigelijk wel een beetje eng. " Layne ben je vergeten wat ik tegen je zei ? je moet sterk blijven, hard zoals steen en geen gevoelens of emoties tonen " hoorde ik opeens. " wat zei je Jake ?" vroeg ik nu aan Jake waardoor hij me vragend aan keek. " ik zei helemaal niets tegen je " zei hij grinnikend terug. ik hoorde toch echt iets. " Layne !" hoorde ik weer. wat gebeurt er allemaal met me ?. " Layne !". weer hoorde ik het. " Jake hou nou op !". " wat doe ik dan ?". " je roept steeds mijn naam en dat begint me aardig op mijn zenuwen te werken ". " ik doe helemaal niets ". " wel !". ik stond op en ik begon helemaal te trillen. " gaat het wel met je ?" vroeg Jake bezorgt aan me. ik negeerde hem en keek met open ogen naar de grond terwijl ik nog steeds trilde en mijn vingers begonnen met schokken te bewegen. " zo wil ik het zien " hoorde ik weer. " Layne ?" zei Jake weer bezorgt. hij stond op, ging voor me staan en zetten zijn handen op mijn schouders. " gaat het ?". " je moet hem pakken, hij is de gene die je in de weg staat ". weer die stem, waar komt het vandaan ?. op 1 of andere manier pak ik opeens als een speer Jake's keel beet en til heb tegen de muur op. " J-Jake j-je moet h-hier nu w-weg !" zeg ik met tegenstribbeling. met zijn mooi bruine ogen kijkt hij me angstig en verward aan. " nu Layne, dit is je kans ! vermoord hem !". " n-nee !". ik zag Jake langzaam happen naar lucht en werd ook langzaam wit. mijn andere hand ging met tegen tegenstribbeling naar mijn zak van mijn broek. " hoe op met tegenstribbelen !". " nee ". tranen beginnen zich in mijn ogen te vormen maar ik laat ze niet stromen. ik verbied het mezelf om nu te gaan huilen. " Layne verzet je er tegen " zei Jake nu. " w-wat ge-beurt er met m-me ?". mijn hand had in tussentijd mijn zak al berijkt en ik voelde een scherp puntje van een mes. " pak het !". " hou gewoon je kop !" floep ik er zo uit met een vaart. ik trek mijn hand uit mijn zak en zie dat ik het mes vast heb. met grootte ogen kijkt Jake erna en een kleine schrik verlaat zijn mond. " Layne, ik weet dat je het kan, ik weet het zeker, je bent sterk Layne, je bent sterk ! doe dit niet !" zei Jake en nu kreeg hij ook een paar tranen in zijn ogen. met tegenstribbeling hou ik het mes tussen onze gezichten en mijn lichaam probeert het mes naar Jake te duwen, maar dat laat ik niet gebeuren. " het is hij ... of jij ". " nie-mand, ik ga hem niet vermoorden !". ik probeerde de hand die ik gebruikte om Jake zijn keel vast te houden los te maken alleen dat lukte maar een beetje. Jake nam een grootte hap adem toen hij zijn kans zag. " i-ik kan he-het niet Jake ". " zo ken ik je niet, je bent sterk ! probeer niet te doen alsof je van steen bent ! je hebt een hart ! een hart van goud ! je bent een warrior !". wat is een warrior ?. " luister niet naar hem ! maak het af ! nu ! ". " NEE !" riep ik en met dat gezegt viel op mijn knieën op de grond. " je hebt een grootte fout gemaakt " was het laatste wat ik de stem nog hoorde zeggen. ik stak het mes in de grond en de tranen begonnen te lopen. Jake viel ook op de grond en nog steeds ademhappend kreeg hij zijn huidskleur langzaam terug. hij hoeste ook, het leek wel alsof hij ergens in stikte. " Jake je moet hier nu weg " zei ik zacht. " wat ? waarom ". " kijk dan naar jezelf Jake, ik weet niet wat er met me gebeurt maar dit zal vast niet de laatste keer zijn ". Jake ging voor me zitten, pakte met de ene hand mijn kin vast en de andere hand legde hij op mijn knie. " ik laat je hier niet achter " zei hij recht in mijn ogen. ik zag een traan zich vormen in zijn ogen en daardoor kwammen zijn ogen nog beter uit. " we blijven gewoon hier en dan gaan we even slapen, oke ?". ik knikte. hij stond op en stak zijn hand naar me uit. ik schudde mijn hoofd als antwoord dat ik zijn hand niet wou pakken. " het komt allemaal wel goed Layne, ga nu maar even slapen, dat is volgons mij wel nodig ". ik deed wat Jake zei en ging op mijn zij liggen. langzaam sloot ik mijn ogen en probeerde rustig in slaap te vallen.

hey mensen,
nieuw hoofdstuk. aankomende week weer een paar toetsen maar ik probeer zo vaak mogelijk te schrijven.

wat vonden jullie van deze eerste 10 hoofdstukken ? zeg dat alsjeblieft in de comments.

en uhm ....
ooo ja, ik weet het weer.

wat zal er allemaal gebeuren met Layne ? ik bedoel ze heeft al veel dingen mee gemaakt en het word volgons mij steeds meer. ze heeft zelfs bijna Jake vermoord ! ze begint aan zichzelf te twijfelen. als ik een keer tegenover haar zal staan zou ik eigelijk om eerlijk te zijn best wel bang zijn. naja, jullie lezen het wel wat er allemaal gaat gebeuren. gemeen ben ik zeg XD

XX sita_ dv

LY all ❤️💛💚💙💜