ဘူဆန္ျမိဳ့ေလးကိုဦးတည္ပီးပံုမွန္အရွိန္နဲ့ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ရထားေပၚမွာ..hunေဘးကရႈခင္းေတြကိုေငးၾကည့္ရင္းလိုက္ပါလာတယ္...ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့Taoကေတာ့..နားမွာနားက်ပ္ကိုတပ္ပီးငိုက္ျမည္းေနတယ္....
မနက္အေစာၾကီးထလာခဲ့တဲ့အတြက္..ခုအျပင္မွာေတာင္အလင္းေရာင္ကိုေတာင္သိပ္မျမင္ရေသးပဲ..နွင္းေတြေတာင္တဖဲြဖဲြက်ေနဆဲ...ဒီအခ်ိန္ဆိုအတန္းထဲကလူေတြလည္းခရီးထြက္ဖို့အတြက္ေက်ာင္းမွာစုေ၀းေနေလာက္ေရာေပါ့...
"ဟား....."
မွန္ျပတင္းေပါက္နားကိုကပ္သြားကာအာေငြ့ေပးလိုက္ပီး..ေ၀၀ါးသြားတဲ့မွန္မွာ..လက္ညိဳးေလးနဲ့၀လံုးပံုအ၀ိုင္းေလးကိုဆဲြလိုက္တယ္....
"Luhan....မင္းရဲ့မ်က္နွာ.."
တစ္ေယာက္ထဲျပံဳးကာေျပာလိုက္ပီး..အဲ့အ၀ိုင္းေလးထဲကိုေနာက္ထပ္အ၀ိုင္းေသးေသးေလးနွစ္ခုကိုထပ္ဆဲြလိုက္တယ္...
"မင္းရဲ့သမင္မ်က္လံုးေတြေလ.."
အဲ့အ၀ိုင္းေသးေသးေလးနွစ္ခုၾကားကေန..ေအာက္ကိုတုတ္ေခ်ာင္းပံုစံေလးဆဲြခ်လိုက္ပီး..
"နွာတံခ်ြန္ခ်ြန္ေလးေပါ့.."
နွာတံေလးေအာက္တည့္တည့္မွာေတာ့...အလ်ားလိုက္မ်ည္းေၾကာင္းေလးဆဲြလိုက္တယ္..
"မင္းရဲ့ဘယ္ေတာ့မွမျပံဳးတဲ့နႈတ္ခမ္းေတြ...အဲ..ေနဦးတစ္ခုခုလိုေနသလိုပဲ..ေအာ္ဟုတ္သားပဲ"
မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြရဲ့အေပၚကေန..မ်က္ေမွာင္ကုတ္ေနပံုျဖစ္ေအာင္...ေအာက္ကိုစိုက္က်ေနတဲ့မ်က္ခံုးေလးနွစ္ခုကိုတစ္ခုဆီဆဲြလိုက္တယ္...
"ပီးပီ..အယ္...ကတံုးၾကီးျဖစ္ေနတယ္.."
တစ္ေယာက္ထဲသေဘာက်သလိုနဲ့ရီလိုက္ပီး...ဆံပင္ဆုိပီး..တုတ္ေခ်ာင္းေလးသံုးေခ်ာင္းကိုေခါင္းေနရာမွာဆဲြထည့္လိုက္တယ္...
"ခုမွျပည့္စံုသြားပီ...ၾကည့္ပါဦး..မ်က္ေမွာင္ကုတ္ပီးၾကည့္ေနလိုက္တာ...aigoo..ခ်စ္စရာေလး...luhanမင္းသိလား..ငါေလ..မင္းကိုအရမ္းသတိရတာပဲ"
လြမ္းတဲ့စိတ္ေတြကရင္ေတြမွာျပည့္က်ပ္လာတာေၾကာင့္..သူ့ကိုသူဘာလုပ္ေနမိမွန္းေတာင္မသိေတာ့..ကေလးကလားပံုကိုဆဲြပီး..အဲ့ပံုကိုပဲစကားေတြေျပာေနမိတာေလ...
YOU ARE READING
Oxygen
FanfictionLuhan : "sehun...မင္းအေပၚထားတဲ့ငါ့ရဲ့အခ်စ္ေတြကRomeoထက္ကိုအမ်ားၾကီးသာတယ္..မင္းပတြက္ဆိုအသက္ကိုေတာင္စြန့္လႊတ္ေပးနိုင္သလို..ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုးနဲ့လည္းငါလဲနိုင္တယ္...မင္းကငါ့အတြက္အရာအားလံုးပါ...." Sehun : "မင္းငါ့အတြက္အသက္စြန့္ေပးစရာမလိုဘူးLuhan... မင္းငါ့အတ...
