Fallen Angels

Έφυγε

"Ξύπνα γλυκιά μου. " η φωνή της Μελ με κάνει να ανοίξω τα μάτια μου. Παρατηρώ ότι βρίσκομαι στο διαμέρισμα μας , στο κρεβάτι μου και νιώθω ανακούφιση.  Δεν θα ήθελα να έβλεπα κατευθείαν τον Χάρρυ.

" Πώς νιώθεις; " ρωτάει και την κοιτάω. 

" Πονάει το κεφάλι μου. " λέω τελικά και γνέφει πριν μου δώσει μια ασπιρίνη με ένα ποτήρι νερό. 

" Τι ώρα είναι; " ρωτάω αφήνοντάς το ποτήρι πάνω στο κομοδίνο. Δεν μου απαντάει.  Στα δεξιά μου βρίσκεται το κινητό μου , η ώρα δείχνει δώδεκα το μεσημέρι. Όταν συνειδητοποιώ τι μέρα είναι γουρλώνω τα μάτια μου.  Η καρδιά μου χάνει μερικούς χτύπους. Το βλέμμα μου ενώνεται με το δικό της και μόλις κοιτάει αλλού, καταλαβαίνω ότι κάτι συνέβη.

" Γιατί δεν με ξύπνησες πιο νωρίς Μελωδία;  Σήμερα είναι η μέρα μου. " λέω σιγανά και με κοιτάει.  Είναι στενοχωρημένη. 

" Κατλίν.." καταπίνει αργά. " Ο Χάρρυ , έφυγε.  " μου λέει και ξεσπάω σε τρανταχτά γέλια.  Έφυγε. Ο άγγελος μου πέταξε μακριά.  Έφυγε;  Μα πως ; Σήμερα θα παντρευτούμε.  Είναι μέρα μου. Η μέρα μας.

" Τα ακύρωσε όλα και έφυγε Κατλίν.  " επαναλαμβάνει και ξαφνικά νιώθω τον αέρα να λιγοστεύει γύρω μου.  Δάκρυα τρέχουν στα μάτια μου.

" Μα θα παντρευτούμε.  Δεν γίνεται.  " συνεχίζω το παραλήρημα μου αρνούμενη να πιστέψω αυτά που ακούω. 

" Κατλίν, άκου με!" η Μελωδία με ταρακουνάει.   " Ο Χάρρυ,  έφυγε.  " λέει αργά και χάνω το χαμόγελο μου.
Μένω για λίγο ατάραχη, μέχρι που αρχίζω να κλαίω.  Λυγμοί ξεπηδούν από τα χείλη μου.  Μαζεύομαι στο προσκεφάλι του κρεβατιού και ακουμπάω το κεφάλι μου δύο τοίχο.  Σε λίγα λεπτά σπάω ένα μικρό βάζο και πατάω όλα τα μαξιλάρια από το κρεβάτι στο πάτωμα.  Και το κλάμα συνεχίζεται.