Birbirleriyle lanetlenmiş Toprak ve Bulut'un hikayesi
Bulut'un her bir damlası Toprak'a düşünce aşkları kaçınılmaz olur.
Duygularını en derine gömmüş olan Toprak, Bulut'un nefesini hissettiği andan itibaren duygularına yenik düşmeyi öğrenmişti. Bu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yine dikkat amaçlı bir resim. Bakınız; Bulut'un gülüşü de bu kadar güzel.
Sonra bizim Toprak'ın aklı niye başından gidiyor.
Japqğqksjsbzüğq.
Neyse iyi okumalar size...
***
"Sakın. Sakın yarın bir şey hatırlama, olur mu?" diye sordum. Gözyaşlarım bir saniye bile beni terketmiyordu. Herkes beni terk ederken sizler niye terk etmiyorsunuz, Sevgili gözyaşlarım? "Unuturum. Unutkanım bir kere ben," diyip yüzünde bir tebessüm oluşturmaya çalıştı.
"Bu gece nefes almamı engelleyen bir şey var. Lütfen durdur o şeyi. Nefes aldıkça canım yanıyor benim." dedim hıçkırarak ağlarken.
Neden böyle olmuştum ki ben? Küçük bir çocuk gibi neden oturmuş ağlıyordum?
"En uzun, En çaresiz geceni düşün. O gece sabah olmadı mı? Bu gecenin sonunda da sabah olacak, gün doğacak," dedi.
Haklıydı.
"Teşekkür ederim," dedim, Ağlarken. "Etme, İnsan olan herkes yapar," dedi. "Yapmaz," diye bağırdım. "Annem ve babam yapmadı, bak..." diye fısıldadım.
Gücüm kalmamıştı galiba bağırmaya.
"Biliyormusun Bulut, babam ben göreceğimi bile bile bir çok kez sevgilileriyle sevişti. 9 yaşındaydım lan, 9... Benim gördüğümü gördü, zevkinden vazgeçmedi devam etti. Ya annem ne yapıyor biliyormusun eve sevgililerini getiriyor bazen evde beceriyorlar annemi bazen kendi evlerine götürüyorlar," dedim. Durduramıyordum kendimi. Bağırmak istiyordum, içimdekileri anlatmak istiyordum. İçimde tutmak yaramıyordu bana.
Patlamıştım işte, benim de bir patlama noktam vardı ve o noktaya gelmişim belli ki. Yoksa ben ağlamazdım deli gibi.
Yüzüne bakmak için kafamı kaldırıp ona baktım. Bana yardım etmek istiyor gibiydi. "Bu evden çıkmak istermisin," dediğinde başımı olumsuz anlamda salladım.
"Gidecek misin?" diye sordum. "Gitmemi mi istiyorsun?" diye sordu. "Daha fazla burada durursan eğer, içimdeki tüm acıları dökeceğim. Dökersem eğer bana acırsın ve ben, kimsenin bana acımasını istemiyorum," dedim. "Tamam. Sedef gelecek demi?" diye sordu. Beni yalnız bırakmak istemiyor gibiydi. "Korkma ölmem, gidebilirsin," deyip tebessüm etmeye çalıştım. Bu gözyaşlarıyla Ne kadar mümkünse. "Tamam görüşürüz, ufaklık," dedi. Ufaklığa vurgu yaparak. O sıra yüzümde oluşan tebessüme engel olamadım. Sinirlenmiş gibi yaparak "Ufaklık senin babandır lan," dedim. Kahkaha attı.
Kahkaha attığında farkettim. Bir içtenlik vardı bu adamda, beni heyecanlandıran bir şey. Güldüğünde beni çeken gamzeleri vardı mesela. O gamzelerde bir ömür geçirmek istediğimi farkettim. Yaşadığımı, duygularımın olduğunu hissettim bu adamda.
