Love Shades : FATE

When it hurts the most..

Ilang araw na rin ang nakakalipas mula ng nalaman ko ang totoo. Heto pa rin si Kurt sa ospital. Gusto ko sanang sabihin na he's getting better, but he is not. He's getting more sick. Pero nakikita kong nilalabanan nya. Kaya ako, tinatatagan ko ang loob ko para sakanya. Ako din ang nag babantay dito. Nag paalam naman ako sa school at pumayag sila. Madalas din ang bisita ng mga schoolmates namin ni Kurt sakanya.

Isang hapon habang pinapakain ko si Kurt ng meryenda. May kumatok sa pinto..

*toktok*

"Pasok po!" Sabi ko.

At ganun nga, pumasok sya. Si..

"Brenda.." Sabi ni Kurt. Nagkatinginan kami ni Kurt. Tumuloy sa pag pasok si Brenda na parang bothered. 

"I think I better leave the both of you alone para makapag usap kayo.." I said coldly. 

"No, I think you should hear what I have to say.." Sabi ni Brenda. 

Tinignan ko sya. I offered her a sit sa opposite side kung saan ako nakaupo. Nasa gitna namin si Kurt na nakahiga sa kama. Gustong gusto kong sabunutan si Brenda. Nakaka irita! The nerve pang pumunta dito. Nagka roon ng awkward silence sa room..

"What is it that you have to say?" Tanong ni Kurt.

Yumuko si Brenda. Hinawakan ang isang kamay ni Kurt. Nandilat naman ang mata ko. Hello!! Andito ako wag mong lalandiin si Kurt!

"Kurt, I'm so sorry.." At nag simula ng tumulo ang luha sa mga mata nya. Napa sandal ako sa upuan. Nagulat sa nakita.. 

"I lied. I lied to the both of you. Brook I'm sorry.." patuloy nya

"What do you mean?" Tanong ko

"Yes, I'm pregnant.. but it's not Kurt's.." Nandilat ang mata namin ni Kurt at nagkatinginan sa sinabi ni Brenda. Iyak naman sya ng iyak. 

"I'm so sorry I told you na sayo to. It was just.. Ang ama ng batang to, ayaw akong panagutan. He denied my child and I was afraid na lalaki syang katulad ko. Walang mga magulang na nag gabay. I wanted you to be his father kasi alam kong mabubuhay mo sya. You have money Kurt. You have a good family. Alam kong magagabayn mo sya. Not like me. But this. This happened. I feel guilty about this. Kung hindi dahil sakin siguro hindi mo napabayaan ang sarili mo. Hindi sana kayo nag away ni Brook. Hindi ka sana nagkaganyan.. I'm sorry.." 

Hindi ko ma absorb ang mga sinasabi ni Brenda. Nag simula na din akong makaramdam ng awa sakanya. Hinaplos ni Kurt ang ulo nya. Pinapatahan sya. Inabutan ko naman sya ng tissue.

"Alam mo Brends I don't know what to say. Hindi ko masasabing okay lng, kasi hindi talaga okay. What you did almost costed me the woman I love. But I forgive you Brends. Alam ko na naipit ka lang din. Don't feel guilty. Itong sakit ko matagal na to. It's no ones fault. Maybe.. Destined talaga ako sa sitwasyon na to.." Sabi ni Kurt.

Nakangiti sya. Habang nakikita ko syang nakangiti mas nadudurog ang puso ko. Ramdam ko kasi.. na unti unti nya ng tinatanggap na bilang nalang ang mga araw nya. 

Ng tumahan na si Brenda ay nag paalam sya saamin. Niyakap nya si Kurt at niyakap nya din ako. Sabi naman namin ni Kurt sakanya na we will still be here if ever she needs help. 

Days passed by so fast. Gusto kong hugutin ang bawat araw na nadaan. Dito na ako halos tumitira sa ospital. I don't ever wanna leave Kurt. 

I cry more when he's in pain. Pag nilaagyan sya ng meds. Ako ang nahihirapan. I feel his burden. I feel his pain. And it hurts me..so much. But I can't just leave him. I love him!

2 days nalang pala at graduation na namin. 

"Boo, I have a request." - Kurt

"Ano yun Boo?"- Brook

"Promise me you'll do it okay?"

"Hey, sabihin mo muna. But I will do my best.."

"Brook, can I at least attend our graduation?"

Hindi ako nakagalaw sa sinabi ni Kurt.

***FLASHBACK***

"Doc, sandali lang po!" Hinabol ko ang doktor.

"Yes?" doc

"I just wanted to ask if Kurt can go out. Like sa park po or ganun."

"Alam mo ija, it will be difficult for him. Mahina na sya. I don't think na kakayanin nya makapg lakad. And he can't be stressed. It will be very dangerous."

***END OF FLASHBACK***

Ngumit nalang ako ay Kurt at hinalikan ko sya sa nuo. 

"Let's see okay?" Sabi ko.

"But Boo, pls? Hindi ko na ma eexperience yun. Who knows maybe--"

"Kurt, shh!" Umiyak na naman ako. Hindi ko napigilan. 'I have to do it for him.' I told myself. Tama sya. It might be his last.. I have to make him happy. 

Ng nakatulog si Kurt ay kinausap ko ang mga parents nya. Worried sila pero wala rin silang nagawa. Naisip nila ang kalagayan ni Kurt and they reconsidered it. Same goes sa doctor nya. 

"Boo.. Boo.." Dahan dhan kong ginising si Kurt

"Uhhm?"

"I have news."

"What?"

"They've let you."

"Let me what?"

"Attend the graduation"

Dumilat bigla ang mga mata nya. Tuwang tuwa sya! Para syang batang sigaw ng sigaw ng yes! Napapaiyak naman ako. Kahit kailan tlaga mababaw kaligayahan nya. And I guess his condition ang rason nuon.

"Boo you better pick me up a nice suit. Okay? Excited na ako!" - kurt

Ng hapon ding iyon ay pina deliver ng parents nya ang suit na gagamitin ni Kurt. Sila na rin ang sumagot sa damit ko dahil alam nilang wala na akong time. Matching ang damit naming dalawa. Simple pink gown ang damit ko at light pink na polo with fucshia na necktie naman ang sakanya.

Isang araw na naman ang nag daan. Bukas na ang graduation namin. Ng nakatulog si Kurt. Taimtim akong nag dasal..

"Lord, maraming salamat po. For bringing Kurt into my life. If I had the chance, I would live a thousands life times with him. Please, make him strong. Heal him. Guide him. Whatever happens pls don't ever leave him. If these days are indeed his last, I hope he'll treasure them forever. I hope I was able to make him happy. It's hard for me to see him like this. I don't want him to go. Bukas po, wag nyo po sana syang pabyaan. Hold him in your hands para ma treasure nya ang araw na iyon. Para malakas sya. I love him Lord. And I know you also do. Thy will be done.."

Hindi ko napigilang umiyak.. Gumaan ang dibdib ko. Tama.. thy will be done. Dyos ko. Kayo na po ang bahala kay Kurt.. 

--------------------------------

Hays. Ano ok lng ba? Kaya pa ba? Salamat po sa mga readers. Kahit konti lang kayo I appreciate. Haha. I hope to make better stories in the future. down to my second to the last chapter I guess. Abangan nyo po nalang ang news ko! Salamt :)