Η Τελετή

Κεφάλαιο 22ο. Τέλος πρώτου βιβλίου.

    'Όχι! δεν μπορεί! Δεν μπορεί ο Ντάνιελ να είναι νεκρός! 

   Τα μάτια μου θολώνουν από οργή και πόνο ταυτόχρονα. Ακούω κραυγές και ανθρώπους να φωνάζουν. Τώρα βρίσκομαι πίσω στο κελί μου το οποίο έχει καταστραφεί. Βλέπω ανθρώπους να πηγαινοέρχονται. Το δωμάτιο περιβάλλεται από τρομερούς ανεμοστρόβιλους και παρόλο που δεν έχει σύννεφα το μέρος, αστραπές κτυπούν, τραντάζουν όλο το κτήριο ,χτυπάνε παντού γύρο μου. Καίγομαι ολόκληρη και τα ρούχα μου σιγά-σιγά διαβρώνονται. Φλούδες φεύγουν από το δέρμα μου και δεν μπορώ να το σταματήσω. Πονάω. Πονάει η καρδιά μου. Η ψυχή μου. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Ντάνιελ είναι νεκρός.

Κλείνω δυνατά τα μάτια μου και όταν τα ξανά ανοίγω βρίσκομαι εκεί που βρισκόταν το πνεύμα μου πριν από λίγο. Κοιτάζω γύρο μου και εντοπίζω το σώμα του Ντάνιελ. Αμέσως όλη η περιοχή περικυκλώνεται από κατάμαυρα σύννεφα. Αστραπές και τυφώνες δημιουργούνται γύρο μου και χτυπάνε αλύπητα ότι βρίσκεται μπροστά στον δρόμο τους. Τρέχω στον Ντάνιελ. Τον παίρνω στην αγκαλιά μου και αρχίζω και τον χτυπάω μήπως μου δώσει μια ανάσα. Τίποτα. Τον σφίγγω πάνω μου και κραυγές πένθους βγαίνουν από μέσα μου. Δεν βλέπω τίποτα μπροστά μου. Δυνατή βροχή ξεκίνησε και οι κεραυνοί χτυπάνε όλο και πιο πολύ γύρο μου. Γιατί? Γιατί μου συμβαίνει αυτό?

"Σε παρακαλώ! Μην με αφήνεις. Σ' αγαπώ." του ψιθυρίζω συνέχεια στο αυτί λες και θα με ακούσει. Τα δάκρυά μου πέφτουν βροχή από το πρόσωπό μου και δεν τον αφήνω δευτερόλεπτο από πάνω μου. Τα χέρια μου είναι γεμάτα αίμα. Το δικό του αίμα.

"Όχι, όχι, όχι....Σε παρακαλώ!" λέω κάπως πιο δυνατά.

"ΟΧΙ!!!" τώρα η φωνή μου έγινε δυνατή και αντηχεί παντού γύρο μας.

   Νιώθω την γη κάτω από τα πόδια μου να τρέμει. Να υποχωρεί. Σηκώνω το βλέμμα μου από το πρόσωπό του και ο χρόνος έχει σταματήσει. Όλοι γύρο μου είναι στον αέρα ακίνητοι. Όλοι αιωρούνται με ένα βλέμμα τρόμου ζωγραφισμένο στα πρόσωπά του. Δεν κουνιέται ούτε αναπνέει κανείς. Οι αστραπές οι τυφώνες και το χαλάζι έχει κολλήσει. Το μόνο που κινείτε είναι η γη από κάτω μου. Σιγά-σιγά διαλύεται. Τελικά ένας κρατήρας τουλάχιστον πέντε μέτρων δημιουργείτε από κάτω μου. Ανάμεσα στους ανθρώπους κάτι σαν χρυσόσκονη αιωρείται μαζί τους. Γύρο από τις αστραπές, κάτω από τα πόδια μου. Παντού αιωρείται μια χρυσή σκόνη. Ή σαν άμμος είναι.

Γυρνάω ξανά την προσοχή μου στον Ντάνιελ. Τον βγάζω από την αγκαλιά μου και τον ακουμπάω στο έδαφος. Βάζω νερό στις πληγές του και το τραβάω πίσω, βγάζοντας μαζί του και τις δύο σφαίρες. Ακουμπάω το ένα μου χέρι πάνω στην καρδιά του και το άλλο στο κεφάλι του. Αναγκάζω το αίμα του να συνεχίζει να ρέει μέσα στις φλέβες του και την καρδιά του να χτυπήσει ξανά. Βάζω ότι έχω και δεν έχω. Ψυχή και σώμα για να τον θεραπεύσω. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα νιώθω την καρδιά του να κτυπάει χωρίς την βοήθειά μου. Βάζω τα χέρια μου πάνω από τις πληγές του και πιέζομαι τόσο πολύ που μου έρχεται ζαλάδα. Αρχίζει να αναπνέει.