အရိုးထဲထိေအာင္ခ်မ္းေအးလြန္းတဲ့ေဆာင္းရာသီရဲ့အေအးဒဏ္ေတြကိုလမင္းၾကီးေတာင္မခံနိုင္ဘူးထင္ပါ့။အျဖဴေရာင္တိမ္ျခံဳေစာင္ကိုလႊမ္းျခံဳထားရင္းမိခင္ေကာင္းကင္ၾကီးရဲ့ရင္ေငြ့ကိုခိုလံႈပီးအံတုေနရတယ္ေလ...
နွင္းေငြ့ေတြေရာေနတဲ့ေလေအးေလးေတြကတစ္ခ်က္ခ်က္က်ြန္ေတာ့္ထံကိုက်ီစယ္လာတာေၾကာင့္အေသြးအသားထဲထိေအာင္ခ်မ္းစိမ့္သြားခဲ့ရပါတယ္...
အိပ္မေပ်ာ္တာေၾကာင့္အိမ္ျပင္ကိုထြက္လာခဲ့ပီးဘာရယ္မဟုတ္နွင္းေတြကိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္....
ဒီရက္ေတြမွာLuhanနဲ့တူတူေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ဘ၀ေလးကိုပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။မနက္ဆိုက်ြန္ေတာ္ကသူ့အတြက္အေစာၾကီးထပီးမနက္စာလုပ္ေပးတယ္။တစ္ခါတစ္ေလေတာ့သူကလုပ္ေပးပါတယ္။
ေက်ာင္းကိုတူတူသြားၾကတယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့စလိုက္ေနာက္လိုက္နဲ့ရယ္ေမာၾကတယ္။ေက်ာင္းကအျပန္ညေစ်းတန္းေတြေလ်ာက္သြားၾကတယ္။ဆင္တူပစၥည္းေလးေတြကိုလည္းခဏခဏ၀ယ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။
ညဆိုက်ြန္ေတာ္ကသူ့ကိုပံုျပင္ေျပာျပရင္းေခ်ာ့သိပ္တယ္။ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကအေမမရွိပဲေနလာရလို့ထင္ပါ့။ဒီလိုေခ်ာ့သိပ္တာကိုသူအရမ္းပဲသေဘာက်တယ္တဲ့ေလ။ကေလးတစ္ေယာက္လိုက်ြန္ေတာ့္ကိုဖက္ရင္းျငိမ္ျငိမ္ေလးနားေထာင္ပီးအိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ...
"baby...ဘာလို့အျပင္ထြက္လာတာလဲ.."
ေစာင္တစ္ထည္ကိုက်ြန္ေတာ့္အေပၚျခံဳေပးရင္သူအနားကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
"အိပ္မေပ်ာ္လို့ပါ..."
"ကိုယ္နိုးလာေတာ့ေဘးမွာbabyကိုမေတြ့ရေတာ့လန့္သြားတာပဲ..."
"ဘာလို့လန့္တာလဲ...လန့္စရာလဲမဟုတ္ပဲနဲ့..."
"ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့လန့္သြားတာေပါ့...ကိုယ့္ကိုမ်ားတစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့ပီးထြက္သြားပီလား..အဲ့လိုစိတ္၀င္လာပီးလန့္သြားတာ..."
"ဘယ္ေတာ့မွထားမသြားပါဘူးLuhanရယ္..."
သူ့ရဲ့ေႏြးေထြးတဲ့လက္တစ္စံုကက်ြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကိုေထြးဖက္လာခဲ့တာေၾကာင့္နွလံုးခုန္သံေတြကျမန္လာရပီေလ။က်ြန္ေတာ့္နွလံုးသားကဟိုအရင္တုန္းကအတိုင္းပါပဲ။သူဖက္လိုက္တိုင္းမွာတာ၀န္မျပတ္တဒုတ္ဒုတ္နဲ့ခုန္ဆဲပါ။
YOU ARE READING
Oxygen
FanfictionLuhan : "sehun...မင္းအေပၚထားတဲ့ငါ့ရဲ့အခ်စ္ေတြကRomeoထက္ကိုအမ်ားၾကီးသာတယ္..မင္းပတြက္ဆိုအသက္ကိုေတာင္စြန့္လႊတ္ေပးနိုင္သလို..ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုးနဲ့လည္းငါလဲနိုင္တယ္...မင္းကငါ့အတြက္အရာအားလံုးပါ...." Sehun : "မင္းငါ့အတြက္အသက္စြန့္ေပးစရာမလိုဘူးLuhan... မင္းငါ့အတ...
