Oxygen

Final Episode

အခန္းနံပါတ္203...

အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ၾကာသြားခဲ့ပီမသိ...

တံခါးေရွ့မွာhunခုထိမလႈပ္မယွက္နဲ့ရပ္ေနဆဲ....

နွာေခါင္းထဲကိုတိုး၀င္လာတဲ့ေဆးနံ႔တစ္ခ်ိဳ႔ကိုခပ္ျပင္းျပင္းအသက္ရွဴသံနဲ႔အတူမႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္းတံခါးလက္ကိ္ုင္ကိုတင္းက်ပ္စြာဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္...

"hun...၀င္ရေအာင္ေလ..."

Taoထပ္ခါတလဲလဲေျပာေနတဲ့ဒီစကားကိုသူဥေပကၡာျပဳပီးရပ္ေနဆဲပါ...

သူ႔ရင္ထဲဘယ္ေလာက္ေတာင္နာက်င္ေနရမလဲဆိုတာသူကိုယ္တိုင္ကလဲြလိုဘယ္သူမွမသိနိုင္....

အသက္ထက္ကိုအဆေပါင္းမ်ားစြာပိုခ်စ္ရတဲ့လူကအနားကေနထာ၀ရထြက္ခြာသြားရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္တစ္ခုကသူ့အတြက္ဘယ္ေလာက္ေတာင္နာက်င္ရမလဲ...

နွလံုးသားေတြကိုဓားနဲ့ထပ္ခါထပ္ခါခုတ္ထစ္တာထက္ကိုပိုပီးနာက်င္ရပါလိမ့္မယ္...

"ဂ်ေလာက္..."

တံခါးပြင့္သံနဲ့အတူသူ႔မ်က္လံုးအိမ္ထဲကမ်က္ရည္တစ္ေပါက္ကလည္းအလိုလိုက်ဆင္းခဲ့ပီးသားပါ...

အခန္းထဲကကုတင္ေပၚမွာရႈပ္ရွက္ခတ္ေနတဲ့ပိုက္ေတြနဲ့အတူျငိမ္သက္စြာလွဲေလ်ာင္းေနတဲ့သူကေတာ့သူခ်စ္တဲ့Luhanပါပဲ...

ေသြးမရွိသလိုျဖဴေရာ္ေနတဲ့Luhanရဲ့လက္ဖ၀ါးကိုုဆုပ္ကိုင္လိုက္ပီးသူ႔ရဲ့ပါးျပင္မွာအပ္ထားလိုက္တယ္...

"Luhan...ငါမင္းကိုအရမ္းလြမ္းေနတာ..."

ဒီအေတာအတြင္းေနမေကာင္းတဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္Luhanဘယ္ေလာက္ေတာင္ပိန္က်သြားခဲ့ပီလဲ။အရင္ကမ်က္နွာျပည့္ျပည့္ေလးကအခုဆိုအရမ္းကိုေခ်ာင္က်ေနခဲ့ပီလား...

ဒါေတြကိုသူမျမင္နိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္Taoကိုေမးၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္သူ့နွလံုးသားေတြကၾကားနိုင္စြမ္းမရွိတာေၾကာင့္မေမးနိုင္ခဲ့ပါဘူး...

အဲ့အခ်ိန္မွာLuhanရဲ့မ်က္လံုးေတြဟာပြင့္လာခဲ့ပီးhunကိုျမင္တဲ့အခါမွာေတာ့သူေဖ်ာ့ေတာ့စြာျပံဳစခဲ့ပါတယ္။ေရာဂါရဲ့လိႈင္းဂယက္ေတြေၾကာင့္သူ႔ရဲ့မ်က္လံုးအိမ္တ၀ိႈက္ကညိဳမည္းပီးအတြင္းထဲသို့နစ္၀င္ေနသေယာင္ျဖစ္ေနေပမယ့္မ်က္လံုးေတြကေတာ့အရင္လိုေတာက္ပပီးလွပဆဲပါ...