ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ

15} Η ΠΡΟΤΑΣΗ

Είναι πράγματι απάνθρωπο να εξαρτάται η ζωή σου από λόγια ή βλέμματα...

Τ.Λ.

Μία και μισή.. Η Αγνή κοιτούσε και ξανακοιτούσε τους δείκτες του ρολογιού. Η ώρα δεν έλεγε να περάσει....Της φαινόταν λες και ο χρόνος είχε σταματήσει και την τιμωρούσε επιδεικτικά.

«Όχι δεν αντέχω άλλο» σκέφτηκε.... Σηκώθηκε από το μικρό, σιδερένιο τραπεζάκι που βρισκόταν δίπλα από την είσοδο του μαγαζιού, πήρε την ζακέτα της και αφού κλείδωσε ο μαγαζί,  κατέβασε τα στόρια, έφυγε άρον άρον. Δεν την χωρούσε ο τόπος, ένιωθε ότι όλα την έπνιγαν.

Δύο εβδομάδες τώρα, κάθε ημέρα το ίδιο. Σηκωνόταν το πρωί, έπινε ένα γρήγορο καφέ, κάπνιζε ένα τσιγάρο και πήγαινε στο μαγαζί... Ζήτημα όμως αν είχε δύο όλους κι όλους πελάτες μέσα σε αυτό το διάστημα. Τέτοιες σκέψεις κατέκλυζαν το μυαλό της και έτρεχε αλαφιασμένη στα στενά σοκάκια του νησιού. Τα χρήματα από την αγοραπωλησία του ακινήτου στην Αθήνα έφταναν για ένα μήνα ακόμα το πολύ. Και πόσα να είχε ακόμα στην άκρη εδώ που τα λέμε. Το χτίσιμο του μαγαζιού από την αρχή της είχε κοστίσει πολύ, άλλα εισοδήματα δεν είχε και το όνειρο να δουλέψει ξανά το μαγαζάκι της μητέρας της και να βγάλει τα προς το ζην έμοιαζε όλο και πιο μακρινό.. Άγχος, φόβος για το μέλλον, τι θα έκανε,,, και εκείνος απών. Μοναξιά μόνο....

Δύο εβδομάδες και δεν είχε ούτε έναν νέο από εκείνον. ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΔΕΙ. Πόσο είχε ανάγκη την αγκαλιά του. Ένα του βλέμμα, να δει ξανά εκείνο το αγαπημένο της χρώμα, το χρώμα των δικών του ματιών. Δεν την είχε ενοχλήσει καθόλου. Ούτε ένα μήνυμα. Υπέφερε από την απουσία του, αλλά περισσότερο την πονούσε η αδιαφορία του. Βέβαια εκείνη τον είχε διώξει, εκείνη δεν του είχε αφήσει περιθώρια να την πλησιάσει αλλά δεν περίμενε ότι εκείνος θα εξαφανιζόταν.

«Σου δίνει το χρόνο που θες Αγνούλα μου» της έλεγε κάθε λίγο και λιγάκι η Δήμητρα στις χιλιάδες συζητήσεις που έκαναν κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν.

«Όχι δεν είναι αυτό», απαντούσε εκείνη θλιμμένη. «Απλά όπως φαίνεται έχασε το ενδιαφέρον του. Αν τον ένοιαζε θα με διεκδικούσε, θα πάλευε για εμένα. Δεν μπορώ να παλεύω άλλο μόνη μου Δήμητρα», έλεγε στη φίλη της και ξεσπούσε σε κλάματα..Δύο εβδομάδες Αγνή, δύο εβδομάδες μονολογούσε όταν ξαφνικά σκόνταψε σε κάποιον.

«Ωχ με συγχωρείτε» είπε πριν ακόμα προλάβει να σηκώσει το βλέμμα της και να δει το πρόσωπο του ανθρώπου πάνω στον οποίο είχε σκοντάψει.