ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ.....

Η ημέρα εκείνη ήταν αυτή που θα έφερνε τα πάνω κάτω στις ζωές όλων.. θα σηματοδοτούσε μια νέα αρχή με πολλές δυσκολίες, μοναξιά, πόνο.. Τόσο ηλιόλουστη και λαμπερή ημέρα που κανείς δε θα πίστευε ότι θα μπορούσε να φέρει το μαύρο στις ζωές τους. Την αποκάλυψη, το φόβο, την αποδοχή, την εξιλέωση , την ελπίδα.

Η μικρή Δώρα βρισκόταν με τον Στέφανο στο λιμάνι του νησιού και έπαιζε με άλλα παιδιά της ηλικίας της ενώ εκείνος καθόταν σε ένα παγκάκι νιώθοντας ένα βαρύ φορτίο στις πλάτες του. Τα σημάδια στο πρόσωπό του από το καβγά ήταν ακόμη ζωηρά και έντονα μα οι πληγές της ψυχής βαθύτερες.....

Ο Στέφανος είχε βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο εξιλέωση και περίμενε μέρα με τη μέρα νέα από τον Λάζαρο.. Περίμενε να δει το σχέδιό του να μπαίνει στην τελική ευθεία.. Η τελευταία πράξη του έργου έπρεπε να παιχτεί σύντομα καθένας θα έπρεπε να παίξει το ρόλο που θα διάλεγε πια η μοίρα και όχι εκείνος.. Είχε έρθει η στιγμή να αποκαλυφθούν όλα και καθένας να πάρει ότι του αξίζει σε τούτη τη ζωή.....

Το βλέμμα του είχε κολλήσει στην μικρή του.. Ήξερε δεν ήταν δική του κόρη μα τόσα χρόνια έτσι την ένιωθε και η αλήθεια ήταν πως θα έδινε και τη ζωή του για εκείνη. Η μικρή ήταν πανέμορφη.. Μέρα με τη μέρα μεγάλωνε και η ομοιότητα με την μητέρα της γινόταν όλο και πιο έντονη.. Τα περιθώρια είχαν στενέψει από όλες τις απόψεις.. Τώρα που μεγάλωνε και οι κρίσεις της ήταν πιο έντονες ένα ήταν σίγουρο.. Είχε ανάγκη τη μητέρα της. Το χέρι της μητέρας την να την κρατά και να την καθησυχάζει να της ζεσταίνει την ψυχή.....

"Μπαμπά κοίτα" άκουσε να τον φωνάζει για μια ακόμη φορά και να απλώνει τα χέρια της προς το μέρος του και φώτισε όλος ο κόσμος του μα μεμιάς σκοτείνιασε όταν την είδε να βρίσκεται ένα βήμα πριν πέσει στη θάλασσα... Όχι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό αναλογίστηκε και σε κλάσματα δευτερολέπτου αυτό που φοβόταν έπαιρνε σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια του....

Δώρα μου κατάφερε να ψελλίσει να κουνηθεί καν και είδε τη μικρή να χάνει την ισορροπία της και να πέφτει στη θάλασσα....

Μετά από πολύ καιρό και πολλές δυσκολίες αποφάσισα να συνεχίσω την ιστορία μου γιατί θεωρώ ότι τουλάχιστον το οφείλω σε όλους εσάς που αφιερώσατε έστω και λίγα λεπτά για να διαβάσετε κάποιο κεφάλαιο της ιστορίας μου... Συγγνώμη για την απουσία μου τόσο καιρό.. Θα προσπαθήσω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ από εδώ και πέρα...