ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ

8} ΣΑΝ ΣΕ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Σε αγαπώ με την αναπνοή. Με τα χαμόγελα και τα δάκρυα όλης της ζωής μου,, Και αν ο θεός θελήσει, μετά το θάνατο θα σε αγαπάω πιο πολύ...

Και ναι σαν σε παραμύθι, στο κέντρο της σπηλιάς, το καταφύγιο των εφηβικών τους χρόνων, υπό το φως μια μικρής εστίας φωτιάς που σιγόκαιγε, με μάτια γεμάτα από επιθυμία και πόθο, η Αγνή και ο Άλκης στέκουν γονατιστοί ο ένας απέναντι στον άλλο με χέρια πλεγμένα, δυο άνθρωποι ένα σώμα μια ψυχή.. Τα μάτια λένε όλα όσα η καρδιά αρνείται να ομολογήσει έπειτα από τόσο χρόνια, δείχνουν συναισθήματα, δίνουν απαντήσεις και προετοιμάζουν το έδαφος για όλα όσα ακολουθήσουν. Για εκείνον, η γυναίκα που βρίσκεται απέναντί του με κολλημένα στο πρόσωπο τα βρεγμένα από τη βροχή μαλλιά της, είναι ο μικρός του άγγελος που εμφανίστηκε μπροστά του από τα πρώτα χρόνια της ζωής του και έμελλε να τον σημαδέψει για το υπόλοιπό της. Δεν χόρταινε να την κοιτά, το γλυκό της πρόσωπο με τα εκφραστικά εκείνα μάτια, που δεν τους ταίριαζαν δάκρυα και θλίψη, τα μακρυά μεταξένια μαλλιά της, τα υπέροχα κατακόκκινα χείλη που κάθε λίγο και λιγάκι εκείνη δάγκωνε από αμηχανία προκαλώντας του ακόμα περισσότερο την ερωτική επιθυμία. Σαν εξαρτημένος την κοιτούσε και ήθελε να την γευτεί με όποιο τρόπο μπορούσε.

Για εκείνη ο λόγος της ύπαρξής της έστεκε απέναντί της και μόλις πριν λίγα δευτερόλεπτα τα χείλη του είχαν σφραγίσει τα δικά της παίρνοντας μαζί τους κάθε ανάσα. Ακόμη ένιωθε το κάψιμο που της προκάλεσαν. Ένα κάψιμο όμως που δεν άφησε καθόλου αισθήματα πόνου, παρά μόνο ευχαρίστηση και επιθυμία, συναισθήματα που είχε από καιρό απολέσει.

''Άλκη , είναι πολλά που πρέπει..... προσπάθησε να πει, μα εκείνος σηκώνοντας τα δύο δάχτυλα του χεριού του και ακουμπώντας τα απαλά στα δύο της χείλη, της απαγόρεψε να ολοκληρώσει αυτό που ήθελε εκείνη να εξομολογηθεί. ΄΄Πρέπει να μάθει΄΄ σκέφτηκε εκείνη, εκείνη τη στιγμή θέλοντας να διώξει μακρυά τις άσχημες σκέψεις που προσπαθούσαν να φωλιάσουν στο μυαλό της, αλλά δεν είχε κουράγιο να του εναντιωθεί. Πως θα μπορούσε άλλωστε, του είχε ήδη παραδοθεί ψυχή τε και σώματι ακόμα και αν εκείνος το αγνοούσε τόσα χρόνια, όλη της η ζωή εκείνος, κάθε σκέψη της εκείνος, κάθε φόβος, κάθε επιθυμία, κάθε κραυγή, κάθε δάκρυ εκείνος.

''Σουτ, ψιθύρισε ο Άλκης με την βαθιά του φωνή που της προκαλούσε ανατριχίλα,'' δε θέλω να μου πεις τώρα, όχι τώρα, όχι απόψε τελικά.. Απόψε θέλω να είμαστε ο Άλκης και η Αγνή που πριν 10 χρόνια είχαν γίνει ένα εδώ στη σπηλιά αυτή εδώ, της είπε και την κόλλησε επάνω του. Εκείνη δεν αντιστάθηκε στο ελάχιστο, εξάλλου τόσα χρόνια αυτό ονειρευόταν κάθε βράδυ. Μοναδική της διέξοδος στα παιχνίδια που της έπαιζε το μυαλό όσο καιρό ήταν κλεισμένη και περιορισμένη στο κελί, δέσμια περισσότερο των σκέψεων και των ίδιων της των επιθυμιών, ήταν το όνειρο εκείνης της νύχτας που έγιναν ένα. Το σώμα της και η καρδιά της αντιδρούσε στις βαθιά χαραγμένες αναμνήσεις και τις έστελναν σήμα ότι εξακολουθεί να είναι ζωντανή, να υπάρχει σε έναν κόσμο δίχως εκείνον.