from only a Rogue to the Warrior (herschrijven)

Hoofdstuk 3 : Gave

15 minuten later

Layne
ik voel langzaam de link van mij en de roedel vervaagt worden. nu ben ik dus echt verstoten en een rogue geworden. ik ren naar een riviertje en verander daar in mijn mens-vorm. hier kan ik wel goed zitten, ver van de roedel en van gevaar, ik heb daar niets meer te zoeken. ik leg mijn tas tegen een boom naast de rivier. ik hurk neer bij de rivier en maak een kommetje van mijn handen zodat ik het water van het riviertje kan drinken. mijn buik begint ook te knorren. " ik moet gaan jagen " dacht ik in mezelf. ik ging opzoek naar een haasje en richte me er helemaal op. het klinkt misschien raar maar toen ik er al alleen naar keek viel het haasje om van de pijn. wordt ik nu gek ?. ik liep naar het haasje, het voelde koud aan. ik keek om me heen maar ik zag helemaal niemand. ik begin helemaal te ijsberen en denk steeds " word ik nu gek ? of halisoeneer ik ?". ik herinner me dat er een plek is waar ik altijd heen kan als er iets is of als ik gewoon even alleen wil zijn ' de geheime waterval van Alexandria '. ik sta op, pak mijn tas en verander weer in wolf-vorm.

even later

Layne
na 6 minuten ben ik aangekomen bij de waterval en loop ik het huisje in. ik leg de tas op een tafeltje en maak het open. in de tas zat eten voor 2 dagen en een zakmesje. ik zucht omdat ik vast en zeker mijn moeder, broer en zelfs mijn vrienden misschien nooit meer zie, ik ben nu helemaal alleen. ik loop naar buiten en ga weer opzoek naar een klein diertje. al gou vond ik weer een haasje en richte me er weer helemaal op. en ja hoor, het haasje viel alweer om van de pijn. " wat gebeurd er met me ? is dit een nieuwe gave ?". ik liep naar het bloemenveltje waar ik en mijn moeder 6 jaar geleden laggen voor ik verstoten werd. dat was de eerste en misschien ook de laatste keer dat ik me vrij, gelukkig en veilig voelde. met een nadruk op veilig. " wat zal er gebeuren als ik deze gave gebruik waarneer ik het niet wil ? ik moet het onder controle krijgen ". ik sluit mijn ogen en probeer even te slapen.

Monique
ik heb nu echt genoeg van Paul. Layne opsluiten in een cel en haar dan ook nog verstoten uit de roedel. zijn eigen dochter nog wel. ' waar zal Layne nu zijn ? leeft ze nog wel ? wat zal er gebeuren al ik haar toch nog een keertje tegen kom ? ' die vragen spoken de hele tijd door mijn hoofd. ik kan niet normaal meer nadenken. elke keer als iemand iets tegen me zegt hoor ik het niet en elke keer als ik ook maar door een vinger word aangeraakt begin ik helemaal te flippen. het lijkt net alsof er een stukje van mijn hart weg is en het nooit meer terug zal komen. ik zie dat Brandon het ook heel lastig heeft omdat hij niet echt vrienden had en Layne was de enige waar hij mee speelde. ik loop naar hem toe, pak zijn hand en zeg " kom mee, dat zal je goed doen ". hij knikt en staat van het bankje waar hij op zat op. " waar gaan we heen ?" vroeg hij grinnikend en het leek wel als hij dicht bij me was hij zich steeds veiliger voelde. " we gaan naar een plek waar we echt veilig zijn " zei ik tegen hem.

even later in het bos

Monique
Brandon en ik zijn in het bos op weg naar de waterval. we hebben allebei ondertussen niet veel gezegt. ik snuif een keer om frisselucht binnen te krijgen. van de geur wat ik ruik begin ik een beetje sirieus te kijken. ik stop met lopen waardoor Brandon me vragend aan kijkt en begin nog een paar keer te snuiven. op één of andere manier ruik ik een beetje citroen / vanille / aardbei geur. Layne ruikt ook zo. " ruik jij dat ook ?" vraag ik aan Brandon. hij begint te snuiven en het lijkt wel alsof hij helemaal op een andere wereld zit. hij kijkt op en hij roept " Layne !" hij veranderd en begint op zijn aller hardste te rennen gevolgd door mij. even later zijn we aangekomen bij de waterval waar de geur vandaan kwam. we gaan achter een boom staan en veranderen weer naar mens. op een gegeven moment zie ik een schaduw bij het huisje vandaan komen. " blijf dichtbij me Brandon ". we lopen via een padje naar het huisje waar de schaduw was.

Layne
ik word wakker van het gekraak van takjes. opeens hoor ik gefluister waar ik van schrik en ik een kleine schrik uit mijn mond laat vallen. ik probeer zonder geluid te maken op te staan, om draaien en langzaam weg te lopen. " Layne ?". ik zuchte en draaide me om. " mam "'zei ik rustig zonder gevoel. tranen begonnen uit mijn moeders ogen te stromen en ze liep langzaam mijn kant op. " blijf bij me uit de buurt " riep ik bang. " Layne ?" hoorde ik nu van achter waardoor ik me omdraaide. ik zag Brandon geschokt kijken. " blijf alsjeblieft bij me uit de buurt, ik doe jullie alleen maar pijn " zei ik weer bang. ik voelde mijn moeder een hand op mijn schouder leggen en ze draaide me om. ik keek nu recht in de ogen van haar. van haar ogen keek in naar hand die ze op mijn schouder had gelegd. met haar andere hand greep ze naar de hand op mijn schouder en viel op haar knieën voor me neer. " mam ?" vroeg Brandon naar haar maar ze antwoorde niet. " mam !". Brandon rende naar haar toe en ging naast haar zitten. " ze is bewusteloos, wat heb je gedaan Layne !?" riep hij naar me waar ik van schrok. " je bent een monster !". ik liep langzaam naar mijn moeder die bewusteloos op de grond zat tot Brandon me aan de kan duwde en zei " blijf bij haar uit de buurt !". een paar tranen vielen uit mijn ogen, ik ben sprakeloos. " ga weg !" zei hij tegen me waardoor ik langzaam een paar stappen naar achter deed. " ga dan, dit is je kans !". ik draaide me om, veranderde en rende het bos in. " ik wist dat dit ging gebeuren. ik heb mijn eigen moeder pijn gedaan ".

TY voor het lezen van hoofdstuk 3
ik hoop dat jullie het leuk vonden
LY all ❤️💛💚💙💜

like ? comment ? follow ?