from only a Rogue to the Warrior (herschrijven)

Hoofdstuk 4 : Het leven van een Rogue

Layne
tranen hielen nog steeds uit mijn ogen en ik snikte zacht. ik kan gewoon niet geloven dat ik mijn eigen moeder zeer heb gedaan. ik ren richting een meertje en probeer het me daar gemakkelijk te maken. " hoe kan dit ?" denk ik in mezelf. ik moet rustig blijven. het liefste blijf ik nu uit iedereen zijn buurt. ik wil niemand meer in mijn leven zien of pijn doen, echt niemand meer. bij het meertje stond een klein huisje waar ik misschien tijdelijk in kan gaan wonen. ik leg mijn spullen in een hoekje en ga tegen de muur aan zitten. " ik ben nu echt helemaal alleen " zei ik zacht en ik liet weer een paar tranen lopen. mijn leven maakt me nu niet meer uit. mijn vader heeft me verstoten, mijn broer Levi heeft nooit van me gehouden, ik heb mijn moeder op 1 of andere manier pijn gedaan, mijn broer Branon is boos op me geworden en noemde me een monster en mijn vrienden die zijn me nu volgons mij al wel vergeten. ik word langzaam meegetrokken in het leven van een rogue en als je er eenmaal in zit is het lastigste dan om eruit te komen. in een ogenblik ruik ik opeens een walgelijke geur. " ben ik dat ?" en ik rook aan mijn handen. ik stink een uur in de wind. als ik mezelf niet snel ga schoonmaken dan versprijt mijn geur zo snel als de wind. dat moet ik voorkomen, ik wil namelijk niet ontdekt worden, dan krijg ik alleen maar meer gezeur aan me hoofd en rogue's worden meestal nooit verwelkomt in een roedel, met andere woorden, iedereen heeft de pest aan me. ik stap op, loop naar het meertje en kleed me uit om me een beetje schoon te maken. ik heb het eigelijk ook wel een beetje gemist om gewoon even rustig te zwemmen. zwemmen was altijd al een hobby van me geweest, met tekenen dan er dan nog bij. maar dat kon ik in de laatste jaren niet echt doen. soms haalden ze me wel uit de cel en duwden ze me onder een tuinsproeier maar als ik er dan 5 minuten onder heb gestaan gooiden ze me weer in de cel terwijl ik nog nat was. ik werd daar gewoon alleen maar gemarteld, het enige wat ze deden was om de 2 dagen eten geven en gewoon de rest martelen, martelen en nog eens martelen. maar nu moet ik proberen om dat allemaal achter me te laten en niet meer in het verleden ga kijken, maar juist naar het heden. ik liep rustig het water in en het voelde zo goed. ik voelde me vrij. vrij van al het gezeur en gelieg. ik maakte weer een kommetje van mijn handen om mijn gezicht schoon te maken maar toen ik net in het water keek zag ik iets anders. ik keek naar de weerspiegeling van mezelf en het leek net alsof mijn ogen en haar een andere kleur dan normaal heeft. ik heb eigelijk bruine ogen maar het lijkt net alsof mijn oog nu blauw achtig is, en mijn haar was eerst helemaal blond maar nu zitten er een paar plukjes wit in. weer iets aan mijn hoofd waar ik me zorgen om moet maken. zijn mijn ogen en haar veranderd omdat ik nu een rogue ben ?. nee dat klinkt raar. ik denk gewoon te veel. ik moet minder denken en meer doen. mijn ogen en haar die veranderen van kleur, dat is gewoon te gek voor woorden. ik schut een keertje met mijn hoofd en stap daarna weer verder het water in. na een paar baantjes te hebben gezwommen en mezelf schoongemaakt te hebben ging ik jagen. het is eigelijk wel fijn dat ik een keer kan gaan jagen want vroeger kreeg ik altijd kant en klaar eten. nu kon ik mijn wolf even vrij laten en erop uit gaan. en ik train in precipe ondertussen ook. ik verstopte me in een struik en als er een diertje langs liep besprong ik hem en beet ik hem fijn. ik greep het diertje in mijn bek en liep weer terug naar het meertje. daar aangekomen maakte ik een vuurtje van alleen hout, dat is eigelijk als je het voor de eerste keer doet echt moeilijk, ik denk dat ik sowieso wel een half uur bezig. toen ik het vuurtje had ging ik het diertje koken en opeten. het smaakte eigelijk niet echt slecht voor de eerste keer maar ik vond het eten thuis lekkerder, ik ben dit natuurlijk ook niet gewent. toen ik het eten op had ging ik even een rondje wandelen en kwam ik op een bergje een rots tegen waar ik op ging zitten. ik besefte dat het al bijna avond was omdat ik de maan zag opkomen. vanaf de rots keek ik naar de maan en huilde ik er soms naar. ik heb echt nog nooit zo'n mooie maan gezien. de maan was helemaal vol en het had een beetje een blauw gloedje er om heen. het was echt prachtig om te zien. ik wou dat Brandon hierbij was. " nee Layne, haal het niet in je hoofd, hij heeft je weggestuurden en uitgescholden voor monster, je kan niet meer terug, nooit meer, je bent nu een rogue, rogue's tonen geen emoties of gevoelens, en jij dus ook niet, je moet de emoties ver in je hart stoppen, je moet hard en gevoelloos zijn, nooit meer gevoelens of emoties en nooit meer terug aan het verleden denken " denk ik in mezelf. ik schud mijn hoofd een paar keer heen en weer en kijk dan in de maan. het lijkt net alsof de maan me iets wilt vertellen. " Layne hou nou op !" denk ik weer. ik word helemaal gek en laat mezelf vallen met mijn rug op de grond. ik moet gewoon even slapen. het is een lange dag geweest. ik liet mijn ogen dicht vallen en viel al snel in slaap.
de dagen vlogen voorbij en het werd steeds later en later. ik begon me steeds meer op mijn gemak te voelen. ik werd steeds meer meegesleurd in het leven van een rogue. mijn haren zaten door de war en mijn kleren waren helemaal vies door modder. het maakt me eigelijk niet heel veel meer uit hoe ik eruit zie of hoe ik ruik. in tegenstelling tot een paar dagen geleden dan. ik heb in die paar dagen veel geleerd van survivallen en veel getraind voor het geval dat er iets ging gebeuren. mijn hart was helemaal hard als steen geworden. figuurlijk natuurlijk. als er iemand te dicht in de buurt was van me greep ik de nek van die gene en draaide het om, drukte ik zo hard zodat die gene geen adem meer kon halen of ... . ik was hard, gevoelloos en had vooral geen emoties meer. ik probeerde ook mijn gave onder controle te krijgen maar dat lukt nog steeds niet. door alles wat ik nu al heb gedaan in de tijd dat ik een rogue ben heb ik deels mijn verleden vergeten. " hoe komt het dat ik een rogue ben ? heb ik wel familie ? en als ik familie heb hoe gaat het dan met hun ? wat is er allemaal vroeger gebeurt ? " die vragen stel ik keer kom keer in mijn hoofd. " wat gaat er allemaal gebeuren in de toekomst ?". ik kom uit mijn gedachte door takjes die ik hoor kraken. mijn oren spitsen naar het geluid en ik spring van uit de boom waar ik in zat. al gou kijk ik om me heen en zie ik een paar struikjes in de verte wiebelen. ik snuif een keer in de lucht en ik ruik niet echt een dier of een mens. het ruikt een beetje naar de dood. ja, ik weet hoe dat ruikt. ik loop langzaam en een schrik verlaat mijn mond als ik opeens iets achter me voel. het voelt niet echt als een boom ofzo maar het voelt een beetje als mezelf. " kijk eens wat we hier hebben " hoor ik iemand van achter me zeggen. ik draai me om en zie al gou een meneer staan die me grijnzend aan kijkt. " wat is er wolfje ? wil je niet mee met ons ?". " blijf alsjeblieft bij mij uit de buurt ". " of anders ?". " blijf gewoon uit mijn buurt ". ik deed een paar stapjes naar achter maar de meneer kwam steeds dichter bij me. " ik vroeg je wat, zal het niet netjes zijn om dan ook antwoord te geven ?" zei hij met een kwaadde stem. " ander ga ik je misschien pijn doen, en dat willen we allebij niet, of wel ?" zei ik terug tegen hem waar hij van moest lachen. " jij mijn pijn doen ? kom op zeg, je moet nu niet gaan liegen wolfje ". hij kwam alweer dichter bij me en toen besefte ik dat ik een rogue was. ik ben hard van binnen en ik mag geen emoties of gevoelens uiten. " je weet niet half wat ik nu kan gaan doen ". dit is een goed moment om weer een keertje mijn gave te gebruiken. hij gaf me een vragende blik maar veranderde al weer snel naar een grijns. " kom op wolfje, ik