Fallen Angels

Η αγάπη στα δύσκολα

Ένας δυνατός και περίεργος ήχος με ξυπνάει και ανοίγω αργά τα μάτια μου. Άσπροι τοίχοι και λευκά σεντόνια. Όταν σηκώνω τα δεξί μου χέρι νιώθω κάτι να με τραβάει.  Ένας ορός έχει τοποθετηθεί στο χέρι μου και συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι σε κάποιο νοσοκομείο.  Είμαι μόνη μου στο δωμάτιο. Το ερώτημα μου τώρα είναι ποιος με έφερε εδώ.  Και γιατί; 
Κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου και τότε θυμάμαι . Είδα την οικογένεια μου και όσα συνέβησαν ξανά και ξανά. Πριν το καταλάβω δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα από τα μάτια μου και οι λυγμοί με πνίγουν. Ένας γιατρός και δύο νοσοκόμες μπαίνουν γρήγορα στο δωμάτιο. Σιγά σιγά νιώθω την ανάσα μου να περιορίζεται και αναπνέω με δυσκολία.

" Γρήγορα!Δεν αναπνέει!"η φωνή του γιατρού είναι η μόνη που ακούω ενώ η όραση μου θολώνει και τα δάκρυα που πέφτουν ασταμάτητα καίνε. Το επόμενο λεπτό χάνω ξανά τις αισθήσεις μου.

Ανοίγω τα μάτια μου ξανά μετά από ώρες.  Έχει σχεδόν νυχτώσει. Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω τον Χάρρυ να είναι ξαπλωμένος στον στενό και μικρό καναπέ.  Στο τραπεζάκι ακριβώς μπροστά του υπάρχουν τρία πλαστικά ποτήρια καφέδες, άδεια πλέον.  Πόση ώρα είναι εδώ άραγε;  Η πόρτα ανοίγει και μια νοσοκόμα μπαίνει μέσα.  Μου Χαμογελάει γλυκά όταν την κοιτάω. 

" Ξύπνησες; Πως νιώθεις; "με ρωτάει ενώ αλλάζει τον ορό και κρεμάει άλλον στη θέση του.

"Καλά."απαντάω ελαφρά και χαμογελάω αχνά σε εκείνη.  " Ευχαριστώ. " λέω σιγανά. Γνέφει και ρίχνει μια ματιά στον Χάρρυ.

" Από χθες το βράδυ δεν έχει φύγει λεπτό από δω.  Ρώταγε συνέχεια τους γιατρούς πως είσαι και ήθελε να σε δει αλλά δεν επιτρεπόταν γιατί ήσουν στην εντατική. Σήμερα το πρωί σε μετέφεραν σε αυτό το δωμάτιο. Δεν είχε κλείσει μάτι. Σε αγαπάει πολύ. Φαίνεται άλλωστε. " με ενημερώνει και γνέφω.  Η καρδιά φτερουγίζει στα λόγια της και αδυνατώ να αποτρέψω το χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλη μου.

" Σε αφήνω να ξεκουραστείς τώρα.  Τα λέμε αργότερα. " γνέφω καθώς εκείνη έχει ήδη βγει από δωμάτιο. Παρατηρώ τον Χάρρυ μου, πόσο όμορφος είναι και πόσο γαλήνιος ενώ κοιμάται και τα ροζ χείλη του είναι φουσκωμένα.  Σε λίγο νιώθω το στόμα μου στεγνό καθώς και τον λαιμό μου.  Θέλω νερό όμως βρίσκεται στο τραπεζάκι δίπλα στον Χάρρυ. Προσπαθώ να βήξω άηχα αλλά δεν τα καταφέρνω με αποτέλεσμα να ξυπνήσω τον Χάρρυ.

" Αγάπη μου, ξύπνησες! Είσαι καλά; Έλα πιες λίγο νερό. " αγχωμένος βάζει ένα ποτήρι νερό και μου το προσφέρει γρήγορα. Δεν μου αφήνει περιθώριο να μιλήσω.  Πίνω λαίμαργα το δροσερό νερό και μετά του δίνω το ποτήρι. 

" Πως νιώθεις; "ρωτάει αγχωμένος και χαμογελάω αχνά στην ανησυχία του .

" Είμαι καλά. " λέω σιγανά και ξεφυσάει ανακούφιση.

" Μωρό μου, δεν φαντάζεσαι πόσο ανησύχησα! Πριν λίγη ώρα ήταν και τα παιδιά εδώ. Ήθελε κι η Μελωδία να μείνει  αλλά τους έστειλα να ξεκουραστούν.  " μου λέει και και γνέφω.

" Καλά έκανες.  Έπρεπε όμως να πας να ξεκουραστείς κι εσύ...είσαι από χθες εδώ. " τον κοιτάω στα μάτια και Χαμογελάει.

" Δεν φεύγω αν δεν βεβαιωθώ ότι είσαι καλά. "

"Ε είμαι καλά. Πήγαινε κι εσύ ρε Χάρρυ.  Τα όμορφα ματάκια σου είναι 'κομμένα' και κουρασμένα. " αναστενάζω.

" Θα μείνω μαζί σου γιατί σε αγαπώ."σε αυτή του τη δήλωση λιώνω. Μου έχει ξαναπεί ότι με αγαπάει αλλά κάθε φορά ανατριχιάζω στον τρόπο που μου το λέει.

"Κι εγώ σε αγαπώ. Σε ευχαριστώ. " λέω και σκύβει πιο κοντά ενώνοντας τα χείλη μας σε ένα γλυκό φιλί.

" Πότε θα βγω από δω μέσα; "ρωτάω όταν απομακρυνόμαστε.

" Όταν πει ο γιατρός . " μου λέει και αφήνει ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο μου. Φέρνει μια καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι μου και ανοίγει την τηλεόραση που βρίσκεται στον απέναντι τοίχο. Δεν την είχα παρατηρήσει νωρίτερα, παρόλα αυτά εγώ χαζεύω εκείνον.
Έτσι είναι. Η αγάπη φαίνεται και στα δύσκολα.