Η Τελετή

Κεφάλαιο 15ο

Αναγκάστηκα να ξυπνήσω καθώς ένας δυνατός ήχος μου τρυπάει τα αυτιά. Κλείνω το ξυπνητήρι αλλά ο ήχος συνεχίζει. Τι γίνεται? Οχ....όχι.... Είναι σειρήνες. Γίνετε πόλεμος. Αμέσως σηκώνομαι και δίνω διαταγή να ανοίξουν τα καταφύγια. Αμέσως μερικοί υπηρέτες βρίσκονται γύρω μου και μου βάζουν μια ελαφριά αλλά πολύ ανθεκτική ένδυση. Τρέμω ολόκληρη.... Πηγαίνω στην είσοδο και βλέπω τον Στρατηγό Μιγκέλ.

"Οι άνθρωποι εισέβαλαν στην πόλη. Πρέπει να πάμε να υπερασπιστούμε τον λαό μας αμέσως." νεύω και πάω να φύγω. Ένα χέρι με πιάνει από τον ώμο. Γυρίζω και ήταν η Κάσια.

"Θα έρθω και εγώ." μου λέει αποφασιστικά.

"Δεν υπάρχει περίπτωση!" Της απαντάω με αυστηρή φωνή.

"Δεν με ενδιαφέρει τι λες. Είναι καθήκον μου να προστατέψω τον λαό μου!" μου λέει.

"Και εμένα είναι καθήκον μου να προστατέψω εσένα!" τώρα φωνάζω και χωρίς να πω τίποτα κάνω μεταβολή και φεύγω.

Βρίσκομαι στον δρόμο για τι πύλες εισόδου στην πόλη μας. Άνθρωποι ξεφυτρώνουν από εδώ και από εκεί με όπλα. Προχωρώντας όλο και πιο πολλοί εμφανίζονται. Μερικούς τους αγνοώ και μερικούς τους ρίχνω κάτω αφήνοντας τους άλλους να κάνουν τα υπόλοιπα. Βγαίνω έξω από τα τοίχοι και βρίσκω μπροστά μου χιλιάδες στρατιώτες και όπλα. Πώς θα τους αποφύγουμε όλους αυτούς τώρα? Ένας άντρας πάει να μου επιτεθεί. Τον αποφεύγω και τον ρίχνω κάτω αναίσθητο. Δεν προλαβαίνω να γυρίσω και κάποιος με πυροβολεί στο πόδι. Γονατίζω και βγάζω μια πνιχτή κραυγή από τον πόνο. Πάω να σηκωθώ και τότε ακούω από την ίδια κατεύθυνση ξανά πυροβολισμό. Αλλά δεν με πέτυχε. Ή τουλάχιστον δεν το ένιωσα. Κοιτάζω προς το μέρος που ακούστηκε ο πυροβολισμός και βλέπω μια μορφή να έχει μπει μπροστά μου σαν ασπίδα.

"Κάσια!!!!!!" Ουρλιάζω ενώ εκείνη πέφτει κάτω. Βγάζω ένα μεγάλο κομμάτι μυτερού πάγου και το πετάω κατευθείαν στην καρδιά του άντρα που την χτύπησε και πέφτει κάτω νεκρός. Τρέχω και την πιάνω στην αγκαλιά μου. Αίμα υπάρχει στο στήθος της και στο στόμα της.

"Μην με αφήσεις...." Προσπαθεί να πει ενώ της είναι αδύνατον να αναπνεύσει.

"Όχι.....ΟΧΙ! Δεν θα σε αφήσω ποτέ!" Της λέω γλυκά ενώ κλαίω ασταμάτητα. Σηκώνει το χέρι της και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Ένας αναστεναγμός βγαίνει μέσα από τα χείλη της και τα μάτια της κλείνουν. Το χέρι της πέφτει δίπλα μου άψυχο. Όχι δεν μπορεί! Δεν μπορεί η Κάσι μου να είναι νεκρή! Την καρφώνω στην αγκαλιά μου ενώ την κουνάω λες και προσπαθώ να την ηρεμίσω. Αρχίζω και ουρλιάζω. Δεν σταματάω λεπτό να θρηνώ για τον μοναδικό άνθρωπο που μου είχε μείνει.