Fallen Angels

Ο Χειρότερός εφιάλτης

Με κοιτάει καρφωνοντας με με το βλέμμα του και κάνω να τον προσπεράσω μα με εμποδίζει.

"Ξανά συναντιόμαστε μικρή κόρη..."λέει αργά και ένα ειρωνικό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του εμφανίζοντας την τέλεια λευκή οδοντοστιχία του.

"Μην μου μιλάς! Δεν σε ξέρω.."λέω τελικά με θάρρος και γελάει. Κάνω να τον προσπεράσω ξανά αλλά πιάνει το μπράτσο μου και με σταματάει για δεύτερη φορά.

"Αν δεν με αφήσεις...θα γίνουμε θέαμα σε όλο το ίδρυμα φιλοξενίας..."λέω αργά και σιγανά κοιτάζοντας μια τον χέρι του στο μπράτσο μου και μια εκείνον.

"Άφησε με!"αναφωνώ μετά από λίγα λεπτά ησυχίας και προσπαθώ να φύγω από το κράτημα του.

"Συμβαίνει κάτι;"μια φωνή ακούγεται πολύ κοντά μας και είμαι σίγουρη ότι την γνωρίζω. Ο Χάρρυ εμφανίζεται και στέκεται μπροστά μας κοιτάζοντας το χέρι του στο μπράτσο μου.
"Σου είπε να την αφήσεις...!"μουγκρίζει τελικά μέσα από τα δόντια του και παρατηρώ τα σμαραγδένια μάτια του να σκουραίνουν.

"Αλήθεια; Κι αν δεν το κάνω;"ρωτάει έχοντας ένα ειρωνικό χαμόγελο στο ηλίθιο πρόσωπό του και με τραβάει πανω του. Βγάζω μια κραυγή πόνου αφού το δυνατό του κράτημα θα μου αφήσει σημάδι. Ο Χάρρυ τον κοιτάει σαν να θέλει να του πάρει το κεφάλι.

"Άφησε την...τώρα..."μα πώς μπορεί να έχει τόση υπομονή,εγω στη θέση του θα του είχα όρμηξει.
"Ε... Σταιλς, τι γίνεται εδώ; Κατλίν...τι-"ο Ζευν εμφανίζεται και μπαίνει στην "παρέα".

"Απο δω ο 'φίλος' μας δεν θέλει να αφήσει την Κατλίν..."τον διακόπτει ο Χάρρυ κι αρχίζω να πανικοβάλλομαι ότι όντως δεν θα με αφήσει αλλά νιώθω το κράτημα του να με απελευθερώνει και ο Χάρρυ πιάνει τον καρπό μου και με τραβάει κοντά του.

"Εξαφανίσου!"τον προειδοποιεί ο Χάρρυ με απειλητικό ύφος και χάνεται γρήγορα από το οπτικό μας πεδίο. Ο Χάρρυ με κρατάει στην αγκαλιά του και χαϊδεύει ευγενικά την πλάτη μου ώστε να ηρεμήσω. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου και όλες οι εικόνες των γεγονότων που πέρασα παίζουν ξανά και ξανά σαν ταινία στο μυαλό μου.

"Όλα εντάξει τώρα Κατλιν...είσαι ασφαλής...εντάξει;"με κοιτάνε κι οι δυο και βγαίνω από την αγκαλιά του σκουπιζοντας τα δάκρυα μου.

"Ευχαριστώ παιδιά."λέω σιγανά και γυρίζω το σώμα μου με σκοπό να ανέβω τη σκάλα και να πάω στο δωμάτιο μου.

"Δεν θα πάρεις πρωινό μαζί μας;"ο Ζευν ρωτάει ενώ ο Χάρρυ έχει μείνει να με κοιτάει.

"Εμμ...συγνώμη παιδιά αλλά...έχω μια...υποχρέωση."λέω ψέματα με σκοπό να ξεφύγω. Τελικά γνέφουν και γυρίζω στο δωμάτιο. Σε λίγο η πόρτα χτυπάει και ένας όμορφος Χαρ-, δηλαδή ένας Χάρρυ μπαίνει μισός στο δωμάτιο περιμένοντας άδεια για να μπει ολόκληρος.

"Είσαι ήδη μέσα."ανασηκωνω τους ώμους μου και κάθομαι πίσω στο κρεβάτι μου. Κλείνει την πόρτα κι έρχεται και κάθεται κοντά μου. Με κοιτάει και τον κοιτάω με τα υγρα από τα δάκρυα μάτια μου.

"Ποιος ήταν αυτός Κατλιν...που τον ξέρεις εσύ αυτόν...;"με ρωτάει διστακτικά και ρουφάω τη μύτη μου.

"Αυτός...αυτός είναι ο χειρότερός μου εφιάλτης..."απαντάω αργά και σιγανά πριν βάλω πάλι τα κλαμματα και με χώσει ξανά στην προστατευτική αγκαλιά του.