Fallen Angels

Κομμένη Ανάσα

Η υπόλοιπη μερα μου ήταν πολύ όμορφη! Μα φυσικά όταν είσαι με τον άνθρωπο που αγαπάς δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα. Ο Χάρρυ σήμερα μου απέδειξε πόσο με αγαπάει με πράξεις. Και είμαι τόσο ερωτευμένη και τόσο σίγουρη,χαίρομαι που δεν έχω αμφιβολίες για αυτό που έχουμε.
Μετά την παραθαλάσσια βόλτα μας,γυρίσαμε στο ίδρυμα. Τώρα στεκόμαστε έξω από την πόρτα του δωματίου μου αγκαλιά.

"Πέρασες ωραία; " ρωτάει και γνέφω χαμογελώντας ελαφρά και κάνει το ίδιο.

"Χαίρομαι, κι εγώ πέρασα όμορφα. "μου λέει και με φιλάει πεταχτά.

"Καληνύχτα αγάπη μου..."μου λέει και λιώνω.

"Καληνύχτα Χάρρυ μου..."του λέω και τον κοιτάω ενώ ανοίγω την πόρτα,μπαίνω στο δωμάτιο και τον αποχωρίζομαι με το ζόρι.
Η Μελωδία μου είχε πει ότι θα έβγαινε με τον Λίαμ και η μικρή Λίζ θα μείνει σε μια φίλη της έτσι αλλάζω και πέφτω για ύπνο. Τα μάτια μου κλείνουν κατευθείαν.

"Βοήθεια!". Όλα είναι σκοτεινά, δεν βλέπω τίποτα, θολές φιγούρες κινούνται μπροστά μου. Αυτή η φωνή... Είναι η αδερφή μου!

"Βοήθεια!! Όχι, άφησε με! Με αηδιάζεις! " φωνάζει πολύ δυνατά. Την επόμενη στιγμή συνειδητοποιώ ότι κλαίω βουβά. Με δεμένα χέρια και πόδια με έχουν πετάξει σε μια γωνία του χώρου που βρισκόμαστε. Από ότι έχω καταλάβει, παρενοχλούν και μάλλον βιάζουν την μεγάλη μου αδερφή. Θεέ μου, τι χάλι είναι αυτό;

"Ναντίν..."ψιθυρίζω.
Αμέσως το τοπίο αλλάζει, πάμε πίσω, είμαστε όλοι μαζί , σπίτι μας. Όλα φαντάζουν κανονικά. Η μαμά γελάει, ο μπαμπάς χαμογελάει με τα όμορφα λακκάκια του όπως κι η αδερφή μου δίπλα μου. Είμαστε σπίτι μαζεμένοι στο σαλόνι, η εικόνα μπροστά μου αλλάζει λίγο έως αρκετά. Από καθισμένη στον καναπέ βρίσκομαι στο διάδρομο του σπιτιού, είναι μέρα. Κοιτάζω γύρω μου, στο ένα δωμάτιο ένας νεκρός τζιχατζηστής,που εγώ σκότωσα, στο άλλο δωμάτιο, οι γονείς μου κοντά κοντά, με μια λίμνη αίματος γύρω απτά κεφάλια τους. Τα δάκρυα ασταμάτητα, η ανάσα μου κομμένη. Μαύρο φόντο πάλι.

Πετάγομαι απτό κρεβάτι μου τρομαγμένη όσο ποτέ και προσπαθώ να ηρεμήσω. Η Μελωδία κοιμάται στο διπλανό κρεβάτι, γύρισε. Προσπαθώ άηχα να επαναφέρω την αναπνοή μου αλλά δεν τα καταφέρνω. Κάτι με γαργαλάει στο λαιμό μου και βήχω με αποτέλεσμα να ξυπνήσω την κολλητή μου. Μόλις βλέπει ότι δεν είμαι καλά τρέχει γρήγορα κοντά μου.

"Ωχ Θεέ μου! Παθαίνεις κρίση πανικού!"πανικοβάλεται αλλά της κάνω νόημα ότι είμαι εντάξει όταν ο βήχας με προδίδει άλλη μια φορά. Ανοίγει το τζάμι να μπει καθαρός αέρας και τρέχει ανοίγοντας την πόρτα ζητώντας από οποιονδήποτε βοήθεια. Πολλοί αναστατώνονται και πολλοί άνθρωποι μπαίνουν στο δωμάτιο ενώ η όραση μου θολώνει.
Το τελευταίο που αντιλαμβάνομαι είναι να παραπατάω έτοιμη να πέσω όταν ένα ζευγάρι δυνατά χέρια με κρατούν. Και μετά χάνω ολοκληρωτικά τις αισθήσεις μου.