ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ

24} ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ?

Του φαινόταν ότι οι δείκτες του ρολογιού δεν μετακινούνταν καθόλου, παρά έμεναν εκεί , στην ίδια θέση , λες και ήθελαν να τον βασανίσουν, να παρατείνουν το μαρτύριο του. Ο κρύος αέρας που φυσούσε στο μπαλκόνι τον έκανε να ανατριχιάζει αλλά ταυτόχρονα τον έκανε να νιώθει ζωντανός. Δύο τα ξημερώματα και ακόμα εκείνη να ξυπνήσει....τον άφηνε να βασανίζεται με σκέψεις, σκέψεις που του παίδευαν το μυαλό μα συνάμα τυραννούσαν και την καρδιά του. Πως θα ήταν άραγε η κόρη τους αν ζούσε; Θα έμοιαζε σε εκείνον ή στην μητέρα της. Μπα στη μητέρα της ήθελε να μοιάζει. Να έχει έναν ακόμα άγγελο στη ζωή του, έναν άγγελο διαφορετικό όμως από τους άλλους, όχι ξανθό όπως σε όλες τις ιστορίες αλλά ένα μικρό άγγελο με μελαχρινές μακριές μπούκλες ακριβώς όπως η μητέρα του, η δική του Αγνή. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του, μόνο αυτό επέτρεψε στον εαυτό του να εμφανιστεί στο πρόσωπό του και να απελευθερώσει όλο το πόνο του. Με μια αργή κίνηση, βαριά, όπως βαρύ ήταν το φορτίο που κουβαλούσε, σήκωσε το χέρι του, το έφερε σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπό του και με τον αντίχειρά του, σκούπισε την υγρή περιοχή, σημάδι του πόνου του κανένα να μη μείνει. Γιατί παρ' όλο που δεν το περίμενε αυτό το παιδί, που δεν είχε μάθει την ύπαρξή του, τώρα θρηνούσε ακόμα περισσότερο γι αυτό. Αυτό εξάλλου τον έκανε να συνειδητοποιήσει και το μέγεθος του δικού της πόνου. Εκείνη το κουβαλούσε μέσα της τόσους μήνες, το ένιωθε να κουνιέται και ήταν κομμάτι δικό της.. Ο πόνος της απερίγραπτος...

Εκείνη τη στιγμή ένιωσε ένα τσίμπημα στη καρδιά και το κάψιμο από το αλκοόλ που κατέβαινε στον οισοφάγο του βάλσαμο που του μούδιαζε τα σωθικά.... Τα 'βαλε με το Θεό προς στιγμή όχι για τις πίκρες του ίδιου αλλά γιατί δε μπορούσε να καταλάβει πως ταλαιπωρούσε τόσο άδικα το πλάσμα που αγαπούσε πιο πολύ από καθετί στο κόσμο... Ξάφνου σηκώθηκε από την άβολη σιδερένια καρέκλα που υπήρχε στο μπαλκόνι και πέρασε στο εσωτερικό του σπιτιού. Ανέβηκε σιγά σιγά τα σκαλιά και μπήκε με απόλυτη προσοχή και όσο το δυνατόν ήσυχα στο δωμάτιο εκείνης. Σαν την ωραία κοιμωμένη του παραμυθιού ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι βυθισμένη στην αγκαλιά του Μορφέα.. Κάθισε απαλά στο προσκέφαλο της και άρχισε να την παρατηρεί. Τώρα που την είχε μπροστά του καταλάβαινε τα πάντα. Μπορούσε να δώσει απάντηση σε όλα τα ερωτήματα... Μια φορά αγαπάς πραγματικά στη ζωή σου. Απλά θα πρέπει να το καταλάβεις γιατί αν περάσει η ευκαιρία, πάει χάνεται και μαζί με αυτή χάνεις και το άλλο σου μισό. Μια φορά δίνεσαι ολοκληρωτικά ψυχή τε και σώματι σε κάποιον. Τουλάχιστον αυτό αισθανόταν και πίστευε εκείνος. Και εκείνος τη δική του καρδιά και τη δική του ζωή την είχε χαρίσει απλόχερα σε εκείνη από την πρώτη στιγμή. Δώρο της είχε κάνει την καρδιά του και τα δώρα ποτέ δεν τα παίρνεις πίσω... Η επανεμφάνισή της στη ζωή του θείο δώρο που δε θα το άφηνε ανεκμετάλευτο. Ναι τη συγχωρούσε για όλα. Γιατί αγάπη είναι συγχώρεση, να συγχωρείς τις αδυναμίες του άλλου και να τον στηρίζεις. Να συγχωρείς τα στραβοπατήματά του και να τον φέρνεις στο σωστό δρόμο Το δρόμο που οδηγεί στην καρδιά σου και στην ευτυχία. Να ανοίγεις τα φτερά σου και να τον προστατεύεις από το κακό που υπάρχει γύρω του. Και αυτό θα έκανε και εκείνος. Δίπλα της θα έμενε, άγρυπνος φρουρός θα έστεκε άλλο πόνο να μην νιώσει εκείνη. Δικός της άντρας, δικός της ολοκληρωτικά και εκείνη δική του γυναίκα. Είχε έρθει η ώρα να γίνει γυναίκα του και δε θα το καθυστερούσε άλλο. Με ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο και μια μια καρδιά που χτυπούσε σαν τρελή έμεινε να την χαζεύει ώσπου δεν άντεξε.. Όσο πιο αθόρυβα μπορούσε ξάπλωσε και αυτός δίπλα της κλείνοντας την στην αγκαλιά του. Το άρωμα της πλημμύρισε τα ρουθούνια του και ένιωσε για μια ακόμη φορά πόσο πλήρης ένιωθε με αυτή τη γυναίκα δίπλα του. Εκείνη κατάλαβε την παρουσία του και τύλιξε τα χέρια της στο λαιμό του και εκεί ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, στην ασφάλεια του έρωτα και της αγάπης αποκοιμήθηκαν....