Fallen Angels

'Τραπέζι '

Δυόμισι μήνες έχουν περάσει, οι ετοιμασίες για το γάμο γίνονται όλο και πιο εντατικά και φτάνουν στο τέλος τους. Σε δύο βδομάδες θα ονομάζομαι, Κατλίν Κουίκ - Στάιλς. Δεν μπορώ να το πιστέψω! Μου φαίνεται σαν όνειρο. Ο Σεπτέμβρης έχει μπει για τα καλά με αρκετό κρύο.

" Θα γίνεις γυναίκα μου.." ψιθυρίζει ο Χάρρυ στο αφτί μου ενώ χουχουλιάζουμε αγκαλιά στον καναπέ. Χαμογελάω και κοιτάζω τα όμορφα πράσινα μάτια του.

" Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. " λέω γελώντας στο τέλος της πρότασης μου. Αφήνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη μου. Σε λίγο μας παίρνει ο ύπνος αγκαλιά.

~ Δύο μέρες πριν το γάμο ~

Ο Χάρρυ λυπεί από το πρωί, έτσι κάλεσα την φίλη μου Μελωδία να μου κάνει παρέα στο σπίτι του Χάρρυ. Πριν τις έντεκα φτάνει και καθόμαστε στο μπαλκόνι μιας και ο ήλιος σήμερα είναι ζεστός.

" Ο Χάρρυ συμπεριφέρεται παράξενα τώρα τελευταία.. " μουρμουρίζω καθώς βάζω καφέ σε δύο κούπες. Η Μελωδία μου ρίχνει ένα περίεργο βλέμμα την ώρα που της δίνουν. Την κούπα.

" Τι εννοείς; " ρωτάει και πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου.

" Είναι πιο ψυχρός και απόμακρος. Όταν ξαπλώνουμε για ύπνο δεν με παίρνει αγκαλιά. " λέω σιγανά κοιτώντας το εσωτερικό της κούπας μου. Νιώθω τα μάτια της πάνω μου. Όταν την κοιτάω, επεξεργάζεται τα λόγια μου.

" Μήπως έχεις αμφιβολίες για αυτό το γάμο; " ρωτάει και αφού το σκεφτώ μερικά δευτερόλεπτα κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. Σε λίγο αλλάζουμε συζήτηση πίνοντας τον πρωινό καφέ μας.

" Μωρό μου, όλα καλά εκεί μέσα; " ρωτάει ο Χάρρυ χτυπώντας δύο φορές την πόρτα του μπάνιου. Μόλις έφαγα για μεσημέρι αμέσως ένιωσα μια αναγούλα και βρέθηκα πάνω από την λεκάνη βγάζοντας όλο το στομάχι μου.

" Ναι. " λέω δυνατά ώστε να με ακούσει καθώς σκουπίζω το πρόσωπο μου στην ροζ πετσέτα μου. Ξεκλειδώνω και μόλις βγαίνω τον βλέπω να στέκεται κρατώντας ένα ποτήρι νερό.

" Πιες λίγο. " μου το προσφέρει και γνέφω. " Είσαι καλά; Έχουμε το τραπέζι για τον γάμο μας σήμερα. " λέει και γνέφω. Περπατάει μέχρι το σαλόνι και κάθεται στον καναπέ.

" Ετοιμάσου. " λέει ξερά πριν ανοίξει την τηλεόραση.

Μια ώρα αργότερα, φοράω μια λευκή φούστα με ένα μπλε στράπλες μπλουζάκι και τα μπεζ γοβάκια μου. Βάφομαι ελαφρά και παίρνω την τσάντα μου κατευθυνόμενη στην έξοδο όπου με περιμένει ο Χάρρυ. Νιώθω το βλέμμα του πάνω μου αλλά κανείς μας δεν μιλάει. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και βάζει μπροστά τη μηχανή.

" Μήπως αυτή η φούστα είναι λίγο κοντή;" ρωτάει κοιτώντας στιγμιαία τα πόδια μου και ξεφυσάω πριν απαντήσω ένα απλό 'όχι '.

Σύντομα όλοι, φίλοι και συγγενείς καταφτάνουν στο εστιατόριο και πιάνουμε ένα τραπέζι για είκοσι άτομα.

" Λυπάμαι που η μητέρα σου δεν μπόρεσε να είναι εδώ σήμερα. Δεν βρήκε εισητήριο για να πετάξει; " ρωτάω και γνέφει πίνοντας μια γουλιά από το κρασί του.
Μας εύχονται να ζήσουμε και τους ευχαριστούμε με ένα νεύμα και ένα χαμόγελο. Ο Χάρρυ πίνει μέχρι που μεθάει και αρχίζει να μιλάει.

" Μωρό μου, αππ αύριο θα σε φωνάζω γυναίκα μου! " αναφωνεί τραγουδιστά στο άκυρο και τον κοιτάω με ορθάνοιχτα μάτια.

" Ναι Χάρρυ. Ηρέμησε σε παρακαλώ. " λέω σιγανά και κοιτάει το στήθος μου. "Συγκεντρώσου! " τον χτυπάω απαλά στον ώμο και ξεσπάει σε γέλια.

" Γάμο θέλαμε μωρό μου, από αύριο η μαγεία σβήνει για πάντα. " μου ψιθυρίζει βραχνά και ανατριχιάζω. Με σφίγγει τόσο πολύ στην αγκαλιά του που νιώθω ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω.

" Άσε με. Με πνίγεις! " λέω έντονα και αφού ξεφεύγω αππ το κράτημα του σηκώνομαι από το τραπέζι. Βγαίνοντας από το εστιατόριο, περνάω στον απέναντι δρόμο και κοιτάω την θάλασσα. Εισπνέω βαθιά το οξυγόνο που νιώθω ότι χρειάζομαι με κλειστά μάτια. Την επόμενη στιγμή τα ανοίγω και νιώθω να ζαλίζομαι. Στα δεξιά μου , μερικά βήματα μακριά βλέπω μια κοπέλα όμως δεν διακρίνω το πρόσωπό της καθαρά. Τα πόδια μου Εμ δεν με κρατούν, έτσι πέφτω στο κρύο πεζοδρόμιο. Ακούω μια φωνή να φωνάζει το όνομα μου όμως δεν αντιδράω. Κλείνω τα μάτια μου και το επόμενο που ξέρω είναι σκοτάδι.