Fallen Angels

Γόρδιος Δεσμός

"Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι γνώρισες τον Εντ Σιραν!"αναφωνεί για τρίτη συνεχόμενη φορά η Μελωδία στο αφτί μου και ξεφυσαω.

"Άφησες την μικρή στον παιδότοπο;"ρωτάω αλλάζοντας θέμα και γνέφει. Επιτέλους,σηκώνεται από το κρεβάτι μου και βρίσκω ευκαιρία να απλωθω καθώς εκείνη ανοίγει την ντουλάπα.

"Έλα να ετοιμαστούμε."μου λέει παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και στροβιλίζω τα μάτια μου.

"Το πράσινο ή το μπλε;"ρωτάει κρατώντας δύο κρεμάστρες με φορέματα. Το πράσινο έχει κάτι ροζ τριαντάφυλλα στην κορυφή στο μπούστο και δύο μεγάλα στα μανίκια. Το μπλε είναι πιο νορμάλ, είναι εξωπλατο με έναν φιογκο στη μέση. Παρ'όλα αυτά και τα δύο μου φαίνονται υπερβολικά.

"Κανένα."απαντάω ξερά και την τσεκάρω με την άκρη του ματιού μου όταν με κοιτάει επίμονα. Ανοίγω το δικό μου φύλλο της ντουλάπας και πιάνω το μαύρο κου το τζιν με μια μαύρη ραντα. Όταν κάνω κίνηση να βγάλω την μπλούζα της πιτζάμας μου δύο χέρια με σταματάνε κι όταν κοιτάω πάνω βλέπω την Μελ.

"Θα βάλεις φουστάνι!"με προστάζει αλλά ακάθεκτη εγω συνεχίζω τη δουλειά μου αλλά με σταματάει ξανά.
"Κατλιν!"με μαλώνει και παραδινομαι.

"Καλα..."λέω αγανακτισμένη και χτυπάει παλαμάκια χαρούμενη πριν πιάσει τις επόμενες δύο κρεμάστρες.

[...]

Κοιτάζω την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη και δεν το πιστεύω. Δείχνω πολύ διαφορετική με τα μαλλιά και το μακιγιάζ,ενώ έχω βολευτει μεσα σε ένα μαύρο κομψό φόρεμα. Ουτε πολύ κοντό,ούτε πολύ προκλητικό. Είναι ακριβώς και η μαύρη γόβα μου το συνοδεύει πολύ ταιριαστά. Η Μελωδία φοράει ενα λευκό φόρεμα που μάλλον κολλάει πάνω της ενώ ξεχωριζουν οι λεπτομέρειες της δαντέλας και συνδιάζει το σύνολο με μια κουφέτι γόβα. Αφού μου φτιάξει τα μαλλιά ελαφριές μπούκλες και με βάψει εκείνη ισιώνει τα δικά της και βάφεται με λαμπερά χρώματα. Όταν η ώρα δείχνει δέκα το βράδυ είμαστε έτοιμες και αφού αφήσουμε την μικρή σε μια φίλη της κατεβαίνουμε στο σαλονι όπου μας περιμένουν οι φίλοι μας. Μόλις πατάω το τελευταίο σκαλί σηκώνω το βλέμμα μου που συναντιέται με εκείνου.

~Λιαμ POV~

Περιμένουμε με τα παιδιά τα κορίτσια να κατέβουν. Μπορεί να τις γνωρίσαμε μόλις προχθές όμως τις νιώθουμε πολύ καλές μας φίλες. Ξαφνικά το βλέμμα μου πέφτει στη σκάλα από όπου κατεβαίνουν. Την κοιτάω και είναι τόσο όμορφη, με αυτο το λευκό φόρεμα σαν άγγελος,πρώτη φορά μου αρέσει κάποια με μόνο μια ματιά. Χαμογελάει και νιώθω το σύμπαν να συνομωτει για μενα. Είναι πανέμορφη!

"Γειά σας παιδιά!"μας χαιρετάει πρώτη και χαμογελάω αχνα.

"Γειά σας όμορφες!"κάνω και στις δύο κοπλιμέντο, θα ήταν πολύ αγενες εκ μέρους μου να προκαλέσω αμηχανία στην άλλη κοπέλα της παρεας. Τα υπόλοιπα αγόρια χαιρετούν επίσης και παρατηρώ τον μπούκλα φίλο μου που απο την ώρα που μας πλησίασαν κάθεται απλώς και κοιτάει. Σπουδάζει ψυχολογία, βρίσκεται στο τρίτο έτος,σκέφτομαι πως κοιτάζοντας τες ίσως να προσπαθεί να τις ψυχολογισει. Δεν χαιρετάει,κάτι που βρίσκω πολύ αγενες, όμως φαίνεται να είμαι ο μόνος που το παρατηρεί. Κοιτάει έντονα την Κατλιν αλλά κουναω το κεφάλι μου σπρώχνοντας αυτές τις σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ότι είναι θα το συζητήσουμε αργότερα.

"Πάμε;" ρωτάω και όλοι γνέφουν. Προσφέρω το χέρι μου στην Μελ αλλά τελικά μπλέκει τα δάχτυλα της με τα δικά μου σαν γόρδιο δεσμό. Κοιτάω τα χέρια μας και όταν σηκώνω το βλέμμα μου χαμογελάει. Η Κατλιν πιάνει αγκαζέ τον Νι και κατευθυνόμαστε στα αυτοκίνητα.