ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ

10} ΦΟΝΙΣΣΑ

Θ' αφήσουμε αυτόν τον κόσμο ακριβώς έτσι όπως τον βρήκαμε: ανόητο, άδικο και κακό.

ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ

ΦΟΝΙΣΣΑ... ΦΟΝΙΣΣΑ...ΦΟΝΙΣΣΑ..

Η λέξη αυτή μαχαίρι που καρφώθηκε κατευθείαν στη καρδιά της κάνοντάς την να αιμορραγεί και κάθε φορά που κάποιος από τους παρευρισκομένους την ξεστόμιζε ήταν λες και έστριβε το μαχαίρι στην πληγή θέλοντας να την αποτελειώσει μια για πάντα. Δάκρυα ντροπής και μαύρης θλίψης άρχισαν να τρέχουν από τα κατακόκκινα μάτια της και με δυσκολία κατάφερε να σηκώσει το βλέμμα της και να τους αντικρίσει. Ντροπή ναι αισθανόταν ντροπή. Για μια ακόμη φορά μίσησε και σι χάθηκε τον εαυτό της παρόλο που ήξερε ότι η ίδια δεν έφταιγε. Τόσα χρόνια κουβαλούσε στο πίσω μέρος του μυαλού της ενοχές για το ατύχημα που συνέβη εκείνη τη μοιραία βραδιά που έμελλε να της αλλάξει όλη τη ζωή. Ενοχές που όσο και να ήθελε να σβήσει από τη μνήμη και την ψυχή της, εκείνες κάθε τόσο και λιγάκι έκαναν την εμφάνισή τους, φώλιαζαν εκεί και την κατέτρωγαν. Όλοι την κοιτούσαν σαν να ήταν το χειρότερο μίασμα της κοινωνίας, για όλους ήταν πλέον μια φόνισσα και αυτό δεν άλλαζε. Απέχθεια έβλεπε στα μάτια τους, μια απέχθεια που την πλήγωνε βαθύτατα. Έτσι θα την αντιμετώπιζαν από εδώ και πέρα ήταν σίγουρη. Βλέπεις ο κόσμος ξεχνάει εύκολα τις καλοσύνες κάποιου και συνέχεια τον χτυπά για τις αδυναμίες και τα λάθη του. Θα ήταν δύσκολο να μείνει εκεί. Η Δήμητρα έτρεξε πάνω της και την αγκάλιασε προσπαθώντας να την ηρεμήσει.

''Μην κλαις κορίτσι μου σε παρακαλώ'', μην τους ακούς, δεν ξέρουν, δεν μπορούν να καταλάβουν΄΄, της έλεγε και της ξανάλεγε ενώ εκείνη έτρεμε ολόκληρη.

''Γι αυτό εξαφανίστηκες τόσα χρόνια έ γι αυτό της είπε, επειδή ήσουν φυλακή και τώρα γιατί επέστρεψε;'' εδώ της είπε ο Μάρκος, παλιό συμμαθητής της που ποτέ από μικρός της έδειχνε την αντιπάθειά του σε κάθε ευκαιρία. ''Για να μας μολύνεις και εμάς με τις αμαρτίες σου;

''Να φύγεις, τ ακούς; Ο τόπος εδώ είναι ήσυχος, ποτέ δε αντιμετωπίσαμε προβλήματα στο νησί. Δεν ανήκεις εδώ τ ακούς'', της είπε και την τραβώντας την από το χέρι την οδήγησε στο κέντρο της σκηνής. Μάταια η Δήμητρα προσπάθησε να τον σταματήσει. ''Όλοι εδώ που βλέπεις ήρθαμε εδώ για να σε βοηθήσουμε από την καλή μας την καρδιά και εσύ μας κορόιδεψες με το χειρότερο τρόπο΄΄, έλεγε δείχνοντάς την επικριτικά και το πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο γύρω της  συμφωνούσε με τα λεγόμενά του, γιατί όπως λέει και μια παλιά παροιμία κανείς δεν βλέπει τη δική του την καμπούρα αλλά μόνο αυτά που οι άλλοι κουβαλούν πίσω στην πλάτη τους.