from only a Rogue to the Warrior (herschrijven)

Hoofdstuk 5 : een oude vriend

4 dagen later

wat ben ik allemaal aan het doen ?. het lijkt wel alsof mijn hele leven is veranderd. wie ben ik eigelijk ?. op 1 of andere manier heb ik in 1 stuk door 4 dagen geslapen. ik ben helemaal vergeten wie of wat ik ben. wat doe ik hier eigelijk in het bos ?. en wat is dat gevoel in mijn lichaam ?. het voel een beetje als een tinteling maar ook een beetje als een mes in mijn borst. wat heb ik allemaal gedaan voor ik ging slapen ?. ik weet het allemaal niet meer. maar hoe weet ik dit allemaal niet meer ? door stress ? of was het iets wat lang geleden is gebeurt ?. ik ga tegen een boom aan zitten, pak mijn knieën vast en druk mijn hoofd er tussen. wat is er allemaal aan de hand met me ?. en er beginnen zachtjes een paar tranen over mijn wangen te rollen. ben ik iemand of niemand ?. iets in me zegt me dat ik niet op moet geven maar door te gaan tot het einde. ik wil niet opgeven, maar waar moet ik een einde aan maken, ik weet niet eens wie ik ben. er beginnen weer een paar tranen over mijn wangen te rollen en ik leg mijn hoofd tegen de boom aan. ik sluit mijn ogen en ik begin zachtjes erbij te snikken. wat moet ik nu doen ?.
.
ik sta van de boom op en loop terug naar het huisje bij het meertje. dat is het enige wat ik me kan herinneren. een huisje met een meertje ernaast waar ik woon. ik loop er naartoe maar zie het huisje helemaal overhoop liggen. wat is hier nou weer gebeurd ?. ik kijk rond en er liggen overal blaadjes, de tafel is door het midden en het belangrijkste mijn eten is weg, maar dan ook echt al mijn eten. ik kijk om het huisje heen maar zie daar ook echt niets meer. " dit kan je toch niet menen " zei ik sirieus. ik hoorde een geluid achter me waar ik van schrok. " is daar iemand ?" vroeg ik een beetje bang. ik hoorde het geluid steeds dichterbij komen waar ik steeds banger van werd. " hallo ?" vroeg ik nog een keer " is daar iemand ?" ik keek ongerust om mee heen en ik begon steeds wanhopiger te worden. " je hoeft niet bang te zijn " hoorde ik iemand zeggen waarop ik antwoorde " wie is daar !". " weet je niet meer wie ik ben ?" zei de stem weer. het geluid was nu echt zo dichtbij dat ik schat dat er ongeveer 3 meter tussen ons zat. ik werd wanhopiger en wanhopiger waardoor ik weg rende. het geluid ging me gewoon achterna. oke, dit word gewoon eng. ik stopte met rennen omdat dat toch geen nut heeft want het ging me toch achterna. " laat jezelf zien !" riep ik in het rond en je hoorde gewoon een soort van echo. " hier boven " hoorde ik iemand weer zeggen maar dan met een lach toontje. ik keek naar boven en in een boom zag ik een jongen zitten die met een mes een stokje aan het slijpen was. " wie ben jij en wat wil je van me ?" vroeg ik maar want ik wist niets anders. " je weet dus echt niet meer wie ik ben " kreeg ik als antwoord. hij kwam uit de boom geklommen en ging recht voor mijn neus staan. volgons mij zag hij gewoon dat ik een beetje bang en geschrokken was. " je hoeft echt niet bang te zijn Layne " zei hij tegen me. " hoe weet je mijn naam ?". hij zuchte een keer, pakte mijn schouders vast en keek naar de grond. ik rukte mezelf van zijn greep af en het verbaasde me dat het lukte. " wie ben jij ?". " ik moet mezelf dus weer voorstellen " zei hij net verstaanbaar. hij stak zijn hand uit en zei " ik ben Jake, ik ben 16 jaar oud net zoals jij en ben een weerwolf ". " een wat ?! " zei ik terug met een schokkende stem en liep langzaam een paar stappen naar achteren. " net zoals jij Layne, weet je dat dan niet meer ?". " oke, ik sta hier dus met een gek te praten die zegt dat we weerwolven zijn, logisch, logisch ". " het is de waarheid Layne geloof me, en je mag best wel wat aardiger zijn tegen een vriend van je die je vroeger ook nog eens heeft gered