Η Τελετή

Κεφάλαιο 8ο

 Κατσαδιάζω τον εαυτό μου που δεν μπόρεσα να καταλάβω την παρουσία κάποιου. Τον κοιτάω και του χαμογελάω αμήχανα καθώς μέσα μου θυμώνω όλο και περισσότερο μαζί μου.

«Γεια..» του λέω με το ζόρι ,μέσα από τα δόντια μου. Πισωπατώ.

«Γεια.» μου λέει μετά από λίγο με ανασφάλεια. Μένω να τον κοιτάζω χωρίς να ξέρω τι να πω. έχω μπλοκάρει τελείως. Και τώρα τι?

«Θα κάτσεις εκεί και θα με κοιτάς για πολύ ώρα?» λέω και πάω να κλείσω το στόμα μου από αυτό που μόλις πέταξα. Τα μάτια του γίνονται μια γραμμή και με κοιτάζει εξονυχιστικά. Λες να με αναγνώρισε από καμία φωτογραφεία που του έδειξαν οι φύλακες?

«Τι κάνεις εδώ?» λέει κάπως διστακτικά.

«Ερχόμουν πριν πολλά χρόνια με την οικογένεια μου εδώ.» του λέω ασυναίσθητα. Βασικά γιατί να δώσω αναφορά κιόλας?

«Πώς το έκανες αυτό?» λέει απότομα.

«Ποιο?» τον ρώτα και καλά μπερδεμένη.

«Αυτό με τη γη! Σε είδα!» απαντάει και δείχνει μέσα στο νερό εκεί που έχουν βυθιστεί τώρα πια οι πέτρες.

«Για ηρέμησε.. Σάμπως πολλές ερωτήσεις δεν κανείς?» λέω σηκώνοντας τις παλάμες μου ανάμεσα μας, πισωπατώντας.

«Λέγε ποια είσαι και τι κανείς εδώ!» ορμάει πάνω μου και με μια λεπίδα από φωτιά με πετάει στο πάτωμα βάζοντάς την στον λαιμό μου. Μπορούσα άνετα να την αποφύγω εφόσον ήταν τελείως ερασιτεχνικές και άστατες οι κινήσεις του. Παρόλο αυτά αποφάσισα να μην θυμώσω και του επιτεθώ, για να μην κινήσω περισσότερες υποψίες.

«Είναι φανερό ότι δεν είσαι δικιά μας!» συνεχίζει να φωνάζει ενώ φέρνει την φλόγα πιο κοντά στον λαιμό μου. Αρχίζω και την νιώθω να με καίει. Οκ.. Το παράκανε...

Ένα κομμάτι γης δίπλα από το κεφάλι μου πετάγεται ,με το χτύπημα της γροθιάς μου, και τον κτυπάει κοντά στο μάτι. Σηκώνεται από πάνω μου και πισωπατάει. Δεν βλέπω να αλλάζει κίνηση και αυτό μου δείχνει ότι δεν ξέρει να κάνει τίποτα παραπάνω, γιατί αν ήξερε, σίγουρα θα είχε αλλάξει στάση. Ρίχνω δυο μπουνιές στον αέρα και νερό από το ποτάμι εξφεντονιζεται εκεί οπού σημαδεύω. Κτυπάει πάνω στο δέντρο και τα χεριά του παγώνουν.