Hi readers,
😢😢😢
Love lots,
This_is_myself
____________________________________________________________
Unedited!!!
Unedited!!!
Unedited!!!
____________________________________________________________
ANDREI's POVI can't believe how happy and how cloud nine i feel for this moment. And this is the first time i ever felt that i cant get enough of a women. I'm like obsessed. I am longing for her sweet fragrance. I want to feel her soft delicate skin every minute of my life, taste her lips and look in her eyes. Can i just spend my lifetime with Margareth?
Now, I am saying lifetime! Great?! Ugh!
She slightly moved closer to me. Her arm was wrapped in my waist and she is peacefully sleeping with my chest totally naked. We are both naked. She is really beautiful.
Last night i get jealous the moment i saw her dancing with Duke of Caprielle. The Duke known as good person. He has looks, fame and money. He is such a gentleman and lots of women are after him. Pretty sure that Margareth has a possibilities to fall for him. And i don't want that. My Margareth is just mine. Only mine.
I know she has something on me. If that is love, i don't know. I am still confused about my feelings towards her. All i know is that she is only mine and i want to take care of her. Hurting her is the last thing i would like to do--actually, it is not in my list.
Really, Andrei? What about Susana?
Agh! Margareth has a stone heart with the rest of the Montinez. Hell, I am Montinez! And hell again, she never know who really i am! What if she knew that I am the son who are responsible of her loss? She will think that i lied to her. Soon enough i will find Susana and the case will be open and eventually Margareth will knew everything. She will hurt.
"Ang lalim yata ng iniisip mo." Nakangiting turan nito sa akin.
"Margareth, what if.. One day..." Ugh! For the first time nawalan ako ng sasabihin. "Makita mo si Susana Montinez?"
Mabilis nawala ang liwanag sa mukha ni Margareth. Bigla iyon nawalan ng saya at napalitan ng lungkot at unti-unting mababanaag ang sakit at galit.
Timalikod siya sa akin at niyakap ang sarili, "Sa totoo lang, gusto ko na talaga siya makahatap. Pero natatakot ako, Andrei. Alam ko sa sarili ko, makakapanakit ako ng tao." Bahagya ito tumigil. At bumuntong hininga. "At alam mo ba hindi lang ako sa kanya galit. Kung hindi pati sa buong Montinez."
It strikes my heart. I feel---scared.
"Buong buhay ko, hindi ako kahit kelan nagalit at nagtanong ng bakit. Masaya ko hinaharap ng bawat araw kahit para bang bawat gising namin ni lolo ay para bang isang hamon. Sinikap naman namin mabuhay sa marangal na paraan. At nakikitungo kami ng maayos sa kahit kanino. Wala kami naagrabyado. Pero..." Muli na naman siyang bumuntong hininga. "Pero totoo pala na sa mundo, walang pantay-pantay. Kasi, kahit anong rangal namin, nangyari pa din ang pinakasamakit sa lahat. Ang mawalan... Mamatayan... Magisa."
Nanatili akong nakikinig. Habang nakatalikod siya sa akin habang balot na balot ng kumot ang kanyang katawan. Nararamdaman ko ang panginginig niya dahil magkatabi kami sa kama.
"Sabi nung mga tao sa Sangang daan. May anak daw na lalaki si Don Montinez. Mas pinili daw nitong talikuran ang responsibilidad dito sa pilipinas para mamuhay ng marangya sa ibang bansa. Hindi niya pinili ipagpatuloy ang nauna nang gawain ng Don. Sabi pa nila, ipinagkatiwala daw nito kay Susana ang lahat. Wala ito pakialam sa mga tao at empleyado naapakan ni Susana. Siguro kung sana, nagawa man lang niya bisitahin at tingnan ang nagaganap sa kanilang nasasakupan wala sanang ganito."
"We didn't know what does his son's reason behind..." Pagtatangol ko.
"Siguro nga. Hindi natin alam ang nangyayari sa kanya. Kasi diba, imposibleng wala siya alam. Maliban na lang kung nagbubulagbulagan siya at nagbingibingihan."
Strike two! May mga naririnig na at nakakarating sa akin sumbong dati sa New York pero hindi ko iyon pinansin. Mas pinili ko paniwalaan si Susana. Dumepende ako sa kanya. Pinabayaan ko ang responsiblidad na bilang anak ni papa dapat ako ang nagpapatuloy o namahala.
Rason? Wala akong makuhang rason. Bakit nga ba pinili ko umagwat? Dahil nabibigatan na ako sa sobrang daming responsibilidad? Or dahil biased ako? Mas pinaboran ko ba ang pamamahala sa company ni mama kesa sa companya ni papa? The mere fact na, lagi ako kinokumbinse ni mama na bigyan din ng oras ang side ni papa kahit hiwalay na sila.
"Duwag siya,"
Napakunok ako. Shit!
"Galit ako sa kanila." Nagtakukbong ito ng kumot. Ilang sandali pa humihikbi na siya.
Niyakap ko na kang siya.
"Kaya alam mo, proud ako sayo." Manaka-naka ay humarap siya sa akin.
I frowned my eyebrows, "why is that?"
"Kasi ikaw, hindi mo naman kami kailangan tulungan ay hindi ka nagdalawang isip na magabot ng kamay. Hindi ka naman politiko. Kung tutuusin nga hindi ka naman taga Sangang daan. Pero hindi ka nagdalawang isip."
Napatitig ako sa kanya.
"Samantalang yung mga Montinez wala man lang sila pakialam." Muling lumamlam ang kanyang mukha. "Wala man lang kahit isang balita na hinarap niya ang responsibilidad niya. Wala man lang kahit isang anino nila ang humarap sa o kumausap sa aming mga biktima."
Nababanaag ko na ang munting paghikbi ni Margareth. Kaya lalo ko siya niyakap. "Galit ako sa kanila. Naiwan ako mag-isa dahil sa kanila."
"Shhh.." Pag-aalo ko. "You are not alone, sweetie. I am with you."
____________________________________________________________
BINABASA MO ANG
Sweet Innocence Completed
RomanceMargareth was all alone. Her lolo Baste left her. She has nothing to be with. No families and no one cares for her. She despised the Montinez for her sudden grieving. If it was not for Montinez, she still had her Lolo Baste with her. She would hav...