Η Τελετή

Κεφάλαιο 14ο

       Τα πόδια μου τρέμουν καθώς προχωράω. Δεν το πιστεύω ότι φέρθηκα τόσο επαγγελματικά και σωστά στο πρώτο μου συμβούλιο. Βέβαια εκπαιδεύομαι μια ζωή κυρίως από την μητέρα μου για να μάθω να χειρίζομαι τέτοιες καταστάσεις με ηρεμία και σοφία. Πηγαίνω στο δωμάτιο μου και ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου για να ηρεμίσω από την ένταση. Ακούω την πόρτα του δωματίου μου και ενώ σκουπίζομαι φωνάζω να περάσει μέσα όποιος και να ήταν. Ήταν τελικά η Κάσια με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη της.

"Τάτι!!! Ήσουν καταπληκτική εκεί μέσα! Δεν το περίμενα! και αυτόν τον Άντονι επιτέλους κάποιος τον έκανε να το βουλώσει!" Αρχίζει και φλυαρεί ενώ πηγαίνει πάνω κάτω στο δωμάτιο γεμάτη ένταση.

"Όχι για πολύ όμως!" λέω βάζοντας τα γέλια. Σταματάει μπροστά μου και με παίρνει αγκαλιά.

"Είμαι περήφανη για εσένα!" μου ψιθυρίζει στο αυτί.

"Ευχαριστώ! Τι έγινε μικρή? που πήγε η τίγρη που έκρυβες μέσα σου? Έγινε αρνάκι?" Της λέω για να την πειράξω!

"Ειιιιιι, όχι και πρόβατο! Λιοντάρι μπορεί.....πρόβατο....όχι!" μου απαντάει και βάζουμε τα γέλια.

"Πρέπει αν φύγουμε. Έχω ένα κοινό εκεί έξω που με περιμένει." λέω, της κλείνω το μάτι και κατευθυνόμαστε προς την κεντρική πλατεία.

Τα πόδια μου με πεθαίνουν από τα τακούνια. Στο μοναδικό πράγμα που δεν εκπαιδεύτηκα είναι στο να περπατάω πάνω σε δύο τεράστιες βελόνες! Φτάνουμε στην πλατεία και ανεβαίνω πάνω σε ένα βάθρο που έχει φτιαχτεί από μάρμαρο για τις μεγάλες ανακοινώσεις. Μπροστά μου εκατοντάδες άτομα είναι έξαλα!

"Ησυχία!" φωνάζω αλλά λίγα άτομα σταμάτησαν.

"Ησυχία!!!!!" ουρλιάζει η αδερφή μου δίπλα μου και όλοι σκάνε.

"Τελικά εκεί την έκρυβες την τίγρη!" της λέω στο αυτί.

"Πρώτα από όλα θέλω να ζητήσω εκ μέρους όλων μας, για την αναστάτωση, συγνώμη! Είστε ελεύθεροι όλοι να φύγετε." Η Κάσια γουρλώνει τα μάτια και ο Άντονι πετάγεται δίπλα μου.

"Τι λές? Θα τα καταστρέψεις όλα! Είσαι τρελή?" ωρύεται! τον πιάνω από τον γιακά του πουκαμίσου του και τον φέρνω κοντά μου.

"Είσαι πολύ τυχερός που σέβομαι τον λαό μου αλλιώς θα σε σκότωνα εδώ και τώρα! Μην τολμήσεις και μου ξαναμιλήσεις έτσι γιατί πίστεψέ με δεν διστάζω να το κάνω!" βρυχιέμαι εξαγριωμένη μέσα από τα δόντια μου. Στραβοκαταπίνει και τον αφήνω κάτω. Ξαναγυρνάω την προσοχή μου στο πλήθος μπροστά μου και συνεχίζω.