Love Shades : FATE

Forgiven.

"Kurt, Kurt! Naririnig mo ba ako? Wake up Kurt!"

"Sorry Ma'am pero we need to treat the patient. Dito nalang po kayo sa labas."

Dugo. May dugo.. Dumugo ang ilong ni kurt. Second time ko na syang nakitang nagkaganon. He even went more pale than he was before we talked. Darker rin ang mga pasa nya sa katawan. Sobra sigurong na stress si Kurt. Pero bakit ganon? I don't feel at ease.. Parang it's more serious..

"Ija, how is he? Is Kurt okay?"

"Tita, he's still being treated. Ano po ba talaga ang ngyari sakanya?"

Sumunod naman kaagad ang mga magulang ni kurt after ko silang mainform. Nag tataka akong nag tanong sakanila pero nagtinginan lang silang dalawa. Parehas silang bothered na parang may tinatago. Inantay namin ng tahimik na lumabas ang doctor para malaman ang kalagayan ni Kurt. Di nag laon, lumabas na rin ito.

"Doc, how is he?" Tanong ng Dad ni Kurt

"I'm so sorry Mr. Tuason. Hindi ito na detect ng naaksidente sya. Pero biglang na trigger ulit." Sabi ng doktor

"Ibig sabihin nyo po ba ay bumalik ang sakit nya?" Sabi ni tita

Tahimik ako. Nakikinig. sinusubukan kong i absorb at intindihin ang mga nakikinig ko..

"I can't say na bumalik. Kasi it has always been there. Kung baga nuon let's just say na nanahimik lamang ito." - doc

"Maililigtas pa ba natin si Kurt doc?" - tito

"We cannot assure you of that. Like before, we can only prolong the situation. Pero I can't give any assurance sa full recovery.. I can say na all we need now is a very big miracle." - doc

ano? bakit? Ano ba talaga ang sakit ni Kurt?

"Oh Lord God please help our son.." umiiyak na si Tita

"Doc, please do everything you can. Please save him. Nalabanan natin dati laban din natin ngayon please." - mangiyak ngiyak na din si Tito

Mas lalo akong kinabahan. Gusto ko na sana mag tanong ng biglang sinabi ng doctor na..

"We will continue to do our very best Mr. and Mrs. Tuason. But as I've said I can't give any assurance. You know how serious his disease is. Delikado ang leukemia.." -doc

What? Have I heared it right? Leukemia? As in leukemia? Blood cancer? Oh my God.

Hindi ko na napigilan ang pag tulo ng luha mula sa aking mga mata. Napaupo ako at walang nasabi sa mga narinig ko. Si Kurt. Yung superhero ko. Knight in shinning armor ko. Yung pader na nasasandalan ko.. How come sya? Yung pinakamalakas na taong kilala ko.. Ito pala ang kahinaan nya..

Kinausap ako ng parents nya at pinaliwanag saakin lahat. Alam nilang shocked ako kasi alam nilang wala akong alam. 1 year ago pala ng na diagnose si Kurt of leukemia. Naagapan naman ito pero he had to take supplements para masubukang isuspend ang cancer cells and to prolong his life. Ito rin pala ang naging reason kaya protective masyado sila kay Kurt at kung bakit naging troubled child sya. He wanted to live life to the fullest knowing na he can loose his life any day..

Diko pa rin napigilan ang pag buhos ng luha sa mga mata ko. Pinayagan na kaming makapasok sa room nya. Pinauna ko ang parents nya saka ako nag decide na pumasok afyer nila. Conscious na daw uli sya kaya pumasok nako. pagtapak na pagtapak ng mga paa ko sa kwarto nakita ko agad sya. Mas lalo na akong humagulhol. Tumakbo ako paplapit sa kama nya at niyakap sya ng dahan dahan.

"Aray aray. Dahan dahan naman." - kurt

"Sorry. Dahan dahan naman eh.." - sumisinghot ako habang sinasabi

Umupo ako sa tabi nya after a while at hinawakan nya ang kamay ko.

"Hey, stop crying. Hindi pa naman ako patay oh!" ngumiti si kurt

"Shut up Kurt wag ka mag biro ng gnyan!" papaluin ko sana sya pero diko tinuloy

"Kurt why didn't you tell me?" umiiyak na naman ako..

napuno ng silence ang room

"Yan. yan. Yang ang dahilan ko." snbe nya habang pinupunas ang luha ko

"..."

"Ayaw kong mamkita kang ganyaan. gusto ko na ang memories na ibabaon ko ano man ang mangyari saki. eh happy memories. I don't want to remember your pretty face na puno ng luha. I wnated to live a happy life. Kasi any day I can--" tinakpab ko ang bibig nya.

"Shh. Pls don't say it."- mas lalo na akong nanlumo sa sakit

"Okay okay. But promise me, kahit andito lang ako sa ospital we will share happy memories ok?" - kurt

Tumango nalang ako.

"Btw Brook.."

"Yes?"

"Napatawad mo na ba ako?"

"Hindi ka pa nag sosorry Kurt napatawad na kita. I was just hurt. I'm sorry.."

Ngumiti si Kurt and he pulled me near him. Niyakap ko nalang sya. Sa totoo lang hindi ko alam ang gagawin ko. These days may be his last days.. Gusto kong itanggi. Gusto king wag paniwalaan. Pero eithet way masakit pa din. I'm not sure about anything. All I know is ang galit ko nuon sakanya napalitan na ng takot at kaba. I will make sure he recovers. I will make him happy..

------------------

It hurts. huhu :( XD malapit na po matapos!!