Oorlogsfamillie

Angst.

Ik stond stil en even hoorde ik niks meer. Ik zag alleen mijn broertje Chris vast met zijn been in een paar touwen en aan de andere kant van het steegje die uitliep op de openbare weg mijn moeder. "Lisa!!", riep Chris. Ik werd wakker uit mijn "dagmerrie". "Lisa!!", dit keer was het mijn moeder. "Vangen!!", mijn moeder gooide iets naar me. Ik ving het. "Au, shit!", zei ik. Het was een mes, een mes! Ik rende terug naar mijn broertje en sneed de touwen los daarna rende we terug naar onze moeder. "Stap in snel!", zei ze. Toen reden we weg geen idee waarheen. Het was stil in de auto terwijl buiten chaos ontstond. Het was vreselijk om te zien. Kinderen die huilen, ouders in paniek, ouderen op de grond. Ze komen eraan... We kwamen op de snelweg en we reden richting Schiphol. "¡cuidado!", riep mijn moeder opeens. De weg naar Schiphol was afgesloten.  Ik wist niet precies wat er gebeurde maar ik wist dat het niet goed was. Ik keek naar Chris, hij zat met zijn hoofd in zijn handen. Ik legde mijn hand op zijn schouder. Hij keek op en pakte mijn hand beet, hij keek ernaar. "Bloed.", zei hij zacht. Toen keek ik zelf naar mijn hand. "Bloed.", zei ik. Daarna scheurde Chris een stuk stof van zijn t-shirt af en bond het om mijn hand. Ik keek naar buiten, ik had niet gemerkt dat we alweer weg reden. Dit keer stopte we bij een tankstation. De Spanjaard ging de auto uit. Mijn moeder draaide zich om. "Wacht hier en kom de auto niet uit, begrepen?", zei mijn moeder waarop Chris en ik ja knikte. "Mooi, hier.",zei ze en ze gaf ons een pistool en een mes. We keken verschrikt. "Wtf?!", riep Chris. "Ik leg het later uit, als er iemand binnen wil ko-", "Amiga ir!", mijn moeder werd onderbroken door de Spanjaard. Daarna verliet ze de auto...