ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ

1) ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

ΚΑΘΟΜΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΛΕΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΩ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΝΑ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΩ ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΩ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ..... Τ..Λ.

Η Αγνή στεκόταν στην πλώρη του καραβιού, σε μια μικρή γωνιά για να μην την αποσπά κανείς από τις σκέψεις της και έβλεπε να ξεπροβάλλει σιγά σιγά το νησί, το αγαπημένο της νησί, που τόσα χρόνια βρίσκονταν μακρυά του μα κυρίως μακρυά από εκείνον και όλα όσα είχε ζήσει για πρώτη φορά μαζί του. Δεσμοί αίματος την συνέδεαν με αυτό το νησί και οι δείκτες του ρολογιού της ζωή της σταμάτησαν όταν το αποχωρίστηκε. Όσο πλησίαζε η ώρα της άφιξής της,τόσο μεγάλωνε το άγχος και η αγωνία της.Κουνούσε νευρικά τα χέρια και άναβε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, μια κακιά συνήθεια που απέκτησε τα τελευταία χρόνια.Βλέπεις, ακόμα δεν είχε καταφέρει να συνηθίσει την πολυκοσμία. Τόσα χρόνια κλεισμένη σε ένα δωμάτιο τρία επί τρία, μόνη με τον εαυτό της, είχε χάσει κάθε επαφή με κάθε τι ανθρώπινο.

Μόνο η φωτογραφία του, εκείνη η φωτογραφία του αγγελικού του προσώπου με τα γεμάτα ευτυχία μάτια του, που έκλειναν μέσα τους όλη τη μαγεία του κόσμου, βρίσκονταν πάντα κάτω από το μαξιλάρι της, της πρόσφεραν ζωή και την κρατούσαν συνδεδεμένη με την πραγματικότητα. Γι αυτήν την φωτογραφία, το μοναδικό στοιχείο που την συνέδεε με εκείνον και με το παρελθόν παρολίγον να χάσει τη ζωή της, όταν ξέσπασε βεντέτα με μια συγκρατουμενή της στις φυλακές. Εκείνη, είχε δει την Αγνή που πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας καθόταν και την κοιτούσε κρυφά χαμογελώντας και προσπάθησε να της την καταστρέψει απλά για να κάνει το κέφι της. Η Αγνή όρμηξε σαν ύαινα πάνω της και κατάφερε να την πάρει πίσω ακέραια αλλά μαζί με αυτήν κληρονόμησε και μια βαθιά μαχαιριά λίγο πιο πάνω από την κοιλιά της. Το σημάδι έμενε ακόμα να της θυμίζει την αγάπη της για εκείνον. ''Τι θέλω και τα σκέφτομαι αυτά''  αναλογίστηκε,''μόνο περισσότερο πόνο  θα μου δώσουν''. Έπρεπε να επανέλθει και να αγαπήσει την ελευθερία της και τον εαυτό της ξανά από την αρχή.

Το στομάχι της είχε δεθεί κόμπος, ένιωθε την ανάσα της πιο βαρεία και ένα βάρος να έχει πέσει στους ώμους της. Ένα βάρος που δεν ήταν ακόμα σίγουρη ότι μπορούσε να σηκώσει. Μόλις είχε αποφυλακιστεί, μόλις πριν πέντε μέρες κατάφερε να περπατήσει ελεύθερη στους δρόμους και έτρεχε να συναντήσει εκείνον, να δει τα μάτια του, το σημείο αναφοράς της, τον φάρο της ζωής της.