ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ

26} ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ

Εκείνος χωρίς να αφήσει την μικρή από την αγκαλιά του, μπήκε στο εσωτερικό του σπιτιού και αφού κάθισε στον μεγάλο μπεζ καναπέ με τα καφετιά μαξιλάρια έμεινε να την χαζεύει δίχως να μιλά.. Απλά την έβλεπε και ένιωθε όσα ένας πατέρας μπορεί να νιώσει. Αυτό το μικρό πλασματάκι ήταν δικό του και δικό της. Ήταν ο καρπός του έρωτα τους, ζωντανός μπροστά στα μάτια του, μέσα στην αγκαλιά του με τα μικροσκοπικά χεράκια της να προσπαθούν να σκουπίσουν τα δάκρυα που δεν έλεγαν να σταματήσουν να κυλούν από τα μάτια του. Ακόμα και ο πιο σκληρός άνδρας λυγίζει μπροστά στο δώρο της πατρότητας. Τώρα έδινε στον εαυτό του τις απαντήσεις που τόσο καιρό αναζητούσε.. Τώρα συνειδητοποιούσε τα συναισθήματα που τον κατέκλυσαν από την πρώτη στιγμή που αντίκρισε τον μικρό αυτό άγγελο, κομμάτι δικό του και κομμάτι δικό της... Ένιωθε τη καρδιά του να σφίγγεται, να μικραίνει και να γίνεται μια σταλιά από τη χαρά και από τη στεναχώρια συνάμα... Η κόρη του, η δική του κόρη, ήταν αυτή αλλά δε την είδε να γεννιέται, δεν την είδε να μεγαλώνει, δεν ήξερε καν την ύπαρξή της... Τώρα όμως όλα άλλαζαν. Είχε έρθει η ώρα η ζωή να του δώσει και σε εκείνον και στην Αγνή του όλα όσα με βία και με περίσσια σκληρότητα τους είχε στερήσει..

«Άλκη γιατί κλαις», είπε η μικρή με παράπονο και πέρασε τα μικροσκοπικά χεράκια της γύρω από το λαιμό του στη προσπάθειά της να τον αγκαλιάσει..

«Σε παρακαλώ μη κλαις εγώ είμαι φίλη σου και θα τιμωρήσω με το μαγικό ραβδί μου όποιον σε έκανε να πονέσεις.. Θα μου πεις ποιος σας πείραξε», έλεγε και τον κοιτούσε με εκείνα τα μάτια.. Τα μάτια της μητέρας της..

Εκείνος τότε προσπάθησε να συνέλθει.. Δεν ήθελε να την τρομάξει απλά ήθελε να την χαρεί για λίγο, η καρδιά του λαχταρούσε λίγο χρόνο με την κόρη τους..

«Ναι καλή μου δίκιο έχεις. Καλά είμαι τώρα, απλά κάποιος κακός άνθρωπος μου έκλεψε ότι πιο σημαντικό έχω στη ζωή μου και τώρα που το έμαθα είμαι πολύ στεναχωρημένος», είπε και την έδωσε ακόμα ένα φιλί στο μάγουλο.. Πόσο το λάτρευε ήδη αυτό το πλάσμα. Σαν την μητέρα της, έτσι και αυτή σαν δροσερό αεράκι, σαν φωτεινός ήλιος, σαν ανθισμένο λουλούδι μπήκε στη ζωή του και τον κυρίευσε από την πρώτη στιγμή..

«Ο κόσμος είναι πολύ κακός Άλκη» είπε τότε η μικρή και άρχισε να κλαίει και αυτή με τη σειρά της.

«Τι έπαθες τώρα καλή μου και κλαις και εσύ; σε στεναχώρησα μήπως εγώ;» την ρώτησε και σκουπίζοντας εκείνος τώρα τα δάκρυα που κυλούσαν από τα δικά της μάτια προσπαθούσε να καταλάβει τι βασάνιζε τη καρδούλα της...