from only a Rogue to the Warrior (herschrijven)

Hoofdstuk 2 : Verstoten

6 jaar later

Layne
daar zit ik dan nog steeds. van al die tijd hier zitten vergeet je dingen. ik weet zelfs niet eens meer hoe mijn moeder, broer of zelfs mijn beste vrienden heten. ondertussen dat ik hier vast zat werd ik alleen maar gemarteld. elke keer als de deur open ging wist ik het al. ze pakte mijn arm vast en ze sleurde me mee naar een donkere kamer. daar werd ik op verschillende manieren gemarteld, dan werd er met een zweep op mijn rug geslagen en een andere keer legde iemand een doekje op mijn mond en werd mijn mond volgespoelt met water. ik heb soms ook geprobeert om te ontsnappen maar dat lukte nooit. heel soms mocht ik uit de koude cel om mijn moeder of broer te zien maar na vijf minuten moest ik er weer in. ik heb ook een gave ontdekt, namelijk gedachte lezen. ik kan gedachte lezen in mens-vorm maar ook in wolf-vorm. ik gebruikte me gave soms om te kijken wat er zal gebeuren maar het lukte nooit. ik denk dat ik die gave nog onder controle moet krijgen. ik zal alles doen om hier weg te mogen. even later hoor ik iemand in de gang lopen en ik zie in mijn ooghoek de deur van de cel open gaan. het is mijn andere broer Levi, hij is niet zoals Brandon, altijd als hij bij me is wilt hij wel iets van me. ik druk mijn hoofd tussen mijn benen zodat ik hem niet hoef aan te kijken. " och och och, zielige jij toch " zei hij toen hij in de deuropening stont. hij gaat hurkent voor me zitten en pakt mijn kin beet zodat ik hem wel recht in de ogen aan moest kijken. " het is tijd zusje " zei hij met een grijns op zijn gezicht. ik kon het gewoon niet uitstaan dat hij daar zo rustig voor me zat. ik kijk hem met een kwaadde blik aan maar dat doet hem niets, hij moest er zelf van lachen. hij pakt me arm stevig vast en sleurde me mee. ik kon me niet los rukken want daar was ik te slap voor omdat ik al die jaren niets kreeg behalve om de twee dagen een droge boterham. we liepen buiten door het dorp en ik zag overal om me heen mensen naar me kijken. het is niet echt een fijn gevoel dat je weet dat meer dan honderd mensen zijn ogen op je gericht hebben. we liepen naar het midden van het dorp en daar werd ik door Levi op mijn knieën gedrukt. toen ik op keek zag ik dat mijn vader plotseling voor me stont en mijn moeder moest door 2 mensen tegengehouden worden om bij mij te komen. druppels tranen vielen uit de ogen van mijn moeder en ik wist toen dat er iets ergs zal gebeuren. " het is tijd om te gaan " riep mijn vader zodat iedereen het in het dorp kon horen. " Layne !" hoor ik mijn moeder nog naar me roepen met een verdrietige stem. mijn vader keek me grijnzend aan. ik wachte tot er genoeg speeksel in mijn mond zat en spuugde het recht in zijn gezicht. hij veegde het met zijn arm weg en keek me met zijn alfa blik kwaad aan. ik hoorde uit iedereen een zachte schrik komen. " je hebt wel lef he " riep de beta van de roedel naar me. Levi was ondertussen in zijn wolf-vorm veranderd. hij kwam op me afgerend en zijn scherpe nagels gaan langs mijn huid op mijn wang heen. door die klap val ik om en Levi veranderd weer in mens-vorm. " sorry Layne, maar ik moet je verstoten uit de roedel " zei mijn vader. ik zag nog net door mijn ogen dat mijn vader me de rug toekeerde en weg liep. " dus dit is wat je echt wilt ?" zei ik zacht. mijn vader stopte met lopen en zijn hoofd draaide naar me toe. " wat zei je daar ?". " ik zei, dus dit is wat je echt wilt ?!" riep ik naar hem en stond langzaam op. " maak het nou niet erger Layne ". ik wist gewoon niet wat ik meer moest doen tot het me opeens weer tebinnen schoot, ik kan nu gedachte lezen. ik bleef stil staan en zonder dat iemand het merkte probeer ik de gedachte van mijn vader te lezen, en het lukte ook nog. ik lees dat hij me wilt verstoten uit de roedel alleen maar omdat ik wit ben, hij schaamt zich voor me. " je moet gaan Layne " zei hij. " nee !" riep mijn moeder naar mijn vader. " dat kan je niet maken " riepen mijn vrienden die ergens tussen de grootte menigte stonden. Levi gooide een tas met een beetje eten voor me neer en liep daarna weer weg. ik wist gewoon niet wat ik moets zeggen. ik heb ongeveer 6 jaar in een koude cel met overal zilver gezeten alleen omdat mijn vader me wilt verstoten uit de roepen omdat ik wit ben. dus zeg ik maar " nou, het spijt me dat je je zo voor me schaamt "waar hij een beetje van schrok. ik rende met alle kracht wat ik nog had naar de bosrand en stopte even. ik keek nog even om en veranderde in mijn wolf-vorm. toen ik klaar was met veranderen keek ik weer voor me en rende het bos in. ik zag nog net in mijn ooghoek dat mijn moeder de twéé mensen van haar afschudde en naar de bosrand rende, zeeën vol tranen vielen uit haar ogen, ze viel op haar knieën neer aan de bosrand en Brandon ging naast haar zitten. toen ik dat zag vielen er ook een paar tranen uit mijn ogen maar ik bleef door rennen. ik hoorde mijn vrienden en mijn broer Brandon in wolf-vorm huilen naar de maan. ik mindlinkte Brandon en zei " zorg goed voor mam ". ik voelde Brandon opkijken en hij zei tegen me " je weet dat ik dat doe, ga alsjeblieft niet weg Layne " " ik heb geen andere keuze, sorry " zei ik en verbrak de link. ik ging op een bergje zitten om naar de maan te huilen.

Monique
ik kan het gewoon niet geloven dat Paul zijn eigen dochter verstoot uit de roedel ( Paul is de vader van Layne en Brandon, ook wel gezegt ' de alfa '). Brandon pakt me vast in een stevige knuffel en bij hem beginnen ook de tranen te vallen. op een gegeven moment hoor ik een wolf huilen naar de maan waarvan ik in hoop opsta en naar de maan kijk. " Layne " zeg ik nog eens zachten hoopvol. ik voel dat iemand zijn of haar hand op mijn schouder leg. ik kijk naast me en zie Paul. " het moet gebeuren " zei hij zacht. " nee dat moest niet !" riep ik recht in zijn gezicht. " een witte wolf hoort niet bij een roedel van zwarte wolven, begrijp dat nou ". " je snapt het echt niet he Paul " zei ik tegen hem waardoor hij me vragend aan keek. ik ruk me los en loop weg richting Levi, " HET WAS JE EIGEN DOCHTER !" riep ik waardoor iedereen in het dorp het kon horen. " EN JIJ, JIJ HEBT GEWOON NOOIT VAN JE ZUSJE GEHOUDEN, OF WEL SOMS ? " riep ik naar Levi. iedereen stond sprakeloos naar me te kijken, maar ik liep gewoon verder. ik moest gewoon even rustig nadenken dus besloot in naar de geheime waterval te gaan waar Layne voor het laatst vrij was voor ze de cel in moest.

TY voor het lezen van hoofdstuk 2
ik hoop dat jullie het leuk vonden
LY all ❤️💛💚💙💜
Ps. bedankt voor de 30 vieuws en 4 likes

like ? comment ? follow ?