Η Τελετή

Κεφάλαιο 2ο

     Βήματα βαριά και γρήγορα ακούγονται στον διάδρομο. Κολλάω το αυτί μου πάνω στην πόρτα και προσπαθώ να ακούσω. Ακούω την φωνή του Άντονι, του συμβούλου του βασιλιά- βασίλισσας.

«Πριγκίπισσά μου, σας παρακαλώ περιμένετε. Να σας εξηγήσω!» τον ακούω να λέει με τρεμάμενη φωνή μέσα από ένα βαρύ λαχάνιασμα που τον έχει πιάσει από το τρέξιμο. Η αδερφή μου σταματάει σχεδόν έξω από την πόρτα μου. Την φαντάζομαι να σφίγγει τι παλάμες της και να δαγκώνει τα χείλη της. Είναι οξύθυμη αλλά έχει μάθει να το ελέγχει. Όπως και εγώ, είναι χειρίστρια και των τεσσάρων στοιχείων και αν ξεσπάσουν τα νεύρα της πολύ δύσκολα κάποιος την σταματάει!

«'Έχεις ένα λεπτό να μου πεις έναν καλό λόγο για να γίνει αυτή η τελετή» λέει με χαμηλή αλλά πολύ απειλητική και θυμωμένη φωνή.

«Ε, εγώ κυρία..» τον 'Άντονι τον έχει πιάσει πανικός και τραυλίζει.

«Τελείωνε!» Η Κάσια φωνάζει τόσο επιθετικά που πετάχτηκα. Σίγουρα δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση του.

«Πριγκίπισσά μου. Αν δεν γίνει σήμερα η τελετή θα γίνει μια άλλη μέρα. Δεν μπορείτε να το αποφύγετε. Την τελευταία φορά.» τον διακόπτει η Κάσια με θυμωμένη φωνή. Είμαι έτοιμη να πεταχτώ για να την εμποδίσω να του κάνει κακό.

«Ξέρω πολύ καλά τι έγινε την τελευταία φορά!» ακούω τον Άντονι να πέφτει στο πάτωμα αλλά μιλάει κατευθείαν και κατάλαβα ότι έχει πέσει στα γόνατα. Μάλλον η Κάσια θα έχει ανάψει φωτιά στα χέρια της και για αυτό και ο καημένος παρακαλεί.

«Σας παρακαλώ πριγκίπισσά μου, συγγνώμη δεν έπρεπε να το αναφέρω ξανά, αλλά καταλάβετε. Πρέπει η βασίλισσα Τατιάνα να τελειώσει μια και καλή την τελετή. Ο λαός δεν μπορεί άλλο χωρίς ηγέτη». Εκείνη την στιγμή πισωπατώ. Κοιτάζω το ημερολόγιο στη ντουλάπα και βλέπω: 23 Αυγούστου. Η μέρα της στέψης μου.

Νιώθω τα πόδια μου να παγώνουν από τον αέρα και συνειδητοποιώ ότι προέρχεται από έξω. Οχ, όχι..

«Κάσια!!!!». Ουρλιάζω και πετάγομαι έξω από το δωμάτιο. Την κολλάω στον τοίχο και βάζω το χέρι μου στον λαιμό της για να την ακινητοποιήσω. Ο Άντονι πέφτει κάτω και ξεσπάει σε δυνατό βήχα. «Τρέξε!». Του φωνάζω και αυτός υπακούει κατευθείαν. Τώρα κοιτάζω την Κάσια στα μάτια. Αυτά τα καταγάλανα μάτια. Ακόμα κοπανιέται για να ελευθερωθεί αλλά δεν είναι αρκετά δυνατή. «Κάσι?». λέω τρυφερά χωρίς να την ελευθερώσω από την λαβή μου. Πώς γίνετε κάτι τόσο όμορφο και μικρό να κρύβει μέσα του τόση δύναμη και ενέργεια? Μετά από λίγο τα μάτια της ηρεμούν και γεμίζουν με δάκρυα.