Her

3️⃣

Aaron 😍❤️❤️ ^^

POV Liv
Ik zit nu bij de directeur die een gesprek met me wil voeren, maar ik negeer hem. Het was Aarons eigen stomme, domme schuld. De directeur klopt met zijn vuist op tafel -bureau- en ik schrik op. Ik werp hem een verveelde blik toe. Daar is hij blijkbaar niet blij mee.

'Dat word nablijven meid,' zegt hij streng. Moet ik daarvan bang zijn? Van een weekje nablijven? Was dit het? Het gesprek met de directeur en de straf waar iedereen zo bang van is? Wel ik kan hen nu zeggen dat er niks is om bang van te zijn. Het is gewoon een saai gesprek dat veel te saai is om aandacht aan te geven waarop je op het einde hoort dat je moet nablijven. Leuk!

Eindelijk mocht ik weg uit dat oude kantoor met die stinkende, nog oudere vent erin. Ik loop naar het lokaal en duw de deur open. Ik zie allemaal ogen mij aanstaren. Oeps. Blijkbaar is dit dus duidelijk niet het juiste lokaal. Heb ik zo lang in dat kantoor gezeten? Meer dan een heel lesuur? Oké om toe te geven leek het veel korter. Ik had niet eens de bel gehoord.
Ik kijk op mijn schema. Blijkbaar hebben we nu Engels. Leuk! Niet dus! Ik duw zonder kloppen de deur open. En stap de klas binnen.

'Ah Liv. Ik heb net het nieuwe project voorgesteld. We gaan met het hele vierde jaar naar Londen en moeten daar dan met twee een taak over maken.' Fijn! Waarom met twee? Ik kan het veel beter alleen!

'Jij vormt een duo met Aaron,' zegt hij kortaf. Ik kijk naar Aaron, helemaal vanachter in de klas, die enkel zijn schouders ophaalt.

'Voorlopig zit iedereen naast zijn partner voor Londen, dus jij zit naast Aaron.' Ik kijk hem met een verveelde blik aan en loop naar mijn plaats. Aaron grijnst naar me. Moet hij nu niet bang van mij zijn? Oké ik had hem nu ook weer niet zo hard moeten aanpakken.

'Het spijt me,' fluister ik.

'Het geeft niet, ik begrijp het wel. Ik moet je niet meer zo uitdagen.' Hah hij geeft het dan toch toe. Maar ik moet duidelijk ook niet meer zo doordraaien. Zijn gezicht is stillaan al blauw aan het worden. Oke! Ik had dus echt niet zo hard moeten slagen. Maarja hij vroeg er om he.

Ik heb helemaal geen zin om de les te volgen. Die leerkrachten zeuren toch alleen maar. Normaal gezien zou ik dan nog steeds volgen, maar nu niet. Ik weet niet waarom ik het nu niet doe. Ik denk dat ik de dood van Jason nog helemaal moet verwerken. Zo gaat dat niet. Niet hier op school. Bij zijn naam voel ik de tranen achter mijn ogen branden. Ik bijt op mijn lip om ze tegen te houden.

'Gaat het prinses?'

Ik ga vanaf nu kortere stukjes posten. Ik denk dat sommige op lange stukjes wat afknappen. Als je liever lange stukjes hebt, laat het me weten.

Omgg! Ik hoop dat het verhaal niet te saai is! Als je ideeën hebt om het te verbeteren... ALLE TIPS ZIJN WELKOM! 😊

En ow ja, als je ergens schrijffouten ziet staan, meld het me even plzz! Je bent een schat! 😘

Xxx -Kato