Fallen Angels

Πρόλογος

"Όχι!!!" ούρλιαξα άλλη μια φορά όταν είδα άλλον έναν τζιχατζηστη να ακινητοποιήει και την μεγάλη μου αδερφή. "Άφηστε τους...!!!"φώναζα ασταμάτητα κλαίγοντας με λυγμούς. Πήραν τον μπαμπά μου έξω από το μεγάλο ενιαίο χώρο σαλόνι-κουζίνα-τραπεζαρία. Χτύπομουν και έκανα συσπάσεις στην καρέκλα που με είχαν δέσει με προχειρους κόμπους. Κατάφερα να λύσω τα σχοινιά, χωρίς δισταγμό άρπαξα ένα μαχαίρι και ορμηξα πάνω σ'αυτόν που είχε μείνει στο δωμάτιο. Χωρίς να καταλάβω πως και ποτέ του είχα κόψει βαθιά τον λαιμό,μα ουσιαστικά τον αποκεφαλισα. Τα αίματα να τρέχουν ποτάμι, το κοφτερό μαχαίρι πέφτει από τα χέρια μου. Οι φωνές της μαμάς και τις αδερφής μου από το άλλο δωμάτιο με ξύπνησαν από το παραλήρημα. Έτρεξα στο άλλο δωμάτιο,της αδερφής μου και είδα παντού αίματα. Το αίμα δύο ανθρώπων,το πατέρα μου και του τζιχατζηστη. Η αδερφή μου αναγκαστηκε να το κάνει αυτό,όπως κι εγώ πριν μερικά λεπτά. Ξεσπαω ξανά σε λυγμούς,πέφτω στο πάτωμα,σέρνομαι μέχρι το άψυχο σώμα του πατέρα μου και θρηνω πάνω του.
"Οχι...μπαμπά..."λέω επανειλημμένα μέσα στους λυγμούς μου μην θέλοντας να πιστέψω αυτό που βλέπω. Η μαμα μου με πιανει από το χέρι και με τραβάει να σηκωθώ, κλαίει και αυτή κι η αδερφή μου. Μου κάνουν νόημα να μην μιλάω,προσπαθώ να σταματήσω τους λυγμούς μου. Ειναι κι άλλοι,μπήκαν μέσα. Η αδερφή μου ανοίγει την ντουλάπα που κλειδώνει από μέσα,με σπρώχνει με αποτέλεσμα να βρεθώ μέσα στην μεγάλη ντουλάπα. Μου ψιθυρίζει να κλειδωσω και κλείνει το φύλο πριν προλάβω να πω κάτι. Κλειδωνω όπως μου είπε και τα δάκρυα τρέχουν ξανά από τα ματια μου όταν ακούω ουρλιαχτά και φωνές. Προσπαθώ να κοιτάξω από την κλειδαροτρυπα αλλά τίποτα. Δεν βρίσκονται σ'αυτό το δωμάτιο έτσι κι αλλιώς. Κλείνω τα αφτια μου και μάτια μάτια μου σκεπτόμενη πως όλα αυτά είναι μόνο ένας εφιάλτης και κάποια στγμη θα τελειώσει.

~Δύο ώρες μετα~
"Κατλιν σε παρακαλώ,πες μου ότι είσαι εκεί μέσα..."ίσα που ακούω την βραχνιασμενη φωνή της αδερφής μιυ έξω από την ντουλάπα και όσο πιο γρήγορα μπορώ ξεκλειδωνω με τρεμαμενα χέρια. Μόλις ανοίγω με βάζει στην αγκαλιά της και τυλιγω κι εγώ τα χέρια μου γύρω της σφιχτά. Ξαφνικά το μάτι μου πιάνει το πλέον αναίσθητο σώμα της μαμάς γεμάτο αίματα,κοντά στου μπαμπά. Μένω με το στόμα ανοιχτό ενώ μου κόβεται η αναπνοή. Δεν μπορώ να πιστέψω τα ματια μου!!! Η μαμα μου,η μανούλα μου...πέθανε! Τρεμω, τρέχω κοντά της και κιταω το άψυχο σώμα της, χαϊδεύω το πρόσωπο της, τα ξανθά μαλλιά της και κλαίω δυνατότερα. Σε λίγο η αδερφή μου να είναι δίπλα μου,να κλαίμε μαζί.
"Σε παρακαλώ μανούλα μου.. ξυπνά!"παρακαλώ χωρίς σταματημό δίχως αποτέλεσμα.
"Συγνωμή μαμά! Σ'αγαπώ..."λέω ενώ η αδερφή μου με τραβάει να σηκωθώ. Με γυρνάει να την κοιτάξω.
"Δεν νομίζω ότι θα ξανάρθουν αλλά θα τα μαζέψουμε όλα και θα φύγουμε!"με προστάζει αλλά κουνάω το κεφάλι αρνητικά.
"ΤΟΥΣ ΒΛΈΠΕΙΣ;;;" αναφωνεί ξαφνικά μέσα στη σιωπή η Ναντιν, η μεγάλη μου αδερφή. "ΑΥΤΟΊ ΞΕΨΎΧΗΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΏΣΟΥΝ ΕΣΕΝΑ! ΟΠΟΤΕ ΕΚΠΛΗΡΩΣΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΠΟΥ ΕΊΧΑΝ...ΣΩΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΟΥ."τελικά κατέβαζω το κεφάλι ηττημένη.
Μέσα σε λίγα λεπτά είμαι έτοιμη μαζί κι εκείνη. "Πρέπει να κάνουμε αυτό το ταξίδι."μου λέει σιγανα και γνέφω καθώς απομακρυνομαστε από την
κατεστραμενη μας πολυκατοικία. Σε λίγο βρίσκομαστε στο κέντρο της εκεί περιοχής, την βλέπω να ανοίγει την τσάντα μου και να χώνει μέσα λεφτά, απορω αλλά δεν λεω τίποτα. Όπως προχωράμε μαζί κάτι μας χτυπάει, ακούω την δυνατή φωνή και τις βρισιές από το στομα της στην προσπάθεια προφανώς να ξεφύγει από κάποιον. Ζαλίζομαι,το κεφάλι μου γυρίζει πέφτω στο έδαφος αναίσθητη κι αβοήθητη.