Maria Sigrid Ibarra has exceptional memory. She's already an achiever at such a young age, which is why she's sent to study at a prestigious Atlas University.
During her first stay at the university, she received an anonymous threat to leave the pl...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"HEY," I looked up and I saw him, it's Richard. "K-kamusta?" bigla siyang nahiya ng hindi ako kaagad nakapagsalita nang makita ko siya, yumuko siya at napahawak sa batok. Alam niya talaga kung saan ako mahahanap―sa library. 'M-mukang ayaw niya 'atang magpaistorbo.'
"Hi, Richard." Bati ko at pilit kong ngumiti sa kanya. Umupo siya kaharap ko dala ang mga libro niya, kakatapos lang ng huling klase ko ngayong hapon. The rumors quickly spread like fire that I've been at the mental insitituion; well totoo naman talaga. Kaya nga it's a good thing that I learned how to control my power para hindi basta-basta mabasa ang judgemental thinking ng mga tao sa paligid ko. Sabi nga ni Memo, don't mind the sheeps.
Alam kong nakatingin sa'kin si Richard habang nagsusulat ako sa kwaderno, I bet he's dying to ask me things but I don't want to initiate to talk about it. I can't tell him the truth now's everything complicated.
"Sigrid."
"Yes?" tumingin ako sa kanya at nagtama ang paningin naming dalawa, I can clearly see concern in his eyes. Hindi ko alam kung sa kanya ba 'ko maaawa o sa sarili ko.
"Please tell me how..."
"What?"
"Please tell me how to stop thinking about you," and then there's a long silence. Tanging tunog lamang ng bawat paglipat ng pahina ang maririnig mula sa mga ibang nagbabasa rito sa library, but he continued. "I'm sorry...Para lang akong mababaliw sa kakaisip sa'yo these past few days. I'm...I'm just really worried."
Again, I forced myself to smile. "Thank you, but I'm fine, really."
Nakita kong inayos niya 'yung mga gamit niya at akmang aalis, pero bago iyon ay muli siyang tumingin sa'kin. "You changed a lot since you retuned." He bitterly smiled and then he left. It seems like he saw through me, my fake smiles.
Hindi ko masisisi si Richard. Hindi ko rin masisisi ang sarili ko kung nagbago man ako ng pakikitungo sa ibang tao. It feels like I can't trust easily like before, since...since that tragedy. Pakiramdam ko nawala nga 'yung dating ako. Somehow I feel sorry for Richard dahil we'r e close before at ngayon parang nabalewala lahat ng iyon.
Isang linggo na ang nakalilipas magmula nang bumalik ako, magmula nang ilabas ako ni Memo sa mental institution. Walang kaalam-alam ang pamilya ko sa nangyari, wala silang alam na nakalabas na 'ko at nandito muli sa Atlas. Isang linggo na rin ang nagdaan magmula nang dalhin ako ni Memo sa Night Class.
I am an official member now.
*****
"IS everyone here?" tanong ni Memo sa harapan habang nakaupo kaming anim sa kanya-kanya naming pwesto.
"Bakit tinatanong mo pa eh pito lang naman tayong nandito?" mataray na pagkakasabi ng babae na nasa likuran, her name is Annie, her pointed chin and sharp eyes makes her look too fierce. Hindi siya ganoon ka-friendly at approachable kaya siya 'yung hindi ko gaano kinakausap. Tiningnan ko ulit si Memo sa harapan na hindi binigyang pansin ang sinagot ni Annie. She's right anyway, why bother asking if we're just really few here.