uit een enorme brand ". " ten eerste, weerwolven bestaan niet, ten tweede, je kent me niet, en ten derde, als ik ooit in een brand heb gezeten dan zal ik dat echt wel weten " riep ik recht in zijn gezicht. hij nam een keertje een grootte snuif zuurstof door zijn neus en keek me een beetje boos aan. " daar reageer ik niet op hoor " zei ik. ik draaide me om en liep weg. ik ken die gast niet eens. ik voelde opeens 2 warme handen om mijn been heen en mijn broekspijp omhoog gaan. " blijf van me af !' riep ik kwaad naar hem. " kijk zelf dan eens ". " waarom zal ik naar mijn been gaan kijken ?". " kijk nou gewoon ". ik pakte mijn broekspijp vast en trok hem nog iets meer omhoog. ik zag een enorme litteken op mijn kuit zitten waar ik een beetje van moest schrikken. " een enorme litteken " zei ik geschrokken en zacht. " hoe zou dat nou komen ?" zei hij sarcastisch terug. ik verzonk weg in mijn gedachte en het leek net op een flashback. ik zag een klein meisje van rond de 6 jaar in een huis tv zitten te kijken. er verschenen overal vlammen van vuur en ze stont op de bank bang om haar heen te kijken. " Layne !" hoorde ik iemand in de flashback zeggen. " help me !" zei ze bang terug. de vlammen werden erger en het meisje genaamd Layne werd door een steekvlam geraakt bij haar kuit waarvan ze het uitschreeuwde. " Layne !" hoorde ik nog een keer maar dan harder. ik zag de gene die haar naam riep ook vast zitten in de vlammen maar hij redde het niet. " Wouter ? hier ben ik !" riep het meisje weer. " Wouter ?" maar ze kreeg geen antwoord meer terug. even later kwam er toch iemand bij haar die ook niet zo oud was. ongeveer ook 6 jaar. " kom mee Layne " zei hij sirieus tegen haar. " Jake ik ben geraakt, help me , alsjeblieft ". het meisje Layne viel neer van de pijn op de grond en het jongetje die Jake heet pakte haar op in een soort van bruidsgreep. hij liep gewoon dwars door het vuur heen naar buiten zonder geraakt te worden. " het komt goed Layne " zei hij weer geruststellend tegen haar. buiten aangekomen zagen ze allemaal mensen staan en Jake legde Layne neer op de grond. " ben een ambulance !" riep hij nog. " Layne ?" hoorde ik iemand zeggen. " Layne ? ben je er nog " hoorde ik weer. ik voelde dat iemand me helemaal wakker schudden. ik keek op en zag Jake voor me. " sorry, i-ik zat in een soort van ... " ik kan mijn zin niet eens afmaken en Jake begon alweer te praten " trans, ja ik weet het, dat noemen we een reis naar het verleden Layne, je gaat dat naar het verleden " zei hij grinnikend. " j-jij " zei ik tegen hem " jij bent die Jake ". " ja dat zei ik net tegen je ". " en d-die litteken, dat is van d-die ... ". ik wist niet wat ik moest zeggen. ik was echt helemaal in shock. " brand " zei hij om mijn zin aftemaken. " maar dat kan niet ". " geloof me nou maar " zei hij vertrouwelijk. " oke, ik was dus in een brand maar weerwolven bestaan echt niet hoor ". " dan moet ik dat maar eens laten zien " zei hij zachtjes en net verstaanbaar. " wat bedoel je ?". " let maar op ". hij ging achter een bosje staan en zei " niet hierheen komen he ". hoorde ik hem grinnekend zeggen. een minuut later kwam er opeens een enorme wolf uit de bosjes waar hij stont. het was een beetje een grijze wolf en zijn buik was wit. ik wou naar achteren lopen maar ik struikelde over een tak en belande met mijn kont op de grond. " dit is niet waar " zei ik ongelovig. de wolf kwam langzaam naar me toe gelopen en ik kon geen kant meer op. toen hij echt dichtbij en recht in mijn ogen keek zag ik het pas. " Jake ? ben jij dat ". hij knikte en er kwam langzaam een glimlach op mijn gezicht. " ongelooflijk ". ik bekeek hem van top tot teen en hij was het echt. " je bent een wolf ". toen ik dat zei verdween hij weer in de bosjes en Jake kwam er weer uit. ik stont op, klopte me gou af en rende recht op