Η Τελετή

Κεφάλαιο 18ο

Δεν έχει χτυπήσει ακόμα το ξυπνητήρι και χτυπάει η πόρτα του δωματίου μου. Δεν πρόλαβα να απαντήσω και μπαίνει μέσα ο Ντάνιελ. Βλέπει ότι έχω ξυπνήσει και εκσφενδονίζεται χωρίς να πει τίποτα και με φιλάει λες και έχει να με δει χρόνια. Όταν σταματάει μου λέει γλυκά καλημέρα και με ξαναφιλάει στο μέτωπο.

"Καλημέρα." του απαντάω με την γλυκιά φωνή του ύπνου. "Τι είναι αυτό?" λέω και του δείχνω τον σάκο που έχει παρατήσει μπροστά από την πόρτα.

"Τι θες να φοράω τα δικά σου ρούχα?" μου λέει ειρωνικά. Γουρλώνω τα μάτια μου.

"Γιατί έφερες τα ρούχα σου Ντάνιελ?" απομακρύνεται για να με κοιτάξει καλύτερα.

"Εσύ γιατί λες?" μου λέει με μια αμφισβήτηση στην φωνή του. Δεν απάντησα. Τι είναι πάλι αυτό? Κάτι σαν να συζούμε που λέμε? Δεν ήμουν έτοιμη. Ξαφνιάστηκα και τώρα φέρομαι σαν ηλίθια. Φανερά θυμωμένος ο Ντάνιελ σηκώνεται όρθιος.

"Συγνώμη δεν έπρεπε..." μου λέει και κατευθύνεται προς τον σάκο του. Πετάγομαι αμέσως.

"Όχι. Όχι, καλά έκανες, απλός δεν ξέρω τι να πω!" του λέω ενώ του γραπώνω το χέρι. Δεν είμαι σίγουρη αν το θέλω πράγματι πάντως. Γυρνάει και με κοιτάει με ένα βλέμμα σαν να μου λέει "Οκ, ας το πιστέψω τώρα." Του χαμογελάω και η έκφρασή του μαλακώνει. Χτυπάει η πόρτα.

"Περάστε!" λέω

"Όχι μισό!" φωνάζει ο Ντάνιελ και τρέχει να πάρει κάτι. Όποιος και αν είναι αγνοεί την εντολή του Ντάνιελ και μπαίνει μέσα. Ήταν ο Βίκτωρ. Αμέσως τινάζομαι και τον αγκαλιάζω.

"Ουόου! Δεν περίμενα να με υποδεχτείς τόσο έξαλα!" λέει και με κοιτάζει από πάνω έως κάτω. Τότε ο Ντάνιελ μπαίνει ανάμεσά μας δίνοντάς μου κάτι. Είναι η ρόμπα μου. Ουπς! Ήμουν ακόμα με τα εσώρουχα. Την σφίγγω γύρο μου και μπαίνω ανάμεσά τους καθώς νιώθω τον Ντάνιελ να είναι έτοιμος να γαβγίσει.

"Δεν σε περίμενα τόσο νωρίς." λέω στον Βίκτωρ.

"Τι? Τον περίμενες κιόλας?!" πετάγεται ο Ντάνιελ. Μπορεί να είναι τουλάχιστον ένα κεφάλι πιο κοντός από τον Βίκτωρ αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να τα βάλει μαζί του.

"Ναι. Νόμιζα ότι ξεκινάγατε στις 5¨00 όπως έκανες και εσύ παλιά. Αλλά μάλλον έκανα λάθος." μου λέει ενώ κοιτάζει τον Ντάνιελ και μόνο που δεν πετάνε σπίθες ο ένας στον άλλον.

"Λοιπόν. Ντάνιελ ο κολλητός μου ο Βίκτωρ. Βίκτωρ το αγόρι μου ο Ντάνιελ." λέω αμήχανα ενώ κάνω στην άκρη για να χαιρετηθούν.