zit je maar te dollen hoor, je denkt toch sirieus niet dat ik bang voor je ben ". hij moet weldegelijk bang voor me zijn. hij is geen rogue dus weet hij ook niet wat rogue's allemaal toe in staat zijn. hij knikte een keer en ik hoorde weer achter me een paar struikjes wiebelen. ik keek even naar achteren en ik zag daar opeens een grootte grijze wol staan. die rook ook al naar de dood. die vieze walgelijk geur van hun vloog mijn neus in waar ik een paar keertje van moest hoesten. ik keek weer naar de meneer die voor me stond en zei " die walgelijke geur ook van jullie ". " walgelijk ?" en hij begon weer te lachen " ruik eerst een aan jezelf, je ruikt naar oud en verrot ". de grijze wolf kwam ondertussen steeds dichterbij en stond al klaar om me te grijpen. ik draaide mezelf een kwart om en probeerde rustig weg te lopen. " waar ga je heen, ik ben nog niet eens klaar hier " riep de meneer naar me. de wolf sprong voor me zodat ik niet verder kon lopen. " laat me er nu langs !". " jij gaat nog niet weg ". " en waarom dan niet ?". " verander ". " wat ?". " je hoort me wel, verander ". " waarom zou ik veranderen " zei ik rustig. " omdat ik wil zien hoe je eruit ziet in je wolf-vorm ". " no, dan heb je maar mooi pech ". hij moest lachen van wat ik zei en pakte mijn hand vast. " denk je soms dat ik een grapje maak ?". ik trok mijn hand los en keek hem kwaad aan. " toe nou wolfje, laat me nou even genieten van dit mooie moment ". ja dacht het ook he. ik keek naar de wolf die nog steeds bij ons stond. dit is mijn kans om een keertje te laten zien wat ik kan. " dit krijg je als je met mij temaken krijgt " en ik begon te grijnzen waardoor ze allebij me vragend aan keken. " wat ben je van plan mevrouwtje ?". " wacht maar gewoon af ". ik richte mijn ogen op de nek van de wolf en direct begon hij te piepen. " wat ben je aan het doen ?!" vroeg hij vragend maar ook kwaad aan me. ik begon weer te grijnzen en keek nu strak naar de nek van de wolf. de wolf viel neer en begon harde te huilen en piepen. " stop daarmee !". ik antwoorde niet want ik was in een soort van andere wereld. al gou vielen de ogen van de wolf langzaam dicht en ik voelde gewoon zijn hardslag stoppen. " ga maar lekker met lege handen naar hij " zei ik zonder gevoel. " wat ben jij ? jij bent niet zomaar een rogue, jij bent de rogue ". hij keek me schokkend en bang aan en zette een paar stappen naar achter. " noem mij maar gewoon het meisje met iets extra's inplaats van de rogue " zei ik tegen hem. " jij bent geen meisje meer, je bent gewoon een monster ". " heb ik vaker gehoord ". ik liep langs de wolf die nu wel dood is en begon steeds harder te grijnzen. " denk maar niet dat je van me af bent " riep hij me nog achterna. ik stak mijn vinger in de lucht en zei " ik sta nu al te wachten naar wat er gebeurd, o ja, denk maar niet dat je zo snel van mij af bent, ik ben meer dan dat je hier voor je ziet ". " denk je dat ik bang voor je ben ?" zei hij onzeker. " dat denk ik ook niet, dat weet ik al en dat voel ik ". ik was nu zo'n 16 meter verder van hem vandaan en ik zag in mijn ooghoek dat hij weg liep naar de bosrand, veranderde in zijn wolf-vorm en weg rende. " daar ben ik ook vanaf " dacht ik in mezelf. ik keek naar mijn handen en maakte er vuisten van. nu verveel ik me weer. wat zal ik gaan doen ?. ik loop wel gewoon terug naar het huisje om wat te gaan eten.
eenmaal aanggekomen bij het huisje pak ik een stukje van het haasje van gisteren en eet het langzaam op. " ik moet op mijn hoede zijn want hij kan zo weer terug komen met wat vriendjes, ik moet een nieuwe plek zoeken.

TY voor het lezen van hoofdstuk 4
ik hoop dat jullie het leuk vonden ( stuur alsjeblieft een reactie zodat ik weet wat jullie ervan vonden ).
LY all ❤️💛💚💙💜

sorry voor late poost. ik had het een beetje druk deze en vorige week.
ik heb geprobeerd om een langer hoofdstuk ze maken, wat vinden jullie fijner ?
Ps. bedankt voor de 270 vieuws 😍😍

like ? comment ? follow ?