Fallen Angels

Ενοχές και κατάθλιψη

Οι γονείς μου πέθαναν... Η αδερφή μου χάθηκε στο πλήθος ανθρώπων και δεν ξέρω αν ζει ή αν έχει πεθάνει. Κι εγω τι κάνω; Αντί να την αναζητώ, είμαι εδώ προσποιούμενη πώς όλα πάνε καλά και κάνω τη ζωή μου. Μα αυτό δεν είναι δίκαιο για εκείνη, εκείνη μπορεί να περνάει δύσκολα τώρα. Έχω πολύ καιρό να ακούσω τις Ειδήσεις οπότε δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον υπόλοιπο κόσμο. Οι ενοχές αυτή τη στιγμή με πνίγουν.

Σπρώχνω τον Χάρρυ από πανω μου και σηκώνομαι από το έδαφος χάνοντας την ζεστασιά της αγκαλιάς του.

"Θέλω να φύγω."λέω ξερά και σμίγει τα φρύδια του. Δεν θέλω, αλλά πρέπει.Γνέφει χωρίς να πει τίποτα και μου κάνει νόημα να πάμε πίσω στο αμάξι. Δεν τον κοιτάω στα μάτια αλλά στοιχηματίζω ότι αναρωτιέται τι έπαθα ξαφνικά. Προχωράω μπροστά με γρήγορο βήμα και φτάνω πρώτη στο αυτοκίνητο περιμένοντας να με φτάσει και να το ξεκλειδώσει. Όταν το κάνει, ανοίγω την πόρτα απότομα και μπαίνω μέσα. Τα χείλη του είναι πιασμένα σε μια λεπτή γραμμή και οι γροθιές του σφιγμένες. Παίρνει τη θέση του στο αυτοκίνητο και ανάβει τη μηχανή.

Η διαδρομή είναι ήσυχη στην αρχή. Ακουμπάω το κεφάλι μου στο τζαμί και κοιτάω έξω μα είναι στιγμές που νιώθω το βλέμμα του Χάρρυ πανω μου. Ακόμα μπορώ να νιώσω τη γεύση των χειλιών του, το φιλί του, τόσο απαλό και ρομαντικό.

"Άρα πάμε στο μπαρ που είναι και οι υπόλοιποι."σπάει τη σιωπή.
"Ω όχι. Περίμενε, δεν νιώθω πολύ καλά οπότε αν δεν σε πειράζει άφησε με στο ίδρυμα."προλαβαίνω να πω γρήγορα και με την άκρη του ματιού του με τσεκάρει.

"Είναι για το φιλί;"απρόβλεπτη ερώτηση.

"Όχι, απλά δεν νιώθω καλά."λέω ξανά και γνέφει. Σταματάει έξω από το ίδρυμα. Όταν κάνω να βγω πατάει την ασφάλεια και τον κοιτάω.

"Τι συμβαίνει;"ρωτάω και αναστενάζει.

"Εσύ θα μου πεις."λέει καρφώνοντας το βλέμμα του στο δικό μου.

"Σε παρακαλώ, θέλω να γυρίσω στο δωμάτιο μου."αρχίζω να νιώθω άβολα. Είμαι κατεστραμμένη, δεν μπορώ να τον αφήσω να με ερωτευτεί. Νιώθω πως δεν έχω τίποτα να δώσω και δεν θέλω να τον πλήγωσω. Δεν θα αντέξω κι άλλες ενοχές.

"Εντάξει, καλό σου βράδυ."κουνάει το κεφάλι του σαν να απογοητεύτηκε και βγάζει την ασφάλεια. Ανοίγει την πόρτα μου απότομα. "Ορίστε, φύγε!"λέει έντονα. Θύμωσε. Με το δίκιο του. Τόση ώρα δεν έχω καταλάβει ότι έχω χαθεί στα μάτια του όταν η φωνή του ακούγεται πιο δυνατή στα αφτιά μου. "Άντε!!"
~~~

Μπαίνω στο δωμάτιο και κλείνω την πόρτα με δύναμη. Ακουμπάω πανω της και κυλάω μέχρι που κάθομαι στο κρύο πάτωμα. Τα δάκρυα τρέχουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου χωρίς να έχω κάτι σημαντικό στο μυαλό μου. Εκτός από...την οικογένεια που έχασα. Τους έχασα όλους! Η αδερφή μου ήταν η μόνη που μου είχε απομείνει αλλά την εχασα κι αυτή. Τι χάος Θεέ μου! Το κεφάλι μου είναι ένα χάος!
Χτυπιέμαι και κλαίω σπάω ένα τασάκι που δεν ξερω για ποιο λόγο είχαμε στο δωμάτιο μας αλλά έτσι κι αλλιώς δεν το χρειαζόμαστε. Οι ενοχές με πνίγουν κάθε λεπτό που περνάει, δεν μπορώ να ανασάνω. Αλλάζω στις πιτζάμες μου και πέφτω στο κρεβάτι μου. Η ώρα είναι έντεκα όταν κοιτάω το κινητό μου. Όλα αυτά που έζησα περνούν μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία μικρού μήκους και κλαίω με λυγμούς. Όταν σκέφτομαι να κάνω κάτι ώστε να ξεχαστώ η μόνη λύση που περνάει από το μυαλό μου είναι να αυτοκτονήσω. Κάτι που όμως η κολλητή μου κι οι υπόλοιποι δεν ξεπερνούσαν. Τελικά δεν έχω αλλη επιλογή από το να διαγνώσω τον εαυτό μου με κατάθλιψη.