Fallen Angels

Κρεγκ Σάλκιν

Μια βδομάδα τώρα, έχω ξεκινήσει συνεδρίες με ψυχολόγο. Με τα παιδιά δεν βγαίνω πια τόσο πολύ όσο η Μελωδία που βγαίνει σχεδόν κάθε μέρα. Την μικρή την κρατάω εγώ, παίζουμε και της διαβάζω παραμύθια για να κοιμηθεί. Είναι πολύ γλυκό κοριτσάκι και έχω αρχίσει να δένομαι όλο και περισσότερο μαζί της. Όλα αυτά μέχρι εδώ, τα έχω πει στον ψυχολόγο μου, τον Dr.Σάλκιν,παρεμπιπτόντως μου έχει ζητήσει να τον λέω με το μικρό του, Κρεγκ,γιατί λέει νιώθει γέρος όταν ακούει στο επώνυμο. Η αλήθεια είναι πως είναι όντως ένα νέο παλικάρι. Είναι πολύ γοητευτικός και όμορφος,κι αν δεν ήμουν σ'αυτή την κατάσταση ίσως να έλεγα πως μπορεί να μαγέψει με ένα μόνο χαμόγελο. Βέβαια,αυτό που δεν έχω αναφέρει είναι ότι υπάρχει,ή καλύτερα υπήρχε κι ένα...φλερτ πριν περίπου μια βδομάδα. Απλά ντρέπομαι!

"Κατλιν με ακούς;"η φωνή του με βγάζει από τις σκέψεις μου και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου.

"Ωραία, λοιπόν."λέει και πίνει λίγο νερό από το μικρό μπουκάλι που έχει πάντα δίπλα του στο γραφείο. "Έχουμε ακόμα...πέντε λεπτά. Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να μου πεις;"κοιτάει το ρολόι του κι έπειτα ξανά εμένα. Γνέφω αρνητικά. Η αλήθεια είναι πως δεν μιλάω και πολύ.

"Οκ. Ήταν κάτι που ήθελα να...εμ δηλαδή εγώ...Λοιπόν, σκεφτόμουν αν βέβαια θες κι εσύ να βρεθούμε καμιά φορά,έξω απτό γραφείο,όχι σαν γιατρός με ασθενή,σαν φίλοι."προτείνει με ένα ντροπαλό χαμόγελο. Χωρίς να το σκεφτώ,ανταποδίδω το χαμόγελο γνέφοντας. Χαμογελάει πλατύτερα και κάτι γράφει σε ένα χαρτάκι.

"Σήμερα, στις εννιά να είσαι έτοιμη. Μπορούμε να αποφασίσουμε τότε που θα πάμε. Αυτός είναι ο αριθμός μου."μου δίνει το χαρτί.

"Οκ."λέω ελαφρά και βάζω το χαρτάκι στην μικρή τσέπη της τσάντας μου. Κοιτάω το ρολόι στον τοίχο και παρατηρώ πως η συνεδρία μόλις έληξε. Σηκώνομαι από τη θέση μου όπως κι εκείνος.
"Θα σας δω το βράδυ δεσποινίς."μου λέει και μου κλείνει το μάτι παιχνιδιάρικα. Τον αποχαιρετάω και βγαίνω από το γραφείο του.

Καθώς περπατάω στον δρόμο για το ίδρυμα τα μάτια μου πιάνουν την καινούργια κοπέλα της παρέας με τον Λούις χέρι χέρι να περπατούν μαζί. Αν είχα καλύτερη διάθεση θα τους πληδοαζα ύπουλα και θα εμφανιζόμουν από το πουθενά λέγοντας πως τους έπιασα στα πράσα. Αντί αυτού, χαμογελάω αχνά στην εικόνα τους μαζί, και συνεχίζω το δρόμο μου.

~Μερικές ώρες αργότερα~

"Κατλιν, όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα θα βγω με τα παιδιά ε; Όμως δεν θέλεις να έρθεις κι εσύ, να χαλαρώσεις λίγο;"ρωτάει τελικά και κλεινω το λάπτοπ μου.
"Βασικά...έχω κανονίσει για σήμερα."λέω διστακτικά και με κοιτάει με ένα χαμόγελο.

"Που τον γνώρισες; Ποσό χρόνων είναι; Πως είναι εξωτερικά; Σου φέρεται καλά, αν όχι θα έχει να κάνει μαζί μου."τελειώνει τον σύντομο μονόλογο της και μπορώ επιτέλους να μιλήσω.

"Όπα,πήρες φόρα! Είναι ο...ψυχολόγος μου. Μου ζήτησε απλά να βγούμε σαν φίλοι. Τον είχες δει όταν ήρθες μαζί μου στην πρώτη συνεδρία. Τον θυμάσαι λογικά."λέω ανοίγοντας τη ντουλάπα μου. Έχω πολλά ρούχα όμως δεν ξέρω τι να βάλω. Με την βοήθεια της κολλητής μου καταλήγω σε ένα μαύρο τζιν με λευκή μπλούζα και το μπεζ μποτακι μου. Φοράω το σκούρο μπλε μπουφάν μου και με τη συνοδεία της Μελ κατεβαίνω ως την είσοδο. Στο σαλόνι βλέπουμε τα παιδιά και πάμε κοντά.

"Κατλιν, πως είσαι;"ρωτάει ο Νι γλυκά μόλις με βλέπει. Σηκώνεται από τη θέση του και με κάνει μια αγκαλιά.

"Πανω κάτω τα ίδια. Αλλά νομίζω πως καλυτερεύω."λέω και με αφήνει από την αγκαλιά του. Ακολουθούν ο Λιαμ με τον Λούις κι ο Ζευν. Μου τονίζουν όλοι ότι τους έχω λείψει και να βγαίνω τουλάχιστον μια φορά την βδομάδα μαζί τους. Όπως είναι φυσικό, μετά από λίγο εμφανίζεται ο Χάρρυ. Μου ρίχνει μια πρόχειρη ματιά και προχωράει στον καναπέ που κάθεται ο Ζευν. Δεν μου μιλάει. Την επόμενη στιγμή ακούω καποιον να με φωνάζει. Γυρίζω και αμέσως αναγνωρίζω τον ψυχολόγο μου. Δηλαδή τον Κρεγκ. Με πλησιάζει και εκπλήσσομαι όταν με τραβάει σε μια σύντομη αγκαλιά. Η Μελ ξεροβήχει και στρεφομαι στη παρέα μου.

"Εμ, Κρεγκ να σου γνωρίσω την παρέα μου. Η κολλητή μου Μελωδία, ο Λιαμ, ο Λούις,ο Ζευν και ο Χάρρυ. Παιδιά από δω ο ... φίλος μου Κρεγκ."τελειώνω με τις συστάσεις. Γνέφουν ευγενικά όλοι στον Κρεγκ,εκτός από τον Χάρρυ που μας κοιτάει με ένα παγωμένο βλέμμα. Δεν περίμενα τίποτα παραπάνω έτσι κι αλλιώς. Χαιρετάω τα παιδιά και ακολουθώ τον Κρεγκ μέχρι το αυτοκίνητο του. Αφού μπαίνουμε μέσα,παίρνω μια βαθιά ανάσα.

"Που πάμε λοιπόν;"ρωτάω ντροπαλά και τον βλέπω να χαμογελάει.

"Λοιπόν,σκεφτόμουν σινεμά και μετά φαγητό. Τι λες;"ρωτάει.

"Θα μου άρεσε αυτό."λέω απλά και πέφτει ησυχία.