Taoစိတ္ပ်က္ပီးရင္းကိုစိတ္ပ်က္ေနရပီေလ....busကားေပၚကဆင္းတဲ့အထိလိုက္လာတုန္း...အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းကဒီေလာက္က်ဥ္းတာေတာင္မရမကေမာင္းပီးေနာက္ကလိုက္လာခဲ့ေသးတယ္....ေမွာင္ေနပီျဖစ္တဲ့အတြက္လူသိပ္မရွိလို္ေတာ္ေသးတယ္...
"မင္းကဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာေနတာလား..စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလိုက္တာကြာ...ငါဆိုေနနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး..."
ကားေပၚကေနရႊဲ့သလိုလိုေစာင္းသလိုလိုနဲ့ေျပာေတာ့ကိုယ္လည္းသည္းမခံနိုင္..ဒီပံုအတိုင္းသာဆိုအိမ္အထိလိုက္လာမယ့္ဒီဇိုင္းပဲ...အဲ့ေၾကာင့္မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုပီးအေနာက္ကိုလွည့္လိုက္တယ္...
ကိုယ့္လွည့္လာေတာ့...သူကကားမီးကိုဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္လုပ္ပီး..မ်က္စိစူးေအာင္လုပ္ေနတယ္ေလ...ေတာ္ပီ..ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး
ဒီလိုနဲ့အိမ္ေရွ့ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္...ကိုယ္ေနတဲ့ရပ္ကြက္ကသူေဌးရပ္ကြက္မဟုတ္ေတာ့..အိမ္ေတြကပူးကပ္ေနသလို...လမ္းေလးကလည္းကားတစ္စီးစာေလာက္ပဲက်ယ္တာ...
"ပြမ္...ပြမ္..."
အိမ္တံခါးကိုဖြင့္မယ္လုပ္ေနတုန္း...ကားဟြန္းသံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့..သူ..ကားထဲကထြက္လာပီးအနားကိုေရာက္လာခဲ့တယ္...
"မင္းငါေမးတာတခြန္းမွမေျဖေသးဘူးေနာ္...ငါကလည္းအဲ့လိုေခါင္းမာတာကိုၾကိဳက္တာ..."
ေျပာေနတဲ့ပံုကိုက...ဘာမွန္းကိုမသိ..ကိုယ့္ကိုေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ပီး..နွာဘူးလိုလိုရုပ္နဲ့..
"ငါကဘာေျဖရမွာလည္း"
"မင္းနာမည္..ပီးေတာ့ငါ့hyungနဲ့ဘယ္လိုပတ္သက္လဲ.."
"က်ြတ္..မင္းအကိုနဲ့ငါနဲ့ဘာမွမပတ္သက္ဘူး..ငါ့သူငယ္ခ်င္းကိုမင္းအကိုကေခၚသြားပီးခုထက္ထိျပန္မလာေသးလို့...ကဲ..ရွင္းပီလား.."
"ေအာ္ေအာ္...ရွင္းပါပီ..ဒါနဲ့မရွင္းတာတစ္ခုေတာ့ရွိေသးတယ္..မင္းနာမည္ကဘယ္သူ"
"Tao..အမ္..ဟိုက္.."
မေျဖဘူးလို့လုပ္ထားတာ..ပါးစပ္ကေနလႊတ္ကနဲထြက္သြားေတာ့..ကိုယ္လည္းေယာင္ပီိးပါးစပ္ကိုလက္နဲ့အုပ္လိုက္မိတယ္..
YOU ARE READING
Oxygen
FanfictionLuhan : "sehun...မင္းအေပၚထားတဲ့ငါ့ရဲ့အခ်စ္ေတြကRomeoထက္ကိုအမ်ားၾကီးသာတယ္..မင္းပတြက္ဆိုအသက္ကိုေတာင္စြန့္လႊတ္ေပးနိုင္သလို..ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုးနဲ့လည္းငါလဲနိုင္တယ္...မင္းကငါ့အတြက္အရာအားလံုးပါ...." Sehun : "မင္းငါ့အတြက္အသက္စြန့္ေပးစရာမလိုဘူးLuhan... မင္းငါ့အတ...
