Fallen Angels

Επέστρεψαν

Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου με πλάτη στην πόρτα αφού όσο την κοιτάω τόσο περισσότερο αγχώνομαι, σε συνδυασμό με τις φωνές της Μελωδίας που προσπαθεί να κάνει τον Χάρρυ να φύγει κι εκείνος αρνείται.

" Θα φύγω ΜΌΝΟ εάν μου το ζητήσει εκείνη. " φωνάζει και σιωπή πέφτει. Με ευκολία ακούω τα βαρια βήματα του στον διάδρομο , η πόρτα του δωματίου ανοίγει απότομα με αποτέλεσμα να σηκωθώ από τη θέση μου γρήγορα. Τα γυμνά μου πόδια έρχονται σε επαφή με τα κρύα πλακάκια προκαλώντας μου στιγμιαία ρίγη. Στέκεται στην πόρτα και με κοιτάει. Θυμάμαι ότι φοράω το σορτσάκι και την τιράντα της πιτζάμας όταν το βλέμμα του εξερευνά το σώμα μου μέχρι που τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. Κάνει ένα βήμα μπροστά και μαζεύομαι εν βήμα πίσω.

"Όχι τώρα Χάρρυ. " ψιθυρίζω κοιτώντας τον. Έχουμε κι οι δυο ένα κατσούφιασμα στα πρόσωπα μας. " Φύγε... σε παρακαλώ. Όχι απόψε... " λέω σιγανά. Μένει να με κοιτάζει για λίγο , σαν μην έχει ακούσει ακόμα τα λόγια μου.

" Συγνώμη...ξέρω ότι η συμπεριφορά μου ήταν άδικη απέναντί σου , δεν ηθ-"

"Σταμάτα! Φύγε Χάρρυ! Καληνύχτα... " λέω πιο έντονα από πριν τώρα. Τα μάτια του είναι κόκκινα και βουρκωμένα. Χάνεται από το οπτικό μου πεδίο και δεν αργεί να ακουστεί το κλείσιμο της έξω πόρτας. Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού μου και σκέφτομαι λίγο. Μετάνιωσα που τον έδιωξα. Έπρεπε να του πω ότι τον αγαπώ και να τον κρατήσω κοντά μου. Όχι να τον απομακρύνω κι άλλο.
Πέφτω στο κρεβάτι μου με μερικά δάκρυα να απειλούν να κυλήσουν από τα μάτια μου. Γρήγορα παρασύρομαι σε έναν λήθαργο.

" Χαχαχα. Μπαμπά σταμάτα να μιλάς και κοίτα την ταινία. "λέω μες τα γέλια μου στην μπαμπά μου προσπαθώντας να σοβαρευτώ. Όταν γυρνάω το κεφάλι μου μπροστά όλα εξαφανίζονται. Τους βλέπω ξανά. Αυτούς τους απαίσιος ανθρώπους, τους τζιχατζηστές να βασανίζουν την οικογένεια μου. Κλαίω, ουρλιάζω, χτυπιέμαι αλλά φαίνεται σαν να μην υπάρχω στη σκηνή. Δεν με ακούνε κι ούτε εγώ ακούω τη φωνή μου. Πανικοβάλομαι, αρχίζω να αναπνέω βαριά και γρήγορα σύντομα χάνω τις αισθήσεις μου και όλα μαυρίζουν.
Ανοίγω τα μάτια μου και είμαι στο δωμάτιό μου. Αχ τι όμορφο που είναι! Έχει ροζ τοίχους , το γραφείο μου είναι λευκό με μια φούξια υπέρ μοντέρνα καρέκλα. Η πόρτα μου είναι μισό κλειστή.. Ή μήπως είναι μισά ανοιχτή; Κάθομαι κανονικά στο κρεβάτι μου όταν ακούω αργά, βαριά και σταθερά βήματα. Με τρομάζουν! Ένας μαυροφορεμένος άντρας μπαίνει στο δωμάτιο με καταγάλανα ψυχρά ματιά. Είναι αυτός!! Καθώς απομακρύνομαι με πλησιάζει γρήγορα και με τα δύο του χέρια με πιάνει από το λαιμό και με κολλάει στον τοίχο. Δεν μπορώ να πάρω ανάσα, κλαίω ασταμάτητα.

" Νόμιζες ότι θα ξεφύγεις από εμένα κοριτσάκι; "ρωτάει με την αηδιαστικά αργή φωνή του και γελάει σατανικά.

Πετάγομαι απτό κρεβάτι κλαίγοντας με λυγμούς. Φέρνω τα γόνατα μου στο στήθος μου και τα αγκαλιάζω. Μένω εκεί κλαίγοντας ως που ηρεμώ. Οι εφιάλτες επέστρεψαν...!