Απροσδόκητος έρωτας (βιβλίο 1) #Wattys2016

Μια τυχαία συνάντηση

Άννα

"Αννααααα..... ξύπνα!!! Θα αργήσεις στο μάθημααααα....." Η φωνή της συγκάτοικου μου της Λίζας με ξυπνάει.

"Καλά καλά πήγεναι να φτιάξεις καφε και έρχομαι." Σηκώνομαι απο το κρεβάτι με βαριά καρδιά και πάω στο μπάνιο. Εδώ και έναν χρόνο που σπουδάζω στο Λονδίνο συγκατοικώ με την Λίζα μια καλή κοπέλα που την γνώρισα την πρώτη μέρα που πήγα στο πανεπιστήμιο για την εγγραφή. Εκείνη είναι απο την Κύπρο, εγώ απο την άλλη είμαι απο την Πάρο αλλά μεγάλωσα στην Αθήνα. Αποφάσισα να σπουδάσω στην Αγγλία για να έχω στο μέλλον μία εξασφαλισμένη δουλειά και να βοηθήσω οικονομικά τους γονείς μου. Και να με σήμερα εδώ, στο δεύτερο έτος του πανεπιστημίου να σπούδαζω μάρκετινγκ. Το όνειρο μου είναι να ανοίξω έναν πολυχώρο εδώ στο Λονδίνο που να έχει μόνο ελληνική κουζίνα ελληνική μουσική και να διδάσκει την ελληνική ιστορία μέσα από δρόμενα και από διάφορες μουσικοχορευτικές παραστάσεις.

Τις σκέψεις μου τις διακόπτει η φωνή της Λίζας "Άννα έλα, έτοιμος ο καφές." 

"Έρχομαι τώρα σ' ένα λεπτό!" Όταν πήγα στην κουζίνα η Λίζα είχε ετοιμάσει και κρέπες για να φάμε μαζί με τον καφέ μας και κάτι κρουασάν που είχε πάρει από το σούπερ μαρκετ εχθές και τα είχε ζεστάνει.

"Λοιπόν πως σου φαίνονται οι κρέπες; Βέβαια δεν είχα και όλα τα υλικά για να της φτιάξω σπέσιαλ αλλά και αυτό που έκανα καλό είναι θέλω να πιστεύω."

"Μμμμμ....! Καλά φιλενάδα ζωγραφίζεις!"

"Εμ.... Όταν έχεις να φροντίσεις άντρα αναγκάζεσαι να γίνεις καλή στην κουζίνα."

"Ναι καλά.... Και πριν που δεν τα είχες με τον Βαγγέλη ήσουν υπέροχη στο μαγείρεμα." Η Λίζα εδώ και έξι μήνες βγαίνει με ένα παιδί τον Βαγγέλη που σπουδάζει στο ίδιο πανεπιστήμιο με εμάς δικηγόρος και είναι έναν χρόνο μεγαλύτερος μας.

"Τελοσπάντων πρέπει να φύγω γιατί θα αργήσω στο μάθημα τα λέμε το βράδυ, γεια!!"

"Γεια!" Την ακούω να λεει ενω εγώ κλείνω πίσω μου την πόρτα. Όταν φτάνω στο πανεπιστήμιο βλέπω τον Τζόζεφ, έναν ψηλό, ξανθό Άγγλο συμμαθητή μου να με χαιρετάει.

"Καλημέρα." μου λέει στα αγγλικά

"Καλημέρα Τζόζεφ, μαζί έχουμε την πρώτη ώρα μάθημα;" Ρώταω και δείχνει να το σκέφτεται.

"Ενα λεπτό να δω το προγράμμα μου...... σε ποια αίθουσα είσαι;"

"Είμαι στην 402...." Του απαντάω

"Και εγώ εκεί έχω πρώτη ώρα, Αν θες πάμε μαζί."

"Γιατί όχι....." Του λέω και αρχίζουμε να περπατάμε μαζί.

