Η Τελετή

Κεφάλαιο 5ο

 Ξυπνάω στο κρεβάτι μου. Δίπλα μου κοιμάται η Κάσι. Κοιτάω στο κομοδίνο δίπλα μου για να δω την ώρα. Αλλά πουθενά το ρολόι. Τώρα θυμήθηκα. Το κατέστρεψα λίγο πριν την τελετή.

«Τάτι?» ακούω την αδερφή μου να ξυπνάει. «Τι κανείς όρθια? Πώς νιώθεις? Είσαι καλά?» δεν σταματάει να κάνει ερωτήσεις σπασμωδικός.

«Ει.. Ηρέμισε. Καλά είμαι. Τι έγινε?» Η Κάσια με παίρνει αγκαλιά και με σφίγγει.

«Φοβήθηκα τόσο πολύ. Φοβήθηκα ότι θα σε χάσω. Ήσουν 4 μέρες λιπόθυμη.»

«Τιιιιιι???!! Τι έγινε??!!» τινάζομαι ολόκληρη και μένω να την κοιτάζω με γουρλωμένα τα μάτια. Άραγε τα κατάφερα? Ή όλα πήγαν χαμένα?

«Πέρασες και από την 6η αστραπή. Τα κατάφερες. Αλλά λιποθύμησες.»

«Τα κατάφερα?» λέω τόσο σιγά που δεν ακουστικά καν.

«Τι?» Τεντώνει το κεφάλι της προς το μέρος μου για να με ακούσει.

«Τα κατάφερα!!!!» φωνάζω και αρχίζω να χοροπηδάω σαν κοριτσάκι σε όλο το δωμάτιο.

Από τις τσιρίδες μου μπήκε μέσα ο Άντονι με ένα βλέμμα γεμάτο τρόμο. Με κοιτάζει και αμέσως το πρόσωπό του παίρνει την ήρεμη επαγγελματική του έκφραση. Με πλησιάζει και φαίνεται ότι είναι έτοιμος, αν όχι να με κατσαδιάσει, σίγουρα τότε να με βάλει να ξεκινήσω τα βασιλικά μου καθήκοντα.

«Βλέπω ότι ξυπνήσατε επιτελούς βασίλισσα μου. Χαίρομαι για αυτό. Αν όμως νιώθετε τόσο καλά ώστε να χοροπηδάτε και να τρομάζετε τον κόσμο με τις φωνές σας τότε σίγουρα έχετε αρκετή δύναμη για κάποιες εκκρεμότητες που έχετε.» λέει με σοβαρό ύφος.

Να τα μας. το είπε τόσο ήρεμα, λες και είναι φυσικό, που μου φάνηκε ότι με ειρωνευόταν. Η μήπως πράγματι το έκανε? Πήρα μια έκφραση στο πρόσωπο μου που έδειχνε φανερά ποσό πολύ με πείραξε ο τόνος του και ότι σίγουρα δεν έχω καμία διάθεση να κάνω το οτιδήποτε σήμερα. Παρόλο αυτά μου κάνει νόημα με το χέρι του και κάνει στην άκρη μπροστά από την ανοιχτή πόρτα για να περάσω.