Maria Sigrid Ibarra has exceptional memory. She's already an achiever at such a young age, which is why she's sent to study at a prestigious Atlas University.
During her first stay at the university, she received an anonymous threat to leave the pl...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
HOW does a mirror work?
"Most mirrors are made up of a sheet of glass with a coat of silver paint on the back. If there were no paint on the back, the light would go through the glass the way it goes through a windowpane. The silver paint reflects the light that strikes it. The glass is to protect the soft paint and keep it bright. When you stand in front of a mirror, you see yourself because the light is reflected from you to the mirror and back from the mirror to your eyes. Regular mirrors are usually flat, and you see a true image of yourself. Because the light bounces straight back out, your image is reversed."
Sa pagkakaalala ko, elementarya ako noong huli kong mabasa ang depinisyon kung paano gumagana ang mga salamin. Mula pa noong bata ako ay nakaugalian ko na ang pagkuwestiyon sa lahat ng nakasanayang paniniwala ng lahat. Inaalam ko rin kung paano gumagana ang isang bagay, kung bakit ganito ang isang organismo at kung anu-ano pa. Para maibsan ang uhaw ko sa mga tanong, hinahanap ko mismo ang mga sagot at matatandaan iyon habambuhay. Photographic memory kung tawagin nila ang tawag sa kakayahang ito.
Pinagmasdan kong maigi ang sarili ko sa salamin, hinawi ko ang ilang hibla ng buhok na nakaharang sa aking mukha at ipinagpatuloy ang pagkuskos gamit ang basang bimpo sa braso ko na natapunan ng pintura. Napahinga ako ng malalim, tinatapos ko kasi iyong huli kong ipinipinta bago ako umalis sa bahay na 'to. Nakalulungkot mang isipin ngunit kailangan ko nang lumisan kinabukasan.
Nang matanggal ko na ang mantya sa aking braso, lumabas ako ng banyo ng aking silid at nadatnan ang mga naiwan kong gamit, ang canvas sa kabalyete, ang mga paintbrush at pintura. Bago ako magpatuloy sa aking ginagawa, kinuha ko ang isang plaka at isinalang iyon at pinatugtog sa lumang Gramophone. Nocturne Op. 9 No. 2 by Frederic Chopin ang sumunod na nagharing himig sa paligid.
Muli kong hinawakan ang pinsel at ipinagpatuloy kong ipininta ang senaryo na napanaginipan ko kagabi, Isang isla na mayroong pitong tao na nakatayo sa isang bangin habang lumilitaw ang araw. Wala akong ideya kung sinu-sino ang mga tao sa aking panaginip, magkakahawak sila ng kamay at tila kagagaling lang mula sa pagsubok. Masasabi kong isa 'yong makabuluhang panaginip at sa hindi malaman na kadahilanan ay naantig ang aking damdamin, may kung anong hiwaga ang bumabalot sa bawat panaginip kung kaya't napagpasyahan kong ipinta ang senaryo.
"Sigrid?" napalingon ako at narinig ang tatlong katok mula sa pintuan ng aking silid, lumapit ako sa Gramophone inihinto ang tumutugtog na musika bago ko buksan ang pinto.
"Mama." Binuksan ko ng malaki ang pinto para makapasok siya sa loob at nang makita niya na nakakalat ang mga gamit kong pangpinta ay halatang nagulat siya.
"Handa ka na ba bukas, hija? Bakit hindi pa nakaayos ang gamit mo?" itinuro niya yung ginagawa ko at ang ilang painting na naka-sabit sa pader ng silid ko. Umiling ako sa kanya at hinawakan siya sa kamay, niyaya ko siyang umupo sa sofa.