hem af. " het is gewoon waar !" riep ik met blijdschap tegen hem. " ik zei het toch, en jij bent er ook 1 ". toen hij dat zei veranderde mijn glimlach in een schok. " wat is er ?" vroeg hij bezorgt aan me. " als ik een ' weerwolf ' ben dan weet ik dat toch wel ". " Layne, je bent er echt 1, geloof me nou ". " ik geloof je wel ". " ik heb je zelf gezien in je wolf-vorm ". " wacht wat ? hoezo heb je dat gezien ". " ik zat hier al wel een tijdje ". " en dan zeg je niets ?". " dat was een beetje lastig want je leek een beetje boos, en dat is zacht uitgedrukt ". " waarom was ik boos dan ?". " ik heb geen idee maar je mompelde wel steeds maar het was niet verstaanbaar ". oke, wat gebeurd er nou allemaal met me ?. " wacht, en mijn spullen dan ?". " die heb ik gepakt als je even weg was want anders zal je die nog verscheuren, verbranden of gewoon weggooien " zei hij als antwoord op mijn vraag. " ik heb ondertussen ook nog gejaagd voor wat extra eten " voegde hij er nog aan toe. " en alle gebroken spullen en mijn huis dan ? wie of wat heeft dat gedaan " vroeg ik aan hem. " dat heb jij zelf gedaan Layne " en hij keek me sirieus aan. " wat ! waarom zou ik mijn eigen spullen slopen ?". " dat is voor mij dus ook een mysterie ". " Jake, wat gebeurt er allemaal met me ?" vroeg ik bang aan hem met tranen in mijn ogen. " hoe bedoel je ?". " zoals je zei heb ik mijn eigen spullen gesloopt, was ik meer dan alleen boos en ik voel ook een soort van tintelingen door mijn hele lijf gaan ". hij kwam dichter naar me toen en voor ik het wist zat ik in een knuffel van hem. ik stont stok stijf maar naar even knuffelde ik hem terug. " ik heb geen idee Layne, echt geen idee " zei hij tegen me. hij pakte mijn hoofd vast, keek me recht in de ogen aan en zei " maar het komt goed ". hij veegde een paar tranen met zijn duimen van mijn gezicht af en gaf me dan weer een knuffel. het gevoel van een mes in mijn borst verdween langzaam en veranderde in een soort van veilig gevoel. hij is dus echt een vriend van me.
.
we hebben nog samen even gepraat, gelachen en hij heeft meer over mijn verleden verteld. zo te horen heb ik een gezin en die bestaat uit een moeder die ook nog de luna is van de roedel, een vader die de alfa is, 2 broers en ik. ik heb ook tehoren gekregen dat ik verstoten ben uit de roedel, dat ik gemarteld ben en mijn ' vader ' mij 6 jaar in een koude cel met overal silver heeft gestopt. " mag ik je nog 1 ding vragen ?". " vraag maar raak " zei hij met een glimlach. " waarom ben jij hier eigelijk ?". zijn glimlach viel langzaam weg en hij was even stil. " gaat het wel ?" vroeg ik aan hem want ik zag gewoon dat het niet goed ging met hem. " sorry wat ?". " ik vroeg aan je waarom jij hier eigelijk bent ". " ik had toen jij weg ging eigelijk niet zoveel te zoeken in de roedel, toen jij weg ging gingen al onze vrienden de rug naar me toe keren, mijn ouders hadden het alleen maar over jou en ze hadden het niet eens in de gaten wat ik allemaal deed, dus ben ik vertrokken en opzoek gegaan naar jou ". " wow, wat een verhaal, gaat het wel met je ?". " ja, ik heb me eigelijk nog nooit zo vrij gevoeld als nu " zei hij terug maar ik wist dat er wat achter zat. ik staarde voor me uit en ik zag in mijn ooghoek dat Jake dat ook deed. ik begon te grijzen zonder dat hij het merkte en gaf hem een flinke duw tegen zijn zij aan waardoor hij zijn evenwicht verloor en omviel. " moet dat nou " zei hij. ik kon mijn lach moelijk inhouden en floepte het er zo uit. " je bent niets veranderd zins vroeger " zei hij tegen me en hij gaf mij ook een duwtje tegen mijn schouder. " ik ben blij dat ik je gevonden heb " zei hij zachtjes maar net verstaanbaar. " en ik ben blij dat jij mij hebt gevonden ".

TY voor het lezen van Hoofdstuk 5
ik hoop dat jullie het leuk vonden
LY all ❤️💛💚💙💜

like ? comment ? follow ?