Η Τελετή

Kεφάλαιο 21o

    Πετάγομαι ολόκληρη από τον ύπνο μου λουσμένη στον ιδρώτα. Πάλι αυτό το όνειρο με την Κάσια που γίνεται πόλεμος. Μπορεί το άνχος. Μπορεί κάτι άλλο. Δεν ξέρω. Ο Ντάνιελ δίπλα μου πετάγεται επίσης και με παίρνει αγκαλιά. Έξω από τα παράθυρα υπάρχει σκοτάδι.

"Πώς είσαι?" με ρωτάει και με φιλάει στο μέτωπο. Πιάνω το σημείο που με είχαν πυροβολήσει και δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε κρυώνω, ούτε τίποτα.

"Μια χαρά." του χαμογελάω και τον φιλάω στα χείλη. Είναι καυτά και κοιτάζω γύρο μου. Ο πάγκος με τα ποτά τελικά έσπασε και αυτός. Η λευκή μοκέτα είναι εδώ και εκεί λουσμένη στο αίμα και το κρασί. Η πόρτα του μπάνιου κατεστραμμένη και το στρώμα ακριβός δίπλα μου καμένο.

"Τι έγινε?" τον ρωτάω και αυτός μου χαμογελάει.

"Ο γιατρός είπε ότι η σφαίρα ήταν μολυσμένη. Έτσι εσύ ανέβασες υψηλό πυρετό και είχες σπασμούς. Σου έκανε μια ένεση με ένα υγρό και ηρέμησες αφού σε είχαμε είκοσι λεπτά στον πάγο για να κατέβει ο πυρετός. Όταν σου έβγαζε την σφαίρα, πριν σου δώσω το χέρι μου, έκαψε το στρώμα." μου δείχνει την τρύπα ανάμεσά μας και μου χαμογελάει. Αμέσως με παίρνει στην αγκαλιά του και με σφίγγει. Ένας αναστεναγμός βγαίνει από τα χείλη του προς ανακούφιση. "Φοβήθηκα. Φοβήθηκα ότι θα σε χάσω." μου ψιθυρίζει και καθώς λέει αυτές τις λέξεις με σφίγγει όλο και πιο πολύ. Τραβιέμαι και εγκλωβίζω το πρόσωπό του μέσα στις χούφτες μου.

"Περίμενες ότι θα έπεφτα τόσο εύκολα?" του λέω γλυκά και γελάμε. Το γέλιο μας το διακόπτει ένα τεράστιο εκρηκτικό φιλί που μου έδωσε.

"Έλα έχουμε δουλειά να κάνουμε." του χαμογελάω και σηκώνομαι. Βάζω το φόρεμά μου το οποίο είναι πλυμένο και στεγνό. Το μοναδικό στίγμα που έχει πάνω του είναι μια μικρή τρύπα στα πλευρά από την σφαίρα. Τον πιάνω από το χέρι και βγαίνουμε από αυτό το αχούρι που άφησα πίσω μου. Κατεβαίνουμε και βλέπω αυτόν τον κύριο να κλείνει ένα φως πίσω του.

"Φεύγετε κιόλας?" λέει με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

"Δυστυχώς." αφήνω το κλειδί στο ταμείο και από πάνω μία δέσμη χρημάτων.

"Γιατί?" μου λέει αυτός με γουρλωμένα τα μάτια.

"Πρέπει να κάνετε μερικές επισκευές στο δωμάτιο 503." του λέω και του χαρίζω ένα παρηγορητικό χαμόγελο. Δεν είπε τίποτα και ο Ντάνιελ δίπλα μου, μου άνοιξε την πόρτα κάνοντάς μου μια γοητευτική υπόκλιση. Το χαμόγελό μου φωτίζεται και εγώ βγαίνω έξω. Με παίρνει αγκαλιά από τον ώμο και κατευθυνόμαστε προς την αυλή.