"အဆင္သင့္ျဖစ္ပီလားhun...hun..."
Taoရဲ့အသံကိုhunကမၾကား။မွန္ေရွ့မွာငူငူၾကီးထိုင္ပီးအေတြးေတြလြန္ေနမိတယ္။သူေတြးေနတာကခုတေလာခံစားမိေနတဲ့ထူးဆန္းတဲ့ခံစားခ်က္...
လူတစ္ေယာက္ကသူ့ေနာက္ကိုအျမဲတေစလိုက္ပီးမ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနတယ္လို့ခံစားေနရတာမထူးဆန္းလြန္းဘူးလား...
အမွန္သူကနာမည္ၾကီးတစ္ေယာက္မို့လူတိုင္းကေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာပဲ။ဒါေပမယ့္ဒါကေတာ့မတူ။ဘယ္လိုမတူတာလည္းဆိုတာကိုေတာ့သူကိုယ္တိုင္လည္းခုထိေရေရရာရာမသိေသး...
"hun...hun...ငါေခၚေနတာၾကားလား..."
"အင္...ဟင္..."
Taoကစိုးရိမ္တၾကီးနဲ့သူ့ပုခံုးကိုကိုင္လႈပ္လိုက္ေတာ့မွအေတြးကမာၻထဲကေနအလန့္တၾကားနိုးထလာခဲ့ရေတာ့တယ္...
"မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲhun...ေနလို့မေကာင္းလို့လား..."
"မဟုတ္ပါဘူး...ဟို...tao...သိလား...ဟိုေလ...အင္း...ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး...ကကြက္ေတြေမ့မွာစိုးလို့ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေနတာ..."
"ေအာ္...မင္းဘယ္တုန္းကကကြက္ေတြေမ့ဖူးလို့လဲ...လာ...သြားရေအာင္...မင္းအလွည့္ေရာက္ေတာ့မွာ..."
"အင္း..."
Taoကသူ့လက္ေမာင္းကိုတဲြကာအျပင္ကိုထြက္လာခဲ့တယ္...
ဟိုဒီေျပးလႊားေနတဲ့လူေတြရဲ့ေျခသံေတြကိုသူ့နားထဲမွာၾကားေနရတယ္။ေနာက္ပီးေတာ့အသံေတြ။စတိတ္စင္နားကိုေရာက္ေလေလအသံေတြကဆူညံလာေလေလ...
ဒီလိုအသံေတြကိုၾကားရရင္သူ့ေသြးေတြကအလိုလိုဆူပြက္လာခဲ့ရတယ္။တခဲနက္အားေပးရင္းေစာင့္ဆိုင္းေနမယ့္ပရိသတ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုအာရံုထဲမွာထင္းေနေအာင္ျမင္လာရတယ္...
ဒါသူ့ရဲ့အားအင္ေတြပဲေလ....
အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကာသြားပါေစ။ဒီအသံေတြကိုသူလံုး၀မရိုးနိုင္ပါဘူး။အျမဲတေစသူ့ရင္ကိုလႈပ္ခတ္ေစပီးစိတ္ေတြကိုလည္းေပ်ာ္ရႊင္ေစနိုင္ဆဲပါ...
အေတြးထဲကို၀င္ေရာက္လာတဲ့အေပ်ာ္ေတြေၾကာင့္သူျပံဳးလိုက္မိတယ္။ခုနကရႈပ္ေထြးေနတဲ့စိတ္ေတြေတာင္ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္မွန္းမသိ....
YOU ARE READING
Oxygen
FanfictionLuhan : "sehun...မင္းအေပၚထားတဲ့ငါ့ရဲ့အခ်စ္ေတြကRomeoထက္ကိုအမ်ားၾကီးသာတယ္..မင္းပတြက္ဆိုအသက္ကိုေတာင္စြန့္လႊတ္ေပးနိုင္သလို..ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုးနဲ့လည္းငါလဲနိုင္တယ္...မင္းကငါ့အတြက္အရာအားလံုးပါ...." Sehun : "မင္းငါ့အတြက္အသက္စြန့္ေပးစရာမလိုဘူးLuhan... မင္းငါ့အတ...