"Καλημέρα!" Ακούω μια φωνή στα αγγλικά να λέει από πίσω μας και γυρνάω και βλέπω την Τεα και την Λια 2 κορίτσια από την τάξη μου που κάνουμε παρέα.

"Καλημέρα κορίτσια, τι κάνετε;"

"Καλά!" απάντησαν και συνέχισαμε το δρόμο προς την τάξη.
Όταν μπήκαμε μέσα είδα τους περισσότερους να κάθονται ήδη στο αμφιθέατρο. Μετά το τέλος του μαθήματος με πλησίασε ένα από τα παιδιά ο Αλαν, ένας Ισπανός που είχε τα μαλλιά του ράστα και σκουρόχρωμος λίγο παραπάνω στο δέρμα, και μου ζήτησε να βγούμε για καφέ.

"Αυτόν τον καιρό δεν έχω καθόλου χρόνο, κάποια στιγμή που θα ευκαιρώ θα σου πω να βγούμε για έναν καφέ." Τον απέφυγα όσο πιο διακριτικά μπορούσα. Πέρασε η ημέρα και την τελευταία ώρα είχα μάθημα σε άλλο κτίριο του πανεπιστημίου. Όταν κάθισα στην θέση μου, είδα με την άκρη του ματιού μου δυο θέσεις  παραπέρα έναν πολύ ωραίο ψηλό άντρα, με καστανά μαλλιά και γαλάζια μάτια, να έχει μπροστά του ανοιχτό ένα laptop, και να παρακολουθεί με την άκρη του ματιού του το μάθημα. Ήταν πολύ όμορφος δεν μπορούσα να μην το προσέξω. Εκείνος βέβαια δεν έδειχνε να κοιτάζει πουθενά άλλου εκτός από το laptop του. Ούτε εγώ βέβαια ενδιαφέρομαι για τέτοια πράγματα. Μετά την τελευταία μου σχέση αυτό το κεφάλαιο αποφάσισα να το κλείσω στην ζωή μου για αρκετό καιρό τουλάχιστον. Από τις σκέψεις μου με έβγαλε η φωνή του καθηγητή που έλεγε ότι τελειώσαμε για σήμερα. Δίπλα μου κάθονταν η Λια και μου δόθηκε η ευκαιρία να την ρώτησω.

"Ποιος είναι αυτός; Δεν τον έχω ξαναδεί." Είπα και τον έδειξα με το βλέμμα μου.

"Ξέρω μόνο το όνομα του, τον λένε Άλεξ. Είναι συνήθως απόμακρος, δεν κάνει παρέα μαζί μας, και συνήθως δε μας μιλάει." Μου είπε η φίλη μου με ένα βλέμμα απέχθειας. Περίεργος τύπος σκέφτηκα. Αλλά παραπάνω πληροφορίες που θα μπορούσα να μάθω για αυτόν;

"Γνωρίζεις το επίθετό του;"

"Ναι το γνωρίζω είναι Νίκολσον. Είναι ο κύριος ιδιοκτήτες μία μεγάλης πολυεθνικής. Εσύ γιατί ρωτάς; Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον δείχνεις γι' αυτόν. Μήπως σου αρέσει;" Με κοίταξε ερωτηματικά.

"Όχι παιδί μου, απλά μου κίνησε την περιέργεια γιατί δεν τον έχω ξαναδεί."

"Άααα... Ναι καλά, ελπίζω να σου έφυγε τωρα η περιέργεια."

"Ναι ευχαριστώ. Καλό μεσημέρι!"  Απάντησα και σηκώθηκα να φύγω. Ευτυχώς οταν έβγαινα οι περισσότεροι είχαν φύγει. Και ξαφνικά.... έπεσα πάνω σε κάποιον.....

Αυτή είναι η καινούργια μου ιστορία ελπίζω να σας άρεσε
το πρώτο κεφάλαιο!!